H ιστορία ξεκινάει λίγο μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού και εκεί που πριν ήταν απλά ψευδής (non-canon, αν το θέλετε αλλιώς) πλην μέτρια προσθήκη στον κόσμο της Μέσης-γης, τώρα πια δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Το ανησυχητικό τέλος του Shadow of Mordor βέβαια μας είχε προειδοποιήσει: η ύπαρξη ενός νέου, 21ου δαχτυλιδιού, ισάξιου με εκείνο του Sauron και προσβάσιμο στον ήρωα Talion, μόνο κακά νέα σημαίνει. Κάτι που ισχύει. Παρότι η ύπαρξη ενός τέτοιου θα έπρεπε να προσελκύσει δυνάμεις σκότους και φωτός από τα πέρατα της Γης, μόνο η Shelob (η αράχνη από την Επιστροφή του Βασιλιά) το αντιλαμβάνεται και όλως τυχαίως καταφέρνει να το αποκτήσει. Η οποία Shelob βεβαίως παρουσιάζεται ως μία υπερσεξουαλικοποιημένη γυναίκα που, στην τελική, θέλει να εξολοθρεύσει τον Sauron (σ.σ: στα βιβλία η αράχνη ήταν κατά βάση το κατοικίδιο του). Όμως ο Talion παίρνει πίσω το δαχτυλίδι του και, πάντα μαζί με το φάντασμα του Celebrimbor, ξεκινά μια εκστρατεία κατά του άρχοντα του σκότους πριν εκείνος προλάβει να ενδυναμωθεί πλήρως.
Ειλικρινά, θα μπορούσα να αφιερώσω ολόκληρο το κείμενο στο πόσους κανόνες της μυθολογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών παραβαίνει το παιχνίδι κι αυτό να το κάνω όχι με τρόπο πομπώδη ή με υπερβάλλοντα ζήλο. Τις στοιχειώδεις γνώσεις των βιβλίων να έχει ο οποιοσδήποτε, μπορεί να αντιληφθεί την τραγωδία της υπόθεσης. Και δεν είναι μόνο το γεγονός πως η Monolith χρησιμοποιεί το αρχικό υλικό απλά ως έναν προσβλητικό κράχτη. Σε αυτό το σοβαρό αρνητικό συμβάλει ιδιαίτερα και το γεγονός πως το σενάριο είναι απλά κακογραμμένο. Οι διάλογοι στις σκηνές (και η σκηνοθεσία τους, εδώ που τα λέμε) είναι ενοχλητικά απλοί για τη βαρύτητα των γεγονότων που εξελίσσονται, τα φωνητικά ταλέντα των ηθοποιών χαραμίζονται σε κακογραμμένες στιχομυθίες δίχως νόημα και η πορεία της πλοκής (και η μετάβαση από την μία περιοχή στην άλλη) απλά συμβαίνει, έχοντας σπάνια κάποια πραγματική δικαιολογία.
Oι μάχες έχουν περισσότερα προβλήματα απ’ ότι θα έπρεπε.
Εδώ που τα λέμε βέβαια, εκείνο το αρχικό υλικό παραμένει σπουδαίο και διαχρονικό στα πλαίσια της υψηλής φαντασίας και το πιο εκτεταμένο εύρος του Shadow of War παραμένει, αν μη τι άλλο, μίας πρώτης τάξεως δικαιολογία για τη θύμηση του άρτιου κόσμου του Τόλκιν. Το παιχνίδι εξελίσσεται στη Mordor και τα πέριξ αυτής, συνεπώς οι δυνάμεις και τα πλάσματα του σκότους αποτελούν τα συνήθη θεάματα. Βολικά, δεν υπάρχει λόγος να βρίσκονται διάφορες φυλές στην περιοχή εκείνη οπότε δεν συνομιλείτε με Χόμπιτ, νάνους, ή πάρα πολλά ξωτικά, οι μάχες όμως με τους Νάζγκουλ, τα ορκ (ακόμα και με ένα Μπαλρογκ βρίσκεται αντιμέτωπος ο Talion) αρκούν για να υπερκαλύψουν τις όποιες απουσίες. Από την άλλη, μπορεί το Shadow of War να μη σέβεται πάντα την πρώτη του ύλη, τουλάχιστον όμως εκμεταλλεύεται τον υπάρχοντα μύθο για να δώσει στοιχεία για τις περιοχές και τα τεκτενόμενα, φυσικά στο παρασκήνιο και κατά κύριο λόγο μέσω των πολλών collectibles που βρίσκονται διάσπαρτα στον τεράστιο χάρτη του.
