Είστε ένας μισθοφόρος, ένας κυνηγός κεφαλών επί πληρωμή, μπλεγμένος σε πόλεμο συμμοριών σε ένα μέρος αναρχίας και βίας. Μετά την δολοφονία των συντρόφων σας αναλαμβάνετε την αποστολή να κυνηγήσετε τον Silver Talon και τη συμμορία του και να ξεσκεπάσετε μια κρυφή συνομωσία του υπόκοσμου, σκορπώντας στην πορεία σας απλόχερα τον θάνατο. Η ιστορία είναι τόσο απλή και γραμμική και περνάει τόσο γρήγορα στο παρασκήνιο δίνοντας τη σκυτάλη καθαρά στην δράση, που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τίποτα περισσότερο. Δεν υπάρχει κάτι αξιομνημόνευτο. Aδιάφορο σενάριο, χαρακτήρες που ξεχνιούνται στο επόμενο δευτερόλεπτο και κλισέ ανατροπές που δεν έχουν το βάρος και την πυγμή που χρειάζεται για να προκαλέσουν το οποιοδήποτε συναίσθημα. Ήδη λοιπόν ένα χαμένο στοίχημα. Αλλά ποιος νοιάζεται για την ιστορία αν υπάρχει αγνή, ωμή, διασκεδαστική δράση; Αυτό εν μέρει ισχύει στο παιχνίδι, αλλά με σοβαρές ενστάσεις.
Το Necromunda: Hired Gun είχε όλες τις προδιαγραφές και την διάθεση να πετύχει τουλάχιστον στο στήσιμο του. Όλες τις καλές ιδέες στη θεωρία, αλλά η εκτέλεση τους στην οθόνη είναι σε γενικές γραμμές αποκαρδιωτική. Το Martyrs End είναι η κεντρική σας βάση στην οποία αναλαμβάνετε αποστολές, που χωρίζονται σε κύριες και δευτερεύουσες. Οι βασικές είναι αυτές που προχωρούν την ιστορία (λέμε τώρα), ενώ οι δευτερεύουσες υπάρχουν απλά για να κερδίσετε επιπλέον χρήματα, με στόχους του στιλ να σκοτώσετε 10 αρχηγούς συμμοριών ή να υπερασπιστείτε τη βάση σας από κύματα εισβολέων σε πίστες που έχετε ήδη ολοκληρώσει από το campaign, άρα δεν βλέπετε κάτι καινούριο. Κάτι που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι κάθε δευτερεύουσα αποστολή που ολοκληρώνετε εντείνει τη σχέση που έχετε με τη συμμορία που σας την ανέθεσε. Όταν ολοκληρώσετε αρκετές και έχετε αυξήσει στο μάξιμουμ τη σχέση σας με την συγκεκριμένη συμμορία, ανταμείβεστε με σπάνιο εξοπλισμό. Το χρήμα που κερδίζετε είναι πολύ σημαντικό για την αναβάθμιση του χαρακτήρα σας αλλά και του πιστού σας συντρόφου, το μηχανικό και αιμοβόρο Mastiff που το καλείτε για να σας βοηθάει στη μάχη. Στην βάση σας υπάρχουν επίσης καταστήματα για να αγοράσετε όπλα και customized εξαρτήματα γι αυτά. Πάντως είναι προτιμότερο να κρατήσετε τα χρήματα σας καθώς με την πρόοδο σας στο παιχνίδι βρίσκετε πολύ πιο σπάνιο και αξιόλογο εξοπλισμό χωρίς να ξοδέψετε δεκάρα.
Βασικοί χαρακτήρες που ξεχνάτε την επόμενη μέρα.
Στην διάθεση σας έχετε ένα τεράστιο οπλοστάσιο που χωρίζεται σε κατηγορίες: τα πιστόλια, τα βασικά σας όπλα και τα σπέσιαλ. Όπως καταλαβαίνετε, κάθε όπλο έχει την δική του δύναμη πυρός με το σπέσιαλ απόθεμά σας να είναι το πιο ισχυρό. Κάθε όπλο ή εξοπλισμός μπορεί να παραμετροποιηθεί με ποικίλους τρόπους για αύξηση των στατιστικών του, με προσθήκες όπως διόπτρες και πτυσσόμενα κοντάκια. Ακόμα και χρώμα αλλάζετε με διάφορα skins, τα οποία όμως κοστίζουν πολύ ακριβά. Όλο το οπλοστάσιο χωρίζεται με χρωματισμό σπανιότητας τριών επιπέδων, με το άσπρο να είναι το απλό, το μωβ αμέσως επόμενο και το χρυσό να είναι το πιο σπάνιο. Παρόλο που ο χαρακτήρας έχει σελίδα inventory στην οποία μπορείτε να επιλέξετε διεξοδικά τον πλήρη εξοπλισμό σας, αυτό δεν είναι προσβάσιμο οποιαδήποτε στιγμή, αλλά μόνο πριν την έναρξη κάθε αποστολής. Έτσι, πρέπει προσεκτικά να διαλέξετε την δύναμη πυρός που απαιτείται στην αρχή κάθε αποστολής. Πριν ξεκινήσετε μπορείτε επίσης αν έχετε χρήματα να αγοράσετε αναλώσιμα που κάνουν τη ζωή σας πιο εύκολη όπως medicines, stims (σας επαναφέρουν στην ζωή αν πεθάνετε) και ειδικά αντικείμενα που αυξάνουν την πιθανότητα εύρεσης σπάνιου εξοπλισμού σε κάποιο από τα σεντούκια θησαυρού που κρύβονται διάσπαρτα σε κάθε αποστολή.
