Είστε μία ομάδα εξερευνητών που καλούνται να ανακαλύψουν άλλο τόπο διαμονής σε έναν πλανήτη που έχει καταστραφεί από ηφαιστιακές εκρήξεις, έχοντας γίνει κυριολεκτικά κρανίου τόπος – η στάχτη έχει απλωθεί τόσο πολύ στο περιβάλλον αυτό βάφοντας τα πάντα σε γκρι τόνους. Όμως το dome στο οποίο έχει εγκατασταθεί η κοινότητά σας κινδυνεύει με καταστροφή και εσείς, ως τρίτη απόπειρα εξερεύνησης καθώς έχουν προηγηθεί άλλες δύο ομάδες, είστε πλέον η μόνη σωτηρία τους. Αρχικός σας σκοπός είναι να ερευνήσετε την διαδρομή προς το Dome of Domes, μία τοποθεσία για την οποία όλες οι φήμες λένε πως ειναι ιδανική για μόνιμο τόπο κατοικίας.
Η ομάδα σας αποτελείται από την Petra που έχει τα χαρακτηριστικά ενός ηγέτη, τον Sing που αποτελεί τον μαχητή της ομάδας, τον Nadir που είναι scouter και την Kali που είναι η πιο έξυπνη από όλους. Η ομάδα αυτή καλείται να διαβεί τόπους άγριους με κάθε λογής κινδύνους. Καταρχάς τις καιρικές συνθήκες, καθώς ο ηφαιστιακός κατακλυσμός έχει διαμορφώσει κακοτράχαλες τοποθεσίες, χιονιάδες και ξηρές καταιγίδες. Ταυτόχρονα, η πανίδα που έχει επιζήσει είναι ιδιαίτερα άγρια, ενώ και οι νομάδες που κατοικούν διάσπαρτοι δε βλέπουν με καλό μάτι τους ξένους. Εσείς πρέπει να αντιμετωπίσετε όλες αυτές τις απειλές παίρνοντας ριψοκίνδυνες αποφάσεις και επιλέγοντας τον τρόπο με τον οποίο θα προσπεράσετε κάθε εμπόδιο, κάτι που δίνει μια πινελιά στρατηγικής.
Εντοπίζοντας έναν από τους πομπούς μέσω των οποίων επικοινωνείτε με το dome σας και τους ενημερώνετε για το ταξίδι σας.
Σεναριακά το παιχνίδι δεν είναι κακό, αλλά τα χαλάει με τις μοραλιστικές του νότες. Ενώ τα σημειώματα που βρίσκετε διάσπαρτα προσδίδουν στην γενικότερη γοητεία του μετααποκαλυπτικού περιβάλλοντος, ενώ κάτι σας ωθεί να μάθετε όσο περισσότερα μπορείτε για το παρελθόν των χαρακτήρων της ομάδας και ενώ τα πάρα πολλά τέλη σας κάνουν να θέλετε να δείτε και άλλο, ταυτόχρονα το τί συμβαίνει στο τέλος μοιάζει επιτηδευμένα προκαθορισμένο. Δεν ολοκλήρωσα όλα τα σενάρια, αλλά στα περισσότερα που είδα παρατήρησα μία αντικομφορμιστική και αντισυστημική κορύφωση με ιδιαίτερα έντονη την απαισιοδοξία για την ανθρώπινη υπόσταση, κάτι που σίγουρα δεν περιμένετε να δείτε. Θέλω να πω πως ενώ κάνετε ό,τι μπορείτε για να δείτε το “έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...”, αυτό σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει. Πεσιμισμός που καταλαβαίνω πως προσπαθεί να περάσει μηνύματα για τις ταξικές συνθήκες της κοινωνίας και την απληστία του ανθρώπου, όμως δεν υπάρχει κανένας οιωνός που σας προετοιμάζει σχετικά. Πχ, το βασικό μου gameplay ήταν απόλυτα συνυφασμένο με τη διπλωματία. Ενώ, λοιπόν, έκανα ό,τι μπορούσα και όντως μέχρι το τέλος υπήρξα εξαιρετικά αποτελεσματικός διπλωμάτης, η τελική επιλογή που ήταν στο πλαίσιο της δημοκρατίας οδήγησε στην καταστροφή και επιβολή αυταρχικού καθεστώτος.