Στο προσκήνιο, όπως και στο πρώτο παιχνίδι, βρίσκονται οι μάχες με τα ορκ, με τα κυριολεκτικά αμέτρητα ορκ που κατοικούν στη Μόρντορ και αποτελούν τις στρατιές του Σάουρον. Αυτές μπορούν να χωριστούν, ανάλογα με το βάρος και τον αντίκτυπο τους, σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Οι πρώτες είναι οι απλές, καθημερινές θα μπορούσε να πει κανείς, μάχες με ορδές απλών ορκ που απλά τυγχάνει να βρίσκονται στο πέρασμά σας.
Οι άλλες είναι εκείνες που έχουν να κάνουν με το σύστημα nemesis, το οποίο εδώ παρουσιάζεται εξελιγμένο και ευρύτερο απ' ότι στο πρώτο παιχνίδι. Συνοπτικά, κάθε περιοχή του χάρτη διοικείται από μία ντουζίνα περίπου ορκ, τους captains, που είναι πολύ πιο δυνατοί από τα υπόλοιπα. Πέρα από τα απαραίτητα αυξημένα ποσοστά ζωής έχουν και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, πχ μπορεί να είναι ανεκτικοί σε δηλητήριο, να εξοργίζονται (που σημαίνει να επιτίθενται ασταμάτητα) ευκολότερα ή να μην δέχονται επιθέσεις από πίσω. Η λίστα φυσικά των χαρακτηριστικών είναι πολύ μεγαλύτερη και δεν εμπεριέχει μόνο στοιχεία που σας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Όπως ένας captain είναι ανεκτικός στο δηλητήριο, κάποιος άλλος μπορεί να είναι ευάλωτος σε αυτό. Η ουσία πάντως του συστήματος Nemesis βρίσκεται στην οργανική του φύση. Για παράδειγμα, αν κάποιος captain σας σκοτώσει τότε ανεβαίνει στην ιεραρχία, αποκτά κάποιο ξεχωριστό παρατσούκλι και γίνεται πιο μοχθηρός την επόμενη φορά που βρίσκεστε αντιμέτωποι (το παιχνίδι δίνει εξήγηση για τις συχνές νεκραναστάσεις του Talion στη συνύπαρξή του με τον Celebrimbor). Παράλληλα, μπορεί κάπου δύο captains να βρίσκονται σε μάχη μεταξύ τους για την εν λόγω αναρρίχηση στην ιεραρχία, συμβάν που ο Talion μπορεί να εκμεταλλευτεί ώστε να εφαρμόσει εκείνο το παλιό ρητό που έχει να κάνει με έναν σμπάρο και δύο τρυγόνια.
Ο πρώτος σας προσωπικός σωματοφύλακας.