Οι δυνάμεις του πρωταγωνιστή δεν περιορίζονται στα όπλα, αλλά εκτείνονται και σε ειδικά skills, κάτι σαν μαγικές ικανότητες, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τους τρόπους εξόντωσης των εχθρών. Τα skills ποικίλλουν και μπορούν να σας βοηθήσουν είτε αμυντικά είτε επιθετικά. Έτσι πχ μπορείτε να ρίχνετε λέιζερ από τα χέρια σας, να κλειδώσετε κατευθείαν στόχευση στο “δόξα πατρί” του εχθρού για λίγα δευτερόλεπτα ή να κυλίσετε πιο αργά το χρόνο για λίγο για να ανασυνταχθείτε. Όλα τα skills είναι επίσης αναβαθμίσιμα, συνήθως με έξτρα ζημιά ή δευτερόλεπτα ενεργούς χρήσης. Αξίζει να τονιστεί ότι όταν ο ήρωας αναβαθμίσει πλήρως όλα τα skill tree (ξοδεύοντας μια περιουσία) αποκτά έξτρα ικανότητες και bonus δυνάμεις για συγκεκριμένα skills. Με τον ίδιο τρόπο αναβαθμίζετε και τον πιστό σας σύντροφο Mastiff, προσθέτοντάς του περισσότερη υγεία, θωράκιση και χρόνο στο πλάι σας να σπέρνει τον τρόμο στους εχθρούς.
Το ρεπερτόριο κινήσεων του νόθου αδερφού του Doomslayer δεν σταματάει εδώ. Προχωρώντας στο παιχνίδι αποκτάτε το grapple, ένα γάντζο που σας μεταφέρει γρήγορα σε οποιαδήποτε επιφάνεια επιλέξετε να μεταφερθείτε, γραπώνοντας ακόμα και τους εχθρούς και ακινητοποιώντας τους. Το grapple είναι ένα χρήσιμο εργαλείο προσφέροντας ακόμα πιο γρήγορο ρυθμό στην ήδη φρενήρη δράση του παιχνιδιού. Μια ακόμα προσθήκη είναι το wall run με το οποίο ο ήρωας μπορεί να ισορροπεί και να περπατάει σε τοίχους για περιορισμένο χρονικό διάστημα, εκμεταλλευόμενος την κίνηση και το momentum που αποκτάει. Αυτές οι κινήσεις είναι επίσης αναβαθμίσιμες και περισσότερο αποτελεσματικές σε κάθε αγορά και αλλαγή επιπέδου. Τέλος, ίσως η καλύτερη κίνηση στο παιχνίδι είναι τα takedown-fatality που μπορείτε να κάνετε στους εχθρούς για να τους αποτελειώσετε με εντυπωσιακό τρόπο -αρκεί να είστε κοντά τους- χωρίς να χρειάζεται καν να τους αποδυναμώσετε πρώτα.
Χρησιμοποιώντας το grapple.
Όλα τα παραπάνω θεωρητικά φαίνονται διασκεδαστικά, αλλά στην πράξη το παιχνίδι χάνει. Οι εχθροί είναι και μοιάζουν με άβουλα χαμένα όντα και έρχονται καταπάνω σας με το βλέμμα της αγελάδας ή ακόμα χειρότερα, δεν έρχονται καταπάνω σας και κολλάνε κάπου στο υπερπέραν. Η χρήση των skills σας μοιάζει τόσο αδύναμη εκτελεστικά και άσχημη οπτικά (με ελάχιστες εξαιρέσεις) χωρίς την δυναμική που χρειάζεται για τέτοιου είδους παιχνίδι. Εικόνες όπως ο εχθρός να εκτοξεύεται από μια πιστολιά 120 μέτρα μακριά σαν μαριονέτα και απλά να πέφτει στο πάτωμα από το πιο δυνατό skill που διαθέτετε, είναι ένα τραγικό θέαμα που μηδενίζει την όποια προσπάθεια των δημιουργών για ποιοτικό και ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Το wall run είναι τόσο δύσκαμπτο και απρόβλεπτο που πρέπει να ρίξετε ένα ευχέλαιο για να το πετύχετε, ώσπου τελικά θα σταματήσετε να το χρησιμοποιείτε γιατί ουσιαστικά περισσότερο δυσκολεύει παρά διευκολύνει. Τα takedown που κάνετε στους εχθρούς είναι τόσο προβληματικά και τα animations -ανάλογα με το πού βρίσκεστε- πολλές φορές μπερδεύονται ανάμεσα σε τοίχους, πόρτες και κορμιά προκαλώντας γέλιο. Μάλιστα, στο πλαίσιο δοκιμών και στο normal επίπεδο δυσκολίας, πέρασα αρκετές πίστες απλά πηγαίνοντας δίπλα στους εχθρούς και πατώντας το κουμπί takedown χωρίς να χρειαστεί να ρίξω ούτε έναν πυροβολισμό, καθώς οι εχθροί εμφανίζονταν σαν παπάκια ο ένας πίσω από τον άλλο.
