Η πολυαγαπημένη (ιδίως στην Ευρώπη) city-building σειρά Anno επιστρέφει με το όγδοο μέρος της και μας μεταφέρει για πρώτη φορά στον αρχαίο κόσμο. Ας δούμε αν το Anno 117 Pax Romana είναι αντάξιο του ονόματος που κουβαλάει.
Το παιχνίδι λαμβάνει χώρα κατά τα χρόνια της μεγάλης επέκτασης κι ευημερίας της Ρώμης. Να σημειώσω εξαρχής πως δεν πρόκειται για ιστορικό τίτλο κι όσοι επιθυμούν ιστορική ακρίβεια και πιστότητα, καλύτερα να κοιτάξουν αλλού. Τούτου λεχθέντος, μπορείτε να ξεκινήσετε το campaign επιλέγοντας ανάμεσα σε δύο αδέρφια, τον Μάρκο και τη Μαρκία. Η επιλογή είναι αρκετά σημαντική, καθώς η ιστορία του κάθε campaign διαφέρει σε πολλά σημεία. Το αφηγηματικό μονοπάτι της Μαρκίας είναι πιο προσωπικό, ανθρώπινο και πολυεπίπεδο, ενώ παράλληλα διαπνέεται από το μυστήριο του χαμένου της συζύγου και το πώς αυτό δένει με την πολιτικά ιντριγκαδόρικη κεντρική πλοκή. Το μονοπάτι του Μάρκου είναι πιο συμβατικό και μονοδιάστατο, καθώς εστιάζει στις προσωπικές του ανασφάλειες σχετικά με την ικανότητά του να ηγηθεί και να κυβερνήσει. Και στα δύο campaign αναλαμβάνετε το ρόλο του κυβερνήτη ενός νησιού στην περιοχή του Latium. Κατόπιν ορισμένων γεγονότων, μεταφέρεστε στις κελτικές ακτές της Βρετανίας, και κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι σας. Στο χέρι σας είναι το αν θα επιλέξετε να ενστερνιστείτε τον πολιτισμό και την κουλτούρα των Κελτών, προκαλώντας έτσι την οργή της Ρώμης, ή το αν θα επιλέξετε να επιβάλετε τον ρωμαϊκό νόμο και modus operandi στους βαρβάρους.
Σε γενικές γραμμές, έχει γίνει καλή προσπάθεια να σκιαγραφηθεί, αυτή τη φορά, μια ιστορία που να αξίζει να εστιάσει κανείς. Ιδίως το campaign της Μαρκίας εκπλήσσει ευχάριστα, όπως επίσης και οι επιλογές που προσφέρονται στον παίκτη να καθορίσει το ρου της αφήγησης. Υπάρχουν, ωστόσο, τρία ουσιώδη ζητήματα που υπονομεύουν -για να μην πω καταστρέφουν- την εν λόγω προσπάθεια. Πρώτον, το σενάριο είναι κακογραμμένο σε ότι αφορά τους διαλόγους. Δεύτερον, η ατμόσφαιρα που χτίζει το παιχνίδι μέσω της ιστορίας του είναι πολύ ανάλαφρη και καθόλου δεν ταιριάζει με το πνεύμα της εποχής. Τρίτο και σημαντικότερο, εκεί που νιώθετε πως το δράμα κορυφώνεται και οδεύει προς κάτι καλό, η ιστορία διακόπτεται απότομα και ρίχνει τίτλους τέλους. Σαν κάποιος χαρτογιακάς της Ubisoft να τράβηξε αίφνης την πρίζα γιατί δεν υπήρχε άλλος χώρος στο budget. Μπορείτε, φυσικά, να συνεχίσετε να παίζετε, δεδομένου πως το «ζουμί» του παιχνιδιού κρύβεται στον sandbox χαρακτήρα του, είναι όμως αρκετά μεγάλο κρίμα για την ιστορία, καθώς για πρώτη φορά έδειχνε να χτίζεται κάτι καλό.
