Το Horizon Call of the Mountain είναι ένα αυτόνομο spin-off της κορυφαίας σειράς Horizon, φτιαγμένο ειδικά για το PlayStation VR2 – για την ακρίβεια αποτελεί τη ναυαρχίδα των launch games της συσκευής. Το παιχνίδι, λόγω φύσης και ονόματος, συνοδεύεται από ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Ας δούμε αν καταφέρνει να τον δικαιολογήσει.
Το Call of the Mountain αφηγείται την ιστορία του Ryas, ενός Shadow Carja, που μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό του, συμμετείχε στις επιθέσεις που έκανε η φυλή τους ενάντια στους Carja και το Sundom λίγο πριν το πρώτο Horizon. Οι Carja πιάνουν τον Ryas ο οποίος πλέον βρίσκεται υπόλογος ενώπιον του Marad. Ο τελευταίος του ανακοινώνει πως του προσφέρει συγχωροχάρτι και την ελευθερία του, εάν βοηθήσει στην αποστολή να διερευνηθούν επιθέσεις που γίνονται από μηχανές εναντίον του Sundom. Κατά την διάρκεια της αποστολής ο ήρωας αναζητάει και τον αδελφό του, ο οποίος είναι στα χνάρια μίας ομάδας την οποία υποψιαζόταν πως παίζει σημαντικό ρόλο στις επιθέσεις των μηχανών. Η αποστολή δίνεται στον Ryas, καθώς απαιτεί κάποιον που να έχει μεγάλη εμπειρία στην ορειβασία και γενικά τα σκαρφαλώματα, κάτι στο οποίο ο ήρωας είναι expert. Και μετά το παιχνίδι πλέον θα είστε κι εσείς.
Το σενάριο είναι σε γενικές γραμμές απλό, ειδικά σε σχέση με το βάθος και την πολυπλοκότητα των βασικών τίτλων Horizon. Παρόλα αυτά, συστήνει καινούριους χαρακτήρες, ενώ ταιριάζει απόλυτα στο gameplay του παιχνιδιού και καταφέρνει με αριστοτεχνικό τρόπο να περνάει από το ένα κεφάλαιο στο άλλο, μέχρι το εντυπωσιακό τέλος. Είναι, όμως, κάτι που περνάει ουδέτερα από το μυαλό σας – πολύ αμφιβάλλω ότι θα θυμάστε τον Ryas για καιρό μετά το παιχνίδι. Οι πρωταγωνιστές της σειράς Horizon για κάποιο λόγο είναι κάπως ενοχλητικοί – μη μου πείτε ότι η Αlloy δεν είναι σαν κακομαθημένο κοριτσάκι στο πρώτο παιχνίδι. Έτσι και ο Ryas έχει αυτό το υπερφίαλο εγώ, λίγο το «είμαι καταπληκτικός» ένα πράμα. Μονολογεί πολύ συχνά, ενώ όπως και η Alloy έχει την ανάγκη να σχολιάζει τα πάντα. Ενώ σκαρφαλώνετε σχολιάζει, λίγο πριν την επίθεση κάποιας μηχανής σχολιάζει, κατά την μάχη σχολιάζει και βέβαια αφού νικήσει κάποια μηχανή έχει κάτι να πει. Προσωπικά, αν και καταλαβαίνω την ανάγκη ύπαρξης ομιλίας σε παιχνίδια με μοναχικούς ήρωες, εντούτοις θεωρώ πως υπάρχουν καλύτεροι τρόποι υλοποίησης. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, πάντως, είναι άψογα υλοποιημένοι και ερμηνεύονται με τον καλύτερο τρόπο. Να σημειώσω πως το παιχνίδι διαρκεί 8-10 ώρες, κάτι που για VR είναι αρκούντως καλό. Μπορούσε πάντως να ήταν και μεγαλύτερο.