Η όλη ιστορία με το σύστημα αυτό, παρότι εξελιγμένη, έχει ακριβώς τα ίδια θετικά και αρνητικά που είχε και στο Shadow of Mordor. Προσφέρει μεν μία ενδιαφέρουσα προοπτική στις μάχες και τις αποστολές (αφού η συναναστροφή με τους captains μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή), αλλά η συνεχής αντικατάσταση όσων νικάτε με νέους κάνει την διαδικασία βαρετή έπειτα από ένα σημείο και της δίνει μία φύση αντίθεση στον σκοπό της, την κάνει δηλαδή ανώνυμη. Το παιχνίδι σα να αντιλαμβάνεται το σφάλμα αυτό και δίνει δύο λύσεις. Αρχικά, κάθε ηττημένος captain αφήνει κάποιο αντικείμενο για τον Talion, ενώ, σε μία πιο ριζική προσπάθεια να αποκτήσει ενδιαφέρον το θέμα, συστήνονται τα φρούρια. Κάθε περιοχή, πέρα από τους captains, έχει και ένα φρούριο προς κατάκτηση το οποίο κυβερνάται από κάποιον overlord ή, αλλιώς, ένα πανίσχυρο orc. Κάτω από τον overlord βρίσκονται οι warchiefs που είναι της ίδιας λογικής, απλά λιγότερο ισχυροί, και έχουν σαν σωματοφύλακες τους απλούς ψaptains. Ο στόχος είναι να κατακτηθεί το φρούριο, του οποίου οι άμυνες συνδέονται με τους warchiefs. Αν κάποιος από αυτούς πέσει, τότε απενεργοποιείται και η εκάστοτε άμυνα. Με άλλα λόγια, πρέπει να εξολοθρεύσετε τους captains, ώστε να εξολοθρεύσετε τους warchiefs, ώστε να φτάσετε στον overlord και να κατακτήσετε το φρούριο.
Εννοείται πως η κατάκτηση των φρουρίων δεν είναι ένα one-man show του Talion, αυτό θα ήταν υπερβολικό ακόμα και για τον κάτοχο κάποιου δαχτυλιδιού. Με τη βοήθεια του Celebrimbor, ο Talion αντί να τους σκοτώνει, μπορεί πλέον να απαιτεί την τυφλή υποταγή των captains ώστε εκείνοι, μαζί με τους ακολούθους τους, να αποτελούν μέρος του προσωπικού του στρατού. Το παιχνίδι δηλαδή προσπαθεί να στήσει επικές μάχες ανάμεσα σε στρατιές από οrcs και το καταφέρνει, στο περίπου όμως. Πράγματι, τα λεπτά πριν την κατάκτηση του όποιου φρουρίου είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά, θυμίζοντας σκηνές από τους πολέμους των ταινιών. Το θέμα όμως μένει εκεί, οι μάχες μέσα στο φρούριο είναι περιορισμένης έκτασης και το πιο ακραίο που μπορεί να συμβεί είναι να εμφανιστεί ένας warchief κάπως δύσκολος, οπότε ο Talion καλεί τους προσωπικούς του σωματοφύλακες (υποταγμένοι captains που αναλαμβάνουν το συγκεκριμένο ρόλο) για να εξισορροπήσει τη μάχη. Τα τετ-α-τετ με τους overlords είναι ενδιαφέροντα από την προοπτική της δυσκολίας, αφού τότε τα πράγματα όντως σοβαρεύουν και όσο καλά εξοπλισμένος και αν είναι ο ήρωας τα βρίσκετε σκούρα αν δεν είστε προσεκτικοί.
