Οι θιασώτες των επιτραπέζιων είναι σίγουρα γνώριμοι με το Tainted Grail. Πρόκειται για ένα παιχνίδι ρόλων, βασισμένο σε μια αλλιώτικη εκδοχή του μύθου που συνοδεύει τον Βασιλιά Αρθούρο. Ας δούμε αν το Tainted Grail The Fall of Avalon αποτελεί επιτυχημένη μεταφορά του στο gaming ως περιπέτεια τύπου Elder Scrolls.
Το παιχνίδι λαμβάνει χώρα στη νήσο Άβαλον, μια μυθική τοποθεσία όπου, σύμφωνα με τους θρύλους, βρίσκεται θαμμένο το σώμα του Βασιλιά Αρθούρου. Έξι αιώνες πριν ξεκινήσει η περιπέτεια, η θανατηφόρα πανώλη ονόματι Red Death απειλεί τα Homelands, γεγονός που αναγκάζει τον Βασιλιά Αρθούρο να αναζητήσει μια πιο ασφαλή γη. Η μοίρα τον φέρνει στις ακτές του Άβαλον όπου, με τη βοήθεια του Μέρλιν, κατακτά τα εδάφη και εξαγνίζει τον τόπο από το Wyrdness, μια υπερφυσική δύναμη που μεταμορφώνει όντα και περιοχές σε σκοτεινές και διαβολικές εκδοχές τους. Επιστρέφοντας στο παρόν, το Wyrdness και το Red Death έχουν κάνει ξανά την εμφάνισή τους, απειλώντας για ακόμη μια φορά τους κατοίκους του Άβαλον. Αναλαμβάνετε το ρόλο ενός τυχαίου φυλακισμένου, ο οποίος ωστόσο διέπεται από μια πολύ σημαντική ιδιότητα: μπορεί να συνομιλεί με το αδύναμο πνεύμα του Βασιλιά Αρθούρου. Σκοπός σας είναι να ανακτήσετε τα τρία σύμβολα της πάλαι ποτέ βασιλείας του και να τον βοηθήσετε να ανακτήσει τις δυνάμεις του για να επαναφέρει την ευημερία στον παρηκμασμένο αυτό τόπο.
Η ιστορία και το lore κυμαίνονται, σε γενικές γραμμές, σε πάρα πολύ καλό επίπεδο. Υπάρχουν όμως ορισμένα δομικά προβλήματα. Καταρχήν, οι χαρακτήρες δεν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει κάποιος αξιομνημόνευτος, ούτε καν ο Βασιλιάς Αρθούρος, ο οποίος απλώς συνομιλεί μαζί σας αραιά και που όταν κάνετε rest, σε εμφανίσεις τύπου Johnny Silverhand στο Cyberpunk. Το πρόβλημα διογκώνεται όσο περνάει η ώρα, καθώς οι εμφανίσεις αντί να πληθαίνουν ή να αλλάζουν ύφος, απλώς μειώνονται. Γενικότερα, η «πτωτική πορεία» του τίτλου όσο προχωράτε είναι αξιοσημείωτη, τόσο όσον αφορά την ιστορία, όσο και το gameplay (στο οποίο θα αναφερθούμε στη συνέχεια). Το παιχνίδι διαρκεί περί τις 20-25 ώρες ή περίπου διπλάσιες αν ασχοληθείτε και με το παράπλευρο περιεχόμενο. Τα πιθανά τέλη είναι 12 και εξαρτώνται από τις επιλογές σας κατά την διάρκεια της περιπέτειας, κάτι ευπρόσδεκτο μεν, χωρίς ωστόσο να έχει κάποιον ουσιαστικό αντίκτυπο στον κόσμο, παρά μόνο σε μια σύνοψη των πεπραγμένων σας μετά τους τίτλους τέλους.