Καλείστε να σκαρφαλώσετε πολλά βουνά και γκρεμούς περνώντας από αρκετές περιοχές. Στην πορεία αποκτάτε τόξο, καθώς και εκτοξευτή βομβών. Το τόξο σας εδώ υποστηρίζει όλα τα είδη βελών που μπορείτε να φτιάξετε (tearblast, shock, fire, precision, hunter). Έμφαση στο «φτιάξετε», καθώς το ευρηματικό του παιχνιδιού είναι πως συγκεντρώνετε τα υλικά που απαιτούνται (πχ echo shells, precision arrow-heads) και τα συναρμολογείτε. Η συναρμολόγηση αυτή, αν και απλοϊκή, είναι πολύ εντυπωσιακή γιατί επιτέλους καταλαβαίνετε πώς δημιουργούνται όλα αυτά τα βέλη που χρησιμοποιεί και η Alloy. Επιπλέον, προσωπικά χαμογελούσα σαν πιτσιρίκι όταν αντίκρισα για πρώτη φορά «από κοντά» τα echo shells, τα blaze canisters και τα sparkers. Είναι αλήθεια πολύ διαφορετικό το να αγγίζετε σχεδόν όλα αυτά τα υλικά που συγκεντρώνετε στα Horizon και ενδεχομένως σαν εμένα απορούσατε πώς να μοιάζουν. Αργότερα στο παιχνίδι εμφανίζεται και το ropecaster με το οποίο εκτοξεύετε βόμβες φωτιάς και πάγου, το οποίο όμως δεν επιδέχεται κάποιας συναρμολόγησης. Εντυπωσιακή επίσης είναι η συλλογή του watcher lens και κάποιων άλλων εξαρτημάτων από μηχανές – είναι τόσο πολύ διαφορετικό όταν τραβάτε το μάτι του watcher και συνειδητοποιείτε ότι είναι ολόκληρο μηχάνημα και όχι ένα απλό γυαλάκι. Το τόξο γενικά έχει ωραία αίσθηση, ενώ η απτική ανάδρασή του είναι διακριτική αλλά ουσιαστική. Το ίδιο ισχύει και για την ανάδραση στο headset, η οποία εντείνει την εκάστοτε σκηνή και συνάμα την αγωνία σας.
Στο παιχνίδι συναντάτε πολλές γνωστές μηχανές από τα Horizon, με τις περισσότερες από τις οποίες καλείστε να μονομαχήσετε. Γιατί περί μονομαχίας πρόκειται, καθώς οι μάχες, οι οποίες είναι άκρως εντυπωσιακές, έχουν σχεδιαστεί με γνώμονα το VR και κυρίως τη χρήση του από νέους παίκτες. Έτσι, λοιπόν, όποτε είναι να αντιμετωπίσετε κάποια μηχανή το παιχνίδι στην ουσία σας τοποθετεί σε μία κυκλική αρένα στην οποία μπορείτε να κάνετε γρήγορη στροφή για αποφυγή χτυπημάτων. Ενώ η επιλογή αυτή φαντάζει ξένη σε σχέση με τα κλασικά παιχνίδια, εντούτοις η αλήθεια είναι πως ακόμη και για βετεράνους VR gamers τα boss fights με τις μηχανές δεν είναι εύκολη υπόθεση και σίγουρα θα ήταν εκνευριστικά δύσκολη εάν το πεδίο βολής ήταν εντελώς ανοιχτό και οι επιθέσεις έρχονταν από όλες τις πλευρές. Έτσι μπορείτε πιο εύκολα να αποφύγετε τα χτυπήματα αλλά και να επιτεθείτε, ενώ η ένταση σε καμία περίπτωση δεν εκλείπει, καθώς όσο προχωράτε οι μηχανές δυσκολεύουν και η διάρκεια των μαχών αυξάνεται. Δυστυχώς δεν μπορείτε να συλλέξετε υλικά από όλες τις μηχανές που κατατροπώνετε. Αντί αυτού, κάθε φορά που νικάτε μία μηχανή εμφανίζεται ένα σεντούκι μέσα στο οποίο υπάρχουν υλικά για το τόξο και ένα upgrade για τον οπλισμό που φοράτε.