Η όλη ιδέα με την υποταγή των captains δεν σταματάει πάντως απλά στην προσθήκη κεφαλών στον προσωπικό στρατό του Talion. Μπορείτε να δώσετε εντολή να επιτεθεί κάποιος δικός σας σε κάποιον του Sauron, οπότε διεξάγεται και μία, κάπως βαρετή, μάχη σε τοποθεσίες εν είδει Κολοσσαίου. Μπορείτε, επίσης, να ορίσετε κάποιον κατάσκοπο στις τάξεις ενός warchief ώστε να μάθετε τις αδυναμίες του ή, αν φερθείτε έξυπνα, να τον δολοφονήσει πισώπλατα. Μπορεί επίσης να είστε τελικά εσείς το θύμα, αφού δυνατοί captains μπορεί να σας προδώσουν την τελευταία στιγμή και οι μάχες ξαφνικά να γίνουν αφόρητα δύσκολες. Το σύστημα nemesis, λοιπόν, έχει πλέον διάφορες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις και ως ένα σημείο λειτουργεί, προσφέροντας κάτι πραγματικά καινούριο και ενδιαφέρον. Βέβαια, δεν καταφέρνει ποτέ να ξεφύγει από την φθίνουσα περιοδικότητα του, αφού την πρώτη φορά που αντιμετωπίζετε ένα φρούριο όλα είναι υπέροχα, τη δεύτερη λίγο λιγότερο, την τρίτη πια είναι σχεδόν πληκτικό.
Το φρούριο αυτό πρέπει να πέσει και θα πέσει.
Η βάση όλων αυτών των μαχών και των πολιορκιών είναι φυσικά το σύστημα μάχης, που παρουσιάζεται σχεδόν απαράλλαχτο από το προηγούμενο παιχνίδι (ή τη σειρά Batman Arkham, αν είναι να λέμε αλήθειες). Μόνο που δεν είναι τόσο απολαυστικό. Τα υπερβολικά πολλά ορκ που σας επιτίθενται ανά πάσα στιγμή, οι διακοπές στις μάχες για να ακούσετε τις προκλήσεις των captains, η περίεργη τακτική να εμφανίζονται τρεις και τέσσερις ευκαιρίες counter ταυτόχρονα ενώ μπορείτε να αντικρούσετε μόνο μία επίθεση (οι υπόλοιπες απλά βρίσκουν στόχο), η ύπουλη τοποθέτηση των τοξοβόλων σε ψηλότερα κτίρια και άλλες τέτοιες, πιθανώς, απροσεξίες, κάνουν τις μάχες μία δυνητικά εκνευριστική διαδικασία. Τα πάντα λύνονται βέβαια με λίγο stealth, αφού μπορείτε να περιορίσετε τους εχθρούς με αόρατες, μεταφορικά, κινήσεις από τις σκιές ώστε να είναι οι μάχες αργότερα πιο εύκολες στη διαχείριση τους.
Τα πάντα έχουν να κάνουν με το ποιο μονοπάτι ακολουθείτε, ποιες δυνάμεις δηλαδή ξεκλειδώνετε στο, απαραίτητο πια, σύστημα RPG. Ο Talion κατά καιρούς ανεβαίνει επίπεδο και αποκτά νέες δυνάμεις που διαλέγετε εσείς, όμως το σύστημα που εφαρμόζεται είναι κάπως μυστήριο. Οι επιλογές που κάνετε έχουν νόημα μόνο περίπου πριν τη μέση του παιχνιδιού. Από εκεί κι έπειτα, κάτι οι λίγες δυνάμεις της κάθε προοπτικής (άλλες αφορούν την προοπτική του stealth, άλλες των μαχών κλπ), κάτι τα αφειδώς μοιρασμένα επίπεδα κάνουν τον Talion ένα εργαλείο πασπαρτού. Με άλλα λόγια, από την μέση και μετά έχετε ξεκλειδώσει πάνω κάτω τα πάντα και τότε ο Talion γίνεται ένας σούπερ ήρωας, έτοιμος για κάθε περίσταση. Όχι πως αυτό είναι κάτι το αρνητικό, αλίμονο, έτσι το παιχνίδι ομολογώ πως γίνεται πιο διασκεδαστικό. Απλά, κάπου στην πορεία, χάνεται η ουσία της τακτικής.