Περνώντας στα του gameplay, το παιχνίδι βαδίζει σαφώς στα χνάρια των προκατόχων του. Η αρχή του ταξιδιού σας βρίσκει κυβερνήτη ενός υποανάπτυκτου νησιού το οποίο καλείστε να χτίσετε εκ θεμελίων. Ξεκινάτε χτίζοντας σπίτια απελεύθερων (ήτοι, η αμήχανη προσπάθεια της Ubisoft να αποφύγει το ζήτημα των σκλάβων), ώστε να προσελκύσετε μετανάστες. Μόλις αυτοί εγκατασταθούν, αποκτάτε το απαραίτητο εργατικό δυναμικό ώστε να φτιάξετε τις πρώτες και βασικές αλυσίδες παραγωγής: φάρμες ζώων και σίτου, ψαράδικα, ξυλουργεία κτλ. Με αυτά καλύπτονται οι βασικές ανάγκες των απελεύθερων, τμήμα των οποίων μπορείτε πλέον να αναβαθμίσετε σε πληβείους, οι οποίοι με τη σειρά τους ανοίγουν νέες, πιο πολύπλοκες αλυσίδες παραγωγής, μέχρι να φτάσετε, τελικά, στους άκρως απαιτητικούς και αλαζόνες πατρίκιους (αριστοκράτες). Μέσω των όλο και πιο πολυεπίπεδων γραμμών παραγωγής, σας δίνεται η δυνατότητα να παράξετε διάφορες τροφές και ποτά (λάδι, ψάρι, ψωμί, φρούτα, κρασί κτλ), άλλου τύπου προϊόντα (ρούχα, σανδάλια, σαπούνι κτλ), πρώτες ύλες (κάρβουνο, πηλό, πέτρα, μάρμαρο), όπως επίσης εργαλεία κι εξοπλισμό για το στρατό και το ναυτικό σας (περισσότερα γι αυτά στη συνέχεια). Επιπλέον, μέσω του αναβαθμίσιμου πληθυσμού σας, προσφέρετε υπηρεσίες αστυνόμευσης, πυροσβεστικής, υγείας, εκπαίδευσης κτλ. Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι ναοί, τα αμφιθέατρα, οι αρένες μάχης και η βίλα του κυβερνήτη, την οποία οφείλετε να προστατεύσετε, ειδάλλως μπορεί να χάσετε τον έλεγχο του νησιού.
Για το κάθε νησί επιλέγετε και μια θεότητα, η οποία προσφέρει τα σχετικά buffs. Αυτά, συνδυαστικά με τις πρώτες ύλες του εκάστοτε νησιού (διαφέρουν από μέρος σε μέρος), αλλά και το research tree, σας προσφέρουν την δυνατότητα εξειδίκευσης. Μπορείτε δηλαδή να εστιάσετε στην γεωργία, κάπου αλλού στην παραγωγή κρασιού, ένα άλλο νησί μπορείτε να το μετατρέψετε σε κέντρο στρατιωτικών επιχειρήσεων κτλ. Υπάρχει σύστημα εμπορίου, ούτως ώστε κανένα νησί να μην στερείται τίποτα, εφόσον το πλάνο σας είναι σωστό και αποτελεσματικό. Το εν λόγω σύστημα είναι ικανοποιητικό, ωστόσο του λείπει το βάθος. Κάτι παραμφερές ισχύει και για τις RTS μάχες, που είναι καλοδεχούμενες και επιτελούν το σκοπό τους ικανοποιητικά, όμως μην περιμένετε κάτι ιδιαίτερα προηγμένο σε όρους στρατηγικής. Πρόκειται για απλουστευμένο σύστημα που περιλαμβάνει κάμποσες μονάδες πεζικού, ιππικού και πολιορκητικού εξοπλισμού. Επιπροσθέτως, υπάρχουν και οι ναυμαχίες, που επιστρέφουν από το Anno 1800, προσαρμοσμένες προφανώς στις συνθήκες της εποχής. Πέραν του στρατού και του ναυτικού σας, μπορείτε να οχυρώσετε τη θέση σας, χτίζοντας τείχη και τοποθετώντας φυλάκια σε στρατηγικά σημεία του εκάστοτε νησιού σας.