Για healing χρησιμοποιούντα μήλα ή άλλα φρούτα. Όποτε εντοπίσετε κάποιο φρούτο το πιάνετε, κάνετε την κίνηση σα να το τρώτε και η ένδειξη ζωής που υπάρχει στο αριστερό γάντι του Ryas ανανεώνεται. Το ίδιο ισχύει και για τις αρένες, όπου σε συγκεκριμένα σημεία υπάρχουν τα φρούτα προκειμένου να μη σας διαλύσουν με την μία οι μηχανές. Το healing προκαλεί ανάμεικτες εντυπώσεις. Καταρχάς ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς πώς δουλεύει, καθώς ναι μεν στις αρένες όποτε τρώτε μήλα όντως ανανεώνεται η υγεία, αλλά στο υπόλοιπο παιχνίδι όσα φρούτα και να τρώτε η ένδειξη παραμένει η ίδια. Επιπλέον, ακόμα και στις αρένες δεν είναι ξεκάθαρο πόσο ανανεώνει την υγεία κάθε μήλο, αλλά σε κάθε περίπτωση τα φρούτα στις αρένες επανεμφανίζονται συνεχώς κάνοντας έτσι τις μάχες ίσως πιο εύκολες από όσο θα έπρεπε. Βεβαίως υπάρχουν επιλογές δυσκολίας, επομένως αν νιώθετε πιο ετοιμοπόλεμος μπορείτε να δοκιμάσετε μεγαλύτερο βαθμό. Να σημειωθεί πως τo focus δεν υπάρχει σαν έννοια στο παιχνίδι. Παρόλα αυτά, πατώντας σχετικό κουμπί εμφανίζονται hints για το πώς μπορείτε να προχωρήσετε ή εμφανίζονται τα αδύναμα μέρη μίας μηχανής, χωρίς όμως πληροφορίες γι αυτά.
Και ερχόμαστε στο σκαρφάλωμα. Το παιχνίδι έχει πολύ, πάρα πολύ σκαρφάλωμα, είτε αυτό είναι σε βουνά, είτε σε γκρεμούς, σε κατεστραμμένες μηχανές ή αλλού. Στην ουσία περισσότερο σκαρφαλώνετε παρά περπατάτε. Στην αρχή απλά σκαρφαλώνετε, ενώ όσο προχωράτε στο παιχνίδι αποκτάτε και σημαντικά εργαλεία με τα οποία έχετε πρόσβαση σε πιο δύσκολα σημεία. Αυτά είναι το grappling hook, με το οποίο μπορείτε να περάσετε πάνω από γκρεμούς κρεμάμενοι σε ένα σχοινί, το sun disc, με το οποίο μπορείτε να κόψετε απομακρυσμένα σχοινιά ή να καταστρέψετε παγίδες, δύο τσεκουράκια ορειβασίας για να σκαρφαλώνετε σε γκρεμούς ή πάγους, και τέλος ένα εργαλείο που δένετε το ένα του μέρος στη μία πλευρά, πετάτε το άλλο μέρος απέναντι και με το σχοινί που υπάρχει κάνετε flying fox μέχρι να περάσετε το εμπόδιο.
Σε γενικές γραμμές το σκαρφάλωμα έχει υλοποιηθεί ωραία, αλλά μάλλον είναι περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως το παιχνίδι επιλέγει αυτή την οδό προκειμένου να μειώσει τις πιθανότητες ναυτίας που προκαλείται στο VR από την ελεύθερη κίνηση του χαρακτήρα. Το θέμα είναι πως οι έμπειροι VR gamers χρειάζονται το κάτι παραπάνω πλέον στα παιχνίδια. Ναι, πρέπει να υπάρχουν επιλογές διευκόλυνσης για τους άπειρους παίκτες, όπως και υπάρχουν εδώ, αλλά φαίνεται πως το παιχνίδι αυτοπεριορίζει τον εαυτό του με τον τρόπο αυτό. Επιπλέον, η απόλυτη γραμμικότητά του φαντάζει περίεργη σε σχέση με τα βασικά Horizon. Δεν μπορείτε να πέσετε από γκρεμό ενώ περπατάτε, δεν επιτρέπεται μετακίνηση πέραν του οριοθετημένου μονοπατιού, ενώ δεν υπάρχει κάποια αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Ως προς το τελευταίο, έχουν προστεθεί πολλά καλούδια σε όλο το παιχνίδι, όπως κιβώτια που ανοίγετε και βρίσκετε υλικά για τα βέλη σας, βάζα, πιάτα, ποτήρια να σπάσετε, maracas ή άλλα όργανα να παίξετε, αλλά όλα αυτά φαντάζουν περισσότερο demo για το VR παρά ενσωματωμένα στο παιχνίδι. Πχ στο Moss αν ακουμπήσετε τα φυτά, αυτά αντιδρούν στην κίνηση του χεριού – κάτι αντίστοιχο θα περιμέναμε και εδώ.