Περνώντας στα του gameplay, το παιχνίδι είναι open-world RPG πρώτου προσώπου. Πρώτο σας μέλημα είναι η δημιουργία χαρακτήρα, μέσω ενός οικείου μενού παραμετροποίησης. Κατόπιν, ξεκινάει η περιπέτειά σας μέσα σε ένα κελί, σε μια εισαγωγή που αντιγράφει ξεδιάντροπα το Oblivion. Γενικότερα, το παιχνίδι δανείζεται πολλά στοιχεία από Elder Scrolls, The Witcher, Diablo και Dark Souls, ωστόσο η γραμμή μεταξύ φόρου τιμής και φθηνής αντιγραφής συχνά δεν ξεχωρίζει. Ορισμένα παραδείγματα αφορούν την εισαγωγή που προαναφέραμε, την ονοματοδοσία και τη φυσιογνωμία ορισμένων τεράτων (Drowners που ζουν δίπλα στο νερό – σας θυμίζει κάτι;), καθώς και τα bonfires που πρέπει να ανάψετε για να ανεβείτε level και να μιλήσετε (σπάνια) με τον Αρθούρο – ωσάν άλλη Melina.
Σε αυτό το σημείο, θα σταθούμε στο level system και το level scaling. Κάθε σας skill, αυξάνεται ανάλογα με το πόσο το εξασκείται και στο τέλος ανεβαίνετε επίπεδο. Τα builds που μπορείτε να φτιάξετε είναι πολλά και παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Το πρόβλημα, ωστόσο, έγκειται στο ότι το παιχνίδι σας δίνει μόλις ένα πόντο ανά level, τον οποίο καλείστε να βάλετε σε ένα εκ των strength, endurance, dexterity, spirituality, perception, practicality. Επιπλέον, όλα τα σημαντικά items ή ορισμένες επιλογές στους διαλόγους, αξιώνουν ορισμένους πόντους σε αυτά τα skills, πράγμα που σημαίνει πως μπορεί να χρειαστεί να ανεβείτε επτά-οκτώ level για να χρησιμοποιήσετε ένα απλό σπαθί που απαιτεί 5 strength και 3 dexterity. Όσον αφορά το level scaling, το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο. Εάν δεν αφιερώσετε πολλές ώρες στο grinding ούτως ώστε να γίνετε overpowered, τότε το μεσαίο επίπεδο δυσκολίας που στις πέντε ώρες ήταν διασκεδαστικό και με αναλογική πρόκληση, στις 20 ώρες είναι ο ορισμός του εφιάλτη, καθώς πεθαίνετε με τρία-τέσσερα χτυπήματα, ενώ εσείς πρέπει να δώσετε σίγουρα τα δεκαπλάσια.
Αυτό μας φέρνει σε ένα ακόμη πρόβλημα του τίτλου: τις μάχες. Αυτές, θυμίζουν σε τεράστιο βαθμό Elder Scrolls, με ορισμένες πινελιές όπως το dash να προσφέρουν κάτι παραπάνω, ωστόσο η όποια δυσκολία και πρόκληση έγκειται μόνο και μόνο στα τεράστια health bars των εχθρών οι οποίοι δέχονται χτυπήματα σαν σφουγγάρια. Επιπλέον, υπάρχει δυνατότητα parry, ωστόσο καλή τύχη εύχομαι σε όποιον το προσπαθήσει. Το πρώτο σοκ το παθαίνετε στο τελικό boss του πρώτου act, όπου σίγουρα θα αναρωτηθείτε τί συμβαίνει και η κατάσταση είναι τόσο ζόρικη. Ενδιαφέρουσα πινελιά, αποτελεί η εναλλαγή ημέρας – νύχτας. Την ημέρα, η περιπέτεια είναι αρκετά πιο ομαλή, ωστόσο όταν δύει ο ήλιος το Wyrdness καταπίνει τα πάντα σαν ζοφερή ομίχλη, κάνοντας τους εχθρούς απείρως πιο επιθετικούς και αιμοδιψείς. Αντιστοίχως, το loot βελτιώνεται και αυτό. Παρά ταύτα, είτε ημέρα είτε νύχτα, η νοημοσύνη των εχθρών είναι κάθε φορά και μια ζαριά, καθώς συμπεριφέρονται παντελώς αλλοπρόσαλλα.