Σαν γενικότερο σχόλιο, το παιχνίδι είναι αρκετά πολύπλοκο στους περισσότερους μηχανισμούς του ώστε να ευχαριστήσει τους πιο «χαλαρούς» παίκτες, όμως οι σκληροπυρηνικοί city builders θα το βρουν επιδερμικό. Πέραν των μηχανισμών χτισίματος, παραγωγής, αναβάθμισης, εμπορίου και μάχης, ακόμη και το user interface αντανακλά του λόγου το αληθές: σας δίνει αρκετές πληροφορίες ώστε να καταλάβετε τί συμβαίνει, αν όμως θέλετε να βουτήξετε σε βάθος λεπτομερειών, θα απογοητευτείτε. Σε μια πιο ευχάριστη νότα, οι περιοχές του Latium και του Albion διαφέρουν αρκετά, τόσο σε όρους πόρων όσο και στην αισθητική τους υφή και τη γενικότερη ατμόσφαιρα που τις διαπνέει. Το Latium είναι, όπως θα περίμενε κανείς, πιο «μεσογειακό», με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ενώ το κελτικό Albion αντικατοπτρίζει πλήρως τη μουντάδα και τον ζόφο του βρετανικού κλίματος. Η εν λόγω αντίθεση κρίνεται πολύ σοφή επιλογή σε όρους gameplay, καθώς προσφέρει παικτική, αλλά και αισθητική ποικιλία. Το παιχνίδι είναι άκρως ατμοσφαιρικό, δεδομένου, ιδίως, πως τη μεσογειακή νιρβάνα του Latium τη διαδέχεται η ζοφερή μελαγχολία του Albion.
Σε ό,τι αφορά τα γραφικά, το παιχνίδι είναι πανέμορφο και η αναβάθμιση συγκριτικά με το Anno 1800 είναι εμφανής. Όπως θα περίμενε κανείς, το Latium είναι ηλιόλουστο, με ζωηρά και ποικίλα χρώματα, και αρκετά πληθωρική καλλιτεχνική αισθητική. Αντιθέτως, το Albion είναι μουντό και ξεπλυμένο, δίχως όμως να στερείται ομορφιάς. Επιπλέον, ο σχεδιασμός των κτιρίων και των μνημείων είναι παραδειγματικός και καταφέρνει να αναβιώσει επαρκώς το πνεύμα της εποχής. Οι πόλεις που χτίζετε σφύζουν από ζωή, με τους πολυπληθείς AI χαρακτήρες να αναπαριστούν αρκετά πειστικά την καθημερινή τους ρουτίνα. Να σημειώσω επίσης πως συνάντησα κάμποσα bugs εδώ κι εκεί, όχι όμως κάτι σοβαρό. Όσο για τον ήχο, η δουλειά που έχει γίνει κρίνεται ικανοποιητική, δίχως όμως να εντυπωσιάζει. Για άλλη μια φορά σε παιχνίδι της Ubisoft, ο ήχος μοιάζει να έχει συμπιεστεί, χάνοντας έτσι το βάθος και την ποιότητά του. Οι μουσικές συνθέσεις, τέλος, είναι ταξιδιάρικες και απολύτως ταιριαστές με το γενικότερο ύφος και την αισθητική του παιχνιδιού.
Το Anno 117 Pax Romana προσφέρει μια άκρως ατμοσφαιρική κι εθιστική city-building εμπειρία, από εκείνες που ρουφούν το χρόνο σας σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν αγαπάτε τα ξενύχτια, θέλετε να ζήσετε τον Ρωμαϊκό κόσμο, να χτίσετε πόλεις κι αυτοκρατορίες χωρίς, εντούτοις, να στραγγαλίζεστε από την πολυπλοκότητα και το micromanagement, θα το απολαύσετε δεόντως.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο.