Όπως συναρμολογείτε τα βέλη, έτσι έπρεπε να κόβατε και τα λουλούδια που υπάρχουν διάσπαρτα στον κόσμο για να φτιάχνετε healing potions. Το περίεργο είναι πως αναγνώρισα σε αρκετά σημεία τα φυτά που δίνουν healing με βάση τα βασικά Horizon, οπότε μου κάνει λίγο εντύπωση που δεν υλοποιήθηκε έτσι το παιχνίδι. Επιπρόσθετα, η γραμμικότητα θα ήταν πιο εύκολα δεκτή εάν το παιχνίδι επέτρεπε να κινηθείτε λίιιγο πιο ελεύθερα και βέβαια αν επέτρεπε πτώση από γκρεμούς. Κάτι άλλο που θα θέλαμε είναι περισσότερο stealth και καλύτερα υλοποιημένο. Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο μπορείτε είτε να αντιμετωπίσετε τρία watchers, είτε να τα αποφύγετε με stealth κρυβόμενος στα κλασικά χορτάρια. Δε μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου όταν επιτέλους αντίκρισα από κοντά τα χορτάρια αυτά, όπως δε μπορώ να σας κρύψω πως έσκυψα και έκανα κανονικό stealth πιστεύοντας πως αν σηκωθώ θα με δουν οι μηχανές. Δυστυχώς το τελευταίο δεν ισχύει, καθώς όση ώρα είστε μέσα στα χορτάρια, είτε σκυφτός, είτε όρθιος, οι watchers σας αγνοούν. Θα ήθελα τόσο πολύ να ίσχυε το σκύψιμο, όπως έπρεπε να υπήρχε πολύ περισσότερο stealth. Δυστυχώς αυτό είναι το μοναδικό σημείο που το κάνετε.
Τέλος, κάτι ακόμα που ξενίζει είναι πως δεν αντιμετωπίζετε κανέναν ανθρώπινο εχθρό, πράγμα πολύ περίεργο αν έχετε παίξει τα παιχνίδια Horizon. Προφανώς αυτό ισχύει γιατί η μάχη σε αρένα με άνθρωπο θα φάνταζε περίεργη και ενδεχομένως αστεία. Παρόλα αυτά θα μπορούσαν να υπάρχουν κάποια σημεία απομακρυσμένης επίθεσης – δηλαδή να στοχεύετε κάποιους ανθρώπινους εχθρούς ενώ είστε εσείς σκαρφαλωμένος και αυτοί από κάτω. Σε γενικές γραμμές πάντως, το gameplay έχει υλοποιηθεί σε άψογη συνοχή, οπότε όλα τα παραπάνω ενσωματώνονται τόσο στην ιστορία όσο και στο συνολικό παιχνίδι.
Ο χειρισμός είναι απλός, εύκολος και ενσωματωμένος στο gameplay. Καταρχάς το παιχνίδι υποστηρίζει αναγνώριση ματιών, με την οποία χειρίζεστε το μενού – κοιτάτε την όποια επιλογή θέλετε και απλά πατάτε το κουμπί στο χειριστήριο Sense. Επιπλέον, η αναγνώριση ματιών βοηθάει στη στόχευση, καθώς τα βέλη που εκτοξεύετε πάνε προς τα εκεί που κοιτάτε βοηθώντας σας να πετύχετε το στόχο. Αυτό είναι απολύτως καλοδεχούμενο, γιατί οι μάχες είναι αρκετά δύσκολες και έντονες και χωρίς τη βοήθεια αυτή τα βέλη θα κατέληγαν ολούθε. Τα χειριστήρια Sense χειριστήρια εντυπωσιάζουν με τη σταθερότητά τους, αλλά και την απτική τους ανάδραση, κάνοντάς σας να νιώθετε σαν άλλη Alloy κάθε φορά που εκτοξεύετε βέλη σωρηδόν.