Αναφορικά τώρα με τα περιβόητα loot boxes, διότι δεν είναι αρκετές οι φορές που αυτά μπορούν να ειπωθούν, η πρακτική αφορά το τέλος του Shadow of War ή, για την ακρίβεια, το έξτρα τέλος του. Το παιχνίδι είναι ούτως ή άλλως αρκετά μεγάλο (15ωρο, οπωσδήποτε), αλλά για να δείτε τί πραγματικά συμβαίνει στον Talion χρειάζεται να ξοδέψετε αρκετές ώρες επιπλέον μαχών για να ανεβείτε επίπεδα ή να αγοράσετε επίπεδα μέσω των loot boxes. Είναι μια τακτική καθόλα καταδικαστέα και σχεδόν απαράδεκτη σε παιχνίδι τέτοιου βεληνεκούς (και τέτοιας τιμής). Ευτυχώς, κατά την διάρκεια του βασικού κορμού του τίτλου δεν εμφανίζονται πουθενά. Τα είχα σχεδόν ξεχάσει μέχρι που θυμήθηκα να τα ψάξω για τις ανάγκες του κειμένου.
To παιχνίδι είναι μεγάλο και μάλλον όμορφο.
Τεχνικά, το Shadow of War είναι απλά αξιοπρεπές. Δεν υπάρχουν κάποια σπουδαία προβλήματα, απλά το παιχνίδι δεν παίρνει δάφνες πρωτοπορίας ή τεχνικής υπεροχής. Το πιο σημαντικό από όλα είναι πως τρέχει σχεδόν πάντα ομαλά, χωρίς πτώσεις στα καρέ. Τα μοντέλα των ηρώων και των ορκ είναι καλοσχεδιασμένα, αλλά μερικές υφές του κόσμου θυμίζουν περασμένες εποχές. Βέβαια, είναι μεγάλης έκτασης παιχνίδι και οι περιοχές του έχουν την ποικιλία που δεν υπήρχε στο Shadow of Mordor, οπότε αυτό δικαιολογεί επαρκώς τις όποιες, μικρές είναι η αλήθεια, τεχνικές αδυναμίες του. Σε κάπως πιο αδιάφορα επίπεδα κυμαίνεται ο ήχος. Όπως προαναφέρθηκε τα φωνητικά ταλέντα χαραμίζονται ελαφρώς σε κακογραμμένα κείμενα, ενώ η μουσική περνάει μάλλον απαρατήρητη.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Shadow of War είναι πως αποτελεί ένα μάλλον βαρετό παιχνίδι. Μπορεί οι φιλόδοξες επεκτάσεις του συστήματος nemesis να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή, όμως δεν το καταφέρνουν συχνά. Σε συνδυασμό με κάποια προβλήματα σχεδιασμού στο σύστημα μάχης και την τραγική, σχεδόν προσβλητική υπόθεση, το Shadow of War τελικά είναι φιλόδοξο, αλλά όχι εξίσου καλό.
Μεγάλο
Ο κόσμος του Τόλκιν παραμένει υπέροχος
Εξελιγμένο σύστημα nemesis
Τραγικό σενάριο
Γίνεται πολύ γρήγορα βαρετό
Θέματα με το σύστημα μάχης
Τα loot boxes
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5
ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ: PS4, Xbox One, PC
ΑΝΑΠΤΥΞΗ: Monolith Productions
ΕΚΔΟΣΗ: Warner
ΔΙΑΘΕΣΗ: Zegetron
ΕΙΔΟΣ: Action RPG
ΠΑΙΚΤΕΣ: Single-player
ΕΠΙΣΗΜΟ SITE: https://www.shadowofwar.com/
HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 10/10/2017
PEGI: 18
πηγη
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο.
ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ: PS4, Xbox One, PC
ΑΝΑΠΤΥΞΗ: Monolith Productions
ΕΚΔΟΣΗ: Warner
ΔΙΑΘΕΣΗ: Zegetron
ΕΙΔΟΣ: Action RPG
ΠΑΙΚΤΕΣ: Single-player
ΕΠΙΣΗΜΟ SITE: https://www.shadowofwar.com/
HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 10/10/2017
PEGI: 18
πηγη
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο.