Δομικά, η περιπέτεια χωρίζεται σε τρία μέρη και, κατ’ αντιστοιχία, σε τρεις περιοχές. Η πρώτη κάνει πολλά πράγματα σωστά και σίγουρα θα περάσετε καλά σε αυτή. Ενδιαφέρουσα ιστορία, ενδιαφέροντα (και αρκετά) side-quests, το προβληματικό level scaling δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνιση του και τα τεχνικά θέματα είναι λίγα. Η ποιότητα πέφτει απότομα στο δεύτερο act, ενώ το τρίτο είναι πραγματικά ένας αχταρμάς. Δυστυχώς, η τελική γεύση που αφήνει το παιχνίδι είναι πως χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη και είναι απορίας άξιο πώς κρίθηκε έτοιμο για κυκλοφορία. Να σημειωθεί πως υπάρχει και επιλογή προοπτικής τρίτου προσώπου, η οποία όμως είναι τρομερά δυσλειτουργική. Το παιχνίδι προειδοποιεί πως δεν είναι φτιαγμένο για να παίζεται με την κάμερα πίσω από τον ώμο του χαρακτήρα και πως αυτή έχει προστεθεί καθαρά για λόγους προσβασιμότητας! Η κίνηση του χαρακτήρα και το animation είναι τρομερά περίεργα, ενώ εργαλεία όπως η πυξίδα δεν μπορούν να προσανατολιστούν, καθώς το παιχνίδι δεν «αντιλαμβάνεται» πως περιστρέφετε την κάμερα. Δεν κατανοώ αφενός το γιατί προστέθηκε η προοπτική τρίτου προσώπου, αφετέρου γιατί δεν έγινε τίποτα ούτως ώστε να είναι λειτουργική.
Στο τομέα των γραφικών, το παιχνίδι πιάνει οριακά τη βάση. Υπάρχει μια μόνιμη θολούρα, ενώ το rendering και το pop-up δεν σταματάνε κυριολεκτικά ποτέ. Όσον αφορά το draw distance, είναι μεν σε ικανοποιητικά επίπεδα, η αλλοίωση ωστόσο των υφών είναι παραπάνω από εμφανής, όσο μεγαλώνουν οι αποστάσεις, ενώ ούτε από κοντά είναι σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. Τα μοντέλα των χαρακτήρων κυμαίνονται σε ικανοποιητικό επίπεδο, ωστόσο το animation είναι «ξύλινο» και ειδικά του χαρακτήρα σας όταν γυρνάτε σε τρίτο πρόσωπο. Από την άλλη, ο κόσμος είναι αρκετά ιδιαίτερος, με ορισμένα καλοσχεδιασμένα μέρη. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν αναρίθμητα τεχνικά προβλήματα, ειδικά όσο προχωράτε προς το δεύτερο act και μετά, όπως game breaking bugs, ενδεχόμενο να γίνει corrupt το save, εχθροί που κολλάνε στο περιβάλλον, αλλοπρόσαλλη νοημοσύνη και πολλά ακόμη. Δυστυχώς τα περισσότερα θέματα κάνουν την εμφάνιση τους αφότου έχετε περάσει ήδη αρκετές ώρες στο παιχνίδι. Στον ήχο το πρόσημο είναι θετικό. Η μουσική συνοδεύει όμορφα τη περιπέτεια σας, αλλάζοντας τέμπο ανάλογα με το αν εξερευνάτε ή πολεμάτε. Το voice acting είναι πολύ καλό, με βάση και το επίπεδο της παραγωγής.
Το Tainted Grail είχε (ή έχει) όλα τα φόντα για να αποτελέσει κάτι ξεχωριστό. Ξεκινάει εξαιρετικά, όμως σύντομα αρχίζει να εμφανίζει σοβαρές αδυναμίες. Ασχοληθείτε αν θέλετε ένα «indie Elder Scrolls», απλά έχετε χαμηλές προσδοκίες και… αρκετή υπομονή.