Το θετικό με τα βουνά και το σκαρφάλωμα είναι η θέα. Και πιστέψτε με η θέα είναι απλά καταπληκτική. Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι σίγουρα το τεράστιο φόρτε του, αναδεικνύοντας τις δυνατότητες του ολοκαίνουριου PSVR2. Σκαρφαλώνετε και περιηγείστε σε διάφορες περιοχές και καιρικές συνθήκες όπως πυκνόφυτα δάση, καταρράκτες, χιονοθύελλες, χιονισμένες εκτάσεις, βροχές. Ο ορίζοντας υπάρχει παντού και έχει τρομερό εύρος, ενώ τα χρώματα και η φωτεινότητα είναι μοναδικά, για VR τίτλο τουλάχιστον. Ο ήλιος είναι σχεδόν πανταχού παρών και κοιτώντας προς αυτόν πιάνετε τον εαυτό σας να μισοκλείνει τα μάτια, καθώς η έντασή του έχει υλοποιηθεί εντυπωσιακά και σχεδόν σας τυφλώνει. Το τόξο και τα βέλη έχουν ωραίες λεπτομέρειες, όπως και τα διάφορα κτίρια. Τα μοντέλα χαρακτήρων είναι άκρως εντυπωσιακά, με το μέγεθος των ανθρώπων που έρχεστε σε επαφή να είναι άκρως ρεαλιστικό (η Alloy τελικά δεν είναι και πολύ ψηλή). Το lip-syncing είναι απλά άψογο. Επίσης aliasing δεν υπάρχει ούτε στο πιο μακρινό αντικείμενο. Μόνο κάποιες υφές είναι λίγο θολές αν τις δείτε από πολύ πολύ κοντά. Σε γενικές γραμμές μιλάμε για τον πιο όμορφο VR τίτλο που κυκλοφορεί ανεξαρτήτως πλατφόρμας.
Όμως το στοιχείο των γραφικών που σας αφήνει με το στόμα ανοικτό είναι οι μηχανές, οι οποίες ούτως ή άλλως έχουν εντυπωσιακές λεπτομέρειες στα Horizon. Φανταστείτε να αντιμετωπίζετε ένα τεράστιο thunderjaw από κοντά και να παρατηρείτε τα εξαρτήματα από τα οποία αποτελείται. Πριόνια στο «στόμα», υδραυλικά εξαρτήματα στα πόδια, τα διάφορα όπλα και canisters με τα οποία εκτοξεύει φωτιές κτλ, τα πάντα είναι τρομερά καλοσχεδιασμένα. Σαφώς οι πιο μεγάλες μηχανές εντυπωσιάζουν (πχ τα tallnecks ρίχνουν σαγόνια), αλλά ακόμα και τα απλά watchers έχουν ωραία κίνηση και έμφαση στη λεπτομέρεια. Ακόμα και οι κατεστραμμένες μηχανές πάνω στις οποίες σκαρφαλώνετε για να προσεγγίσετε σημεία, έχουν σχεδιαστεί καταπληκτικά σχεδιαστεί και προκαλούν δέος με το μέγεθός τους, με αποκορύφωμα το «metal devil» που καλύπτει ένα ολόκληρο βουνό.