Τα παραπάνω για τους πιο τολμηρούς μπορούν να παραβλεφθούν και ειλικρινά κάπου στο βάθος υπάρχει ένας σωστός πυρήνας βασικής διασκέδασης που οφείλεται κυρίως στη σφικτή και γρήγορη δράση του παιχνιδιού. Το χειρότερο όμως είναι ότι το παιχνίδι μαστίζεται από bugs. Πολλές φορές είχα crash-αρίσματα που με πετούσαν έξω, ενώ ουκ ολίγες φορές δεν μπορούσα να ολοκληρώσω μια αποστολή γιατί ένας εχθρός είχε κολλήσει κάπου σε ένα τοίχο ή σε ένα ταβάνι και ήταν άτρωτος από κάθε είδους πυρομαχικά. Σε άλλη στιγμή, όταν έπεσα σε μια τρύπα βρέθηκα στην μαύρη άβυσσο, πέφτοντας αιώνια (και ελπίζοντας για ένα καλύτερο παιχνίδι χωρίς προβλήματα). Μέχρι να διορθωθούν τα πολλά bugs του τίτλου, οπλιστείτε με υπομονή γιατί θα την χρειαστείτε.
Το πιστό σας Mastiff ενώ τρώει το λιτό και απέριττο βραδινό του.
Τα γραφικά, στο PS4 τουλάχιστον, όχι απλά δεν εντυπωσιάζουν, αλλά θυμίζουν προηγούμενη γενιά. Τα μοντέλα χαρακτήρων είναι σαν να ξεπήδησαν από άλλη εποχή και έκαναν επιδρομή στο σήμερα. Οι πίστες έχουν καλές στιγμές και εμπνεύσεις με πολλούς χώρους και πλατφόρμες για να προσφέρουν τον απαραίτητο χρόνο ώστε να κινείστε συνεχώς, αλλά στερούνται λεπτομέρειας. Τουλάχιστον τα περιβάλλοντα ποικίλλουν, από κινούμενα τρένα που πρέπει να τα διανυσετε, σε πεδία μάχης μεταξύ συμμοριών, σκοτεινές σπηλιές και λαγούμια με αιμοδιψή τέρατα. Στα ίδια επίπεδα και ο ήχος, με τις ερμηνείες των ηθοποιών κάτω του μετρίου. Μοναδική σανίδα σωτηρίας η heavy metal μουσική που ανεβάζει λίγο την αδρεναλίνη και προσθέτει πόντους σε ένα μετριότατο σύνολο.
Είναι δύσκολο να σας προτείνω το Necromunda: Hired Gun, όταν υπάρχουν παιχνίδια όπως το Doom Eternal. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη καθώς οι τίτλοι μοιάζουν στο gameplay σαν δύο σταγόνες νερό, αλλά μέχρι εκεί. Τα διάφορα προβλήματα και μια γενικότερη αίσθηση απογοήτευσης που το παιχνίδι αφήνει σε κάθε εκτέλεση, σε κάθε τουφεκιά, είναι καθοριστικoί μειωτικοί παράγοντες μιας φιλόδοξης προσπάθειας που αποτυγχάνει να προσφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ασχοληθείτε με δική σας ευθύνη αν είστε φαν του είδους, αλλά βάλτε και μια αφίσα του Doom στο προσκέφαλο σας έτσι για να θυμάστε πώς είναι τα καλά, γρήγορα FPS.
- Γρήγορος ρυθμός και δράση
- Πολλά όπλα και επιλογές παραμετροποίησης
- Ηeavy metal μουσική
- Υποτυπώδης ιστορια
- Απογοητευτικά γραφικά
- Αδύναμο καλλιτεχνικά και εκτελεστικά
- Πληθώρα από bugs
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.0
| ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ: | PS4, PS5, Xbox Series X/S, Xbox One, PC |
| ΑΝΑΠΤΥΞΗ: | Streum On Studio |
| ΕΚΔΟΣΗ: | Focus Home Interactive |
| ΔΙΑΘΕΣΗ: | Ave |
Πηγη
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο. Γράψτε μας τα σχόλιά σας στο κάτω μέρος του άρθρου.