Δομικά, η περιπέτεια χωρίζεται σε τρία μέρη και, κατ’ αντιστοιχία, σε τρεις περιοχές. Η πρώτη κάνει πολλά πράγματα σωστά και σίγουρα θα περάσετε καλά σε αυτή. Ενδιαφέρουσα ιστορία, ενδιαφέροντα (και αρκετά) side-quests, το προβληματικό level scaling δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνιση του και τα τεχνικά θέματα είναι λίγα. Η ποιότητα πέφτει απότομα στο δεύτερο act, ενώ το τρίτο είναι πραγματικά ένας αχταρμάς. Δυστυχώς, η τελική γεύση που αφήνει το παιχνίδι είναι πως χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη και είναι απορίας άξιο πώς κρίθηκε έτοιμο για κυκλοφορία. Να σημειωθεί πως υπάρχει και επιλογή προοπτικής τρίτου προσώπου, η οποία όμως είναι τρομερά δυσλειτουργική. Το παιχνίδι προειδοποιεί πως δεν είναι φτιαγμένο για να παίζεται με την κάμερα πίσω από τον ώμο του χαρακτήρα και πως αυτή έχει προστεθεί καθαρά για λόγους προσβασιμότητας! Η κίνηση του χαρακτήρα και το animation είναι τρομερά περίεργα, ενώ εργαλεία όπως η πυξίδα δεν μπορούν να προσανατολιστούν, καθώς το παιχνίδι δεν «αντιλαμβάνεται» πως περιστρέφετε την κάμερα. Δεν κατανοώ αφενός το γιατί προστέθηκε η προοπτική τρίτου προσώπου, αφετέρου γιατί δεν έγινε τίποτα ούτως ώστε να είναι λειτουργική.
Στο τομέα των γραφικών, το παιχνίδι πιάνει οριακά τη βάση. Υπάρχει μια μόνιμη θολούρα, ενώ το rendering και το pop-up δεν σταματάνε κυριολεκτικά ποτέ. Όσον αφορά το draw distance, είναι μεν σε ικανοποιητικά επίπεδα, η αλλοίωση ωστόσο των υφών είναι παραπάνω από εμφανής, όσο μεγαλώνουν οι αποστάσεις, ενώ ούτε από κοντά είναι σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα. Τα μοντέλα των χαρακτήρων κυμαίνονται σε ικανοποιητικό επίπεδο, ωστόσο το animation είναι «ξύλινο» και ειδικά του χαρακτήρα σας όταν γυρνάτε σε τρίτο πρόσωπο. Από την άλλη, ο κόσμος είναι αρκετά ιδιαίτερος, με ορισμένα καλοσχεδιασμένα μέρη. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν αναρίθμητα τεχνικά προβλήματα, ειδικά όσο προχωράτε προς το δεύτερο act και μετά, όπως game breaking bugs, ενδεχόμενο να γίνει corrupt το save, εχθροί που κολλάνε στο περιβάλλον, αλλοπρόσαλλη νοημοσύνη και πολλά ακόμη. Δυστυχώς τα περισσότερα θέματα κάνουν την εμφάνιση τους αφότου έχετε περάσει ήδη αρκετές ώρες στο παιχνίδι. Στον ήχο το πρόσημο είναι θετικό. Η μουσική συνοδεύει όμορφα τη περιπέτεια σας, αλλάζοντας τέμπο ανάλογα με το αν εξερευνάτε ή πολεμάτε. Το voice acting είναι πολύ καλό, με βάση και το επίπεδο της παραγωγής.
Το Tainted Grail είχε (ή έχει) όλα τα φόντα για να αποτελέσει κάτι ξεχωριστό. Ξεκινάει εξαιρετικά, όμως σύντομα αρχίζει να εμφανίζει σοβαρές αδυναμίες. Ασχοληθείτε αν θέλετε ένα «indie Elder Scrolls», απλά έχετε χαμηλές προσδοκίες και… αρκετή υπομονή.