Οι χαρακτήρες είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του Ashwalkers. Όχι για το παρελθόν τους, αφού λίγα πράματα μαθαίνετε τελικά, αλλά για την ισορροπία που έχουν τα στατιστικά τους και οι ικανότητές τους. Αυτά είναι που καθορίζουν και το ρου του παιχνιδιού. Το παιχνίδι συνδυάζει survival στοιχεία με strategy αποφάσεις ντυμένα όλα σε κάτι που θυμίζει έντονα text adventure. Το τελευταίο κυρίως γιατί το playable μέρος είναι μόνο το περπάτημα και η συλλογή τροφής, ξύλων, βοτάνων για ίαση και βέβαια το camping. Όλα τα άλλα συμβαίνουν σε στατικές εικόνες βασισμένα κυρίως σε κείμενα και περιγραφές. Πχ ενώ η ομάδα περπατάει, ξαφνικά εμφανίζεται μία σκιά λύκων. Ένα κείμενο σας περιγράφει την ύπαρξη του κινδύνου και την κατάσταση της ομάδας, ενώ εμφανίζονται τέσσερις τρόποι για να προχωρήσετε, ένας για κάθε μέλος της ομάδας. Έτσι η Petra προτείνει πάντα ό,τι μπορεί προκειμένου ο σκοπός της ομάδας να επιτύχει. Ο Sing από την άλλη σχεδόν πάντα προτείνει επίθεση κατά μέτωπον. Ο Nadir ως ο πιο αδύναμος σε υγεία αλλά ο πιο ικανός σε εξερεύνηση, συνήθως επιλέγει stealth λύσεις στα προβλήματα. Τέλος η Kali, που στην ουσία είναι και η αγαπημένη μου, ως ο εγκέφαλος της ομάδας προτάσσει διπλωματικές λύσεις ή έξυπνους τρόπους διαφυγής.
Η ομάδα έχει προακθορισμένο και μη-επεκτάσιμο χώρο για εφόδια, αναγκάζοντάς σας να προσέχετε πότε θα χρησιμοποιήσετε όσα έχετε μαζέψει. Σε γενικές γραμμές όλα βρίσκονται διάσπαρτα στο περιβάλλον, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις κάποιος μπορεί να σας προμηθεύσει κάποια υλικά. Υπάρχουν, όμως, και τοποθεσίες στις οποίες δεν μπορείτε να εντοπίσετε καθόλου κάποιο αντικείμενο, πχ τροφή, οδηγώντας σας σε προσεκτική διαχείριση των εφοδίων σας. Αυτό, δυστυχώς, δεν είναι τόσο ξεκάθαρο στην αρχή όπου το παιχνίδι προσφέρει αδρά τα πάντα καθησυχάζοντάς σας για ένα ήρεμο ταξίδι. Στην πορεία και αφού έχετε ξοδέψει τους περισσότερους πόρους σας, θα μετανιώσετε για κάποια camps που δε χρειαζόταν να κάνετε.
Η διαδρομή έχει τις όμορφες στιγμές της, όπως όταν διασχίζετε ξύλινες γέφυρες μέσα στα βουνά.
Τα στατιστικά της ομάδας, από την άλλη, πέφτουν αρκετά δραματικά ανάλογα βέβαια και με τις εκάστοτε καιρικές συνθήκες. Έτσι, αν επικρατεί χιονιάς η ομάδα κρυώνει πολύ πιο γρήγορα από άλλες τοποθεσίες, ενώ και η πείνα επικρατεί αρκετά γρήγορα. Αυτό σας αναγκάζει σε συχνά camps, καθώς αν τα στατιτικά πέσουν στο μηδέν, αρχίζει και μειώνεται η υγεία των χαρακτήρων. Τα camps, όμως, δεν έχουν σχεδιαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Μπορείτε να επιλέξετε πόση φωτιά θα ανάψετε, ανάλογα με τα ξύλα που έχετε και το πόσο κρύα είναι η ομάδα. Ταυτόχρονα επιλέγετε τους χαρακτήρες που θα ξεκουραστούν, αυτούς που θα συζητήσουν, αυτούς που θα κρατούν τσίλιες και τέλος κάποιον που θα πάει για εξερεύνηση για πόρους. Αν βάλατε κάτω τα παραπάνω σίγουρα δε σας βγήκαν τα νούμερα. Η συζήτηση απαιτεί δύο άτομα, η ασφάλεια τουλάχιστον ένα και το ίδιο και η εξερεύνηση. Άρα σε κάθε camp πρέπει να επιλέγετε προσεκτικά ποιος ξεκουράζεται και ποιος κάνει τα υπόλοιπα. Το θέμα είναι ότι συνήθως όλη η ομάδα είναι εξίσου κουρασμένη κάνοντας δύσκολη την επιλογή ύπνου. Εάν από την άλλη θέλετε κάποιος να κρατάει τσίλιες, που είναι συνήθως καλή ιδέα γιατί παρότι υπάρχει ποσοστό κινδύνου εάν αυτό δεν είναι 0% παίζετε με την τύχη σας, σημαίνει ότι δεν περισσεύουν άτομα για συζήτηση. Το οποίο είναι κρίμα, γιατί ό,τι μαθαίνετε για το παρελθόν της ομάδας το μαθαίνετε από αυτές τις συζητήσεις.