Και αυτές οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν το immersion να κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Το να έρχεται κατά πάνω σας ένα stormbird ή ένα thunderjaw να σας πετάει την ουρά του για επίθεση, είναι κάτι που δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια, πρέπει να το ζήσετε για να το αντιληφθείτε. Εκεί είναι που το immersion χτυπάει κόκκινο και καταλαβαίνετε πόσο εντυπωσιακός και επικίνδυνος είναι ο κόσμος του Horizon. Αντίθετα, το immersion χωλαίνει στο σκαρφάλωμα, καθώς δεν νιώθετε σα να κρέμεστε από υψόμετρο εκατοντάδων μέτρων όπως ο ήρωας, ακόμα και όταν κοιτάτε προς το κενό. Ο λόγος είναι πως μπορείτε να φέρετε το επίπεδο του σημείου από το οποίο κρέμεστε κάτω από το πρόσωπό σας. Αν έχετε χαμηλό ταβάνι και δεν μπορείτε να τεντώσετε τα χέρια προς τα πάνω, πιάνεστε από τα διάφορα σημεία του γκρεμού ή των μηχανών από τα οποία κρέμεστε και κατεβάζετε το χέρι προς τα κάτω. Με τον τρόπο αυτό κινείται και η οθόνη προς τα κάτω και είναι πιο εύκολα προσβάσιμα τα μετέπειτα σημεία χωρίς τέντομα του χεριού. Έτσι, όμως, νιώθετε σα να μη σκαρφαλώνετε αλλά αντιθέτως σα να κατεβάζετε το βουνό με τα χέρια. Οπότε σας συστήνω ανεπιφύλακτα ελεύθερο ταβάνι και προσομοίωση σκαρφαλώματος – γιατί κακά τα ψέματα το απόλυτο immersion επιτυγχάνεται και με τη δική μας προσπάθεια.
Κάτι ακόμα που χαλάει το immersion είναι η προαναφερθείσα γραμμικότητα. Συναντάτε σημεία όπου χωρίς να υπάρχει εμφανές εμπόδιο, πχ βράχια ή κατεστραμμένα αντικείμενα, δεν μπορείτε να κινηθείτε προς τα εκεί γιατί απλά το παιχνίδι δε σας το επιτρέπει. Κάθε τέτοιο σημείο χαλάει το immersion, καθώς πάντα σας υπενθυμίζει ότι παίζετε ένα videogame και δεν ζείτε την εμπειρία.
Η σειρά Horizon φημίζεται (και) για την μουσική της και το Call of the Mountain δεν αποτελεί εξαίρεση. Έτσι, εκτός από τον άψογο 3D ήχο που υποστηρίζεται είτε από τα ακουστικά του PSVR2 είτε από εξωτερικά ακουστικά (όπως τα Pulse 3D), η μουσική επένδυση είναι απλά εξαιρετική. Τα κομμάτια που ακούγονται καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού είναι ακουστική πανδαισία και απόλυτα ταιριαστά με την εκάστοτε σκηνή. Εξίσου καλό το voice acting, με εξαίρεση βέβαια τον Ryas ο οποίος όπως προανέφερα έχει μία εκνευριστική εγωπάθεια και μία «αμερικανιά» που προσωπικά με ενόχλησε σε διάφορα σημεία.
Το Horizon Call of the Mountain είναι μία ανεπανάληπτη VR περιπέτεια. Έχοντας αντιμετωπίσει τόσες και τόσες μηχανές στα Horizon, ίσως είχατε την απορία πώς είναι «από κοντά» όλα αυτά. Πλέον μπορείτε να το ζήσετε. Πάντως θεωρώ ότι το παιχνίδι κλίνει περισσότερο προς τους νέους VR gamers, αφήνοντας τους βετεράνους να θέλουν περισσότερα. Ελπίζω να είναι μόνο η αρχή και να δούμε στο μέλλον ένα Horizon VR πιο ανοιχτό και πιο ελεύθερο. Όπως και να ‘χει, αν έχετε PSVR2, το Call of the Mountain είναι απαραίτητη αγορά.
- Καταπληκτικά γραφικά
- Πολύ καλός ήχος και μουσική
- Πειστική υλοποίηση τόξου
- Boss που ζορίζουν και εντυπωσιάζουν
- Ικανοποιητική διάρκεια
- Μοναδική εμπειρία το να βλέπεις τις μηχανές από κοντά
- Φουλ γραμμικό
- Φτιαγμένο κυρίως για νέους VR παίκτες και όχι για έμπειρους
- Όχι μάχες με ανθρώπινους εχθρούς
- Ο ήρωας δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής
- Πολύ σκαρφάλωμα
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0
| ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ: | PSVR2 (PS5) |
| ΑΝΑΠΤΥΞΗ: | Guerrilla, Firesprite |
| ΕΚΔΟΣΗ: | Sony |
| ΔΙΑΘΕΣΗ: | Sony Hellas |
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο.