Σε γενικές γραμμές ένα playthrough διαρκεί περιπου τρεις ώρες. Σε αυτό συμβάλλει βέβαια το απελπιστικότατα αργό περπάτημα της ομάδας. Είναι πραγματικά βασανιστικός ο ρυθμός και ο κυριότερος λόγος για να μη ξαναπαίξετε το παιχνίδι. Υπάρχει βέβαια επιλογή κεφαλαίου και τοποθεσίας από την οποία μπορείτε να ξεκινήσετε κάθε επόμενο παίξιμο, αλλά αν ξεκινήσετε από το πουθενά έχετε στη διάθεσή σας λίγα εφόδια, κάτι που σημαίνει πως πχ στα χιόνια μάλλον θα πεθάνετε. Οι θάνατοι στην ομάδα είναι κάτι που πρέπει να έχετε ως αναμενόμενο, ενώ αν πεθάνουν όλοι οι χαρακτήρες προφανώς χάνετε. Να σημειώσω πως το παιχνίδι είναι εντελώς γραμμικό και αυτό είναι στα μείον του. Καταλαβαίνω πως δεν θα μπορούσε να είναι open world, αλλά σε κάποια σημεία νιώθετε την ανάγκη να εξερευνήσετε έναν άλλο δρόμο παραδίπλα, αυτό όμως δεν είναι εφικτό. Εξαίρεση αποτελούν τα διάφορα σταυροδρόμια που οδηγούν και σε διαφορέτικές τοποθεσίες ή/και σενάριο. Σε γενικές γραμμές το gameplay ακολουθεί ένα ήρεμο ρυθμό, αντάξιο του περπατήματος. Παρότι πρέπει να έχετε πάντα υπόψη τα στατιστικά, μόνο σε ένα σημείο με έπιασε άγχος καθώς δεν υπήρχαν καθόλου εφόδια, ο στόχος ήταν κοντά αλλά η ομάδα μου αργοπέθαινε. Το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, όμως, το απόλαυσα με μία αίσθηση χαλαρότητας και εξερεύνησης.
Ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο που επισκέπτεστε ανάλογα με τις επιλογές σας.
Τα γραφικά δεν ενθουσιάζουν. Καταλαβαίνω πως επιλέχθηκε η γκρι παλέτα για λόγους κυρίως καλλιτεχνικούς, αλλά είναι τόσο μουντή και χωρις εντάσεις που μετά βίας διακρίνετε πράγματα. Επιπλέον είναι σαν να βλέπετε ασπρόμαυρη ταινία και δεν πείθει για τη στάχτη, αφού υπό κανονικές συνθήκες όση στάχτη και αν επικρατούσε θα έπρεπε να υπήρχαν κάποιοι άλλοι χρωματικοί τόνοι – εδώ το μόνο χρώμα μετά το γκρι είναι το κόκκινο που εμφανίζεται στους τραυματισμένους χαρακτήρες. Από εκεί και πέρα το παιχνίδι δεν έχει και πολλά να προσφέρει σε επίπεδο γραφικών, αφού, όπως προαναφέρθηκε, έχει το gameplay ενός text adventure και τα κείμενα και οι ζωγραφιές είναι αυτά που μένουν. Όσο για τον ήχο, δεν υπάρχουν φωνές, κάτι που πιστεύω είναι συνειδητή επιλογή. Μόνο κάποιοι ήχοι ακούγονται από ηχεία, κάποια εφέ και αυτό είναι όλο. Η μουσική επένδυση είναι ανάλογη του ήρεμου gameplay και προσωπικά την εκτίμησα πολύ. Θα ήθελα όμως να υπήρχε και δεύτερο μουσικό κομμάτι, αφού προς το τέλος το ίδιο άκουσμα καταντάει βαρετό.
Το Ashwalkers: A Survival Journey είναι ένα περίεργο παιχνίδι. Θυμίζει μάλλον κάτι πειραματικό, κάτι που ακόμη ειναι υπό κατασκευή. Σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ ολοκληρωμένο παιχνίδι, παρά μόνο αν το δω σαν υβριδικό text adventure. Εκεί βέβαια κρύβεται και όλη του η γοητεία, καθώς οι εξιστορήσεις και οι επιλογές αποφάσεων περιγράφονται πολύ όμορφα. Αν σας αρέσουν τα text adventure, θα το εκτιμήσετε περισσότερο.
- Ήρεμο gameplay που θυμίζει text adventure
- Ωραία (αν και επαναλαμβανόμενη) μουσική
- Καλή ισορροπία χαρακτήρων
- Πάνω από 30 διαφορετικά τέλη
- Μουντά γκρι γραφικά
- Πολύ αργό περπάτημα
- Replayability που προβληματίζει
- Καθόλου φωνές
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6.5
| ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ: | PC |
| ΑΝΑΠΤΥΞΗ: | Nameless XIII |
| ΕΚΔΟΣΗ: | Dear Villagers |
Πηγη
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο. Γράψτε μας τα σχόλιά σας στο κάτω μέρος του άρθρου.
