Με το “Women Talking” η ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Sarah Polley θα μας μεταφέρει σε μια σύγχρονη, απομονωμένη θρησκευτική κοινότητα που ζει με τους ρυθμούς, τις συνήθειες και τις αντιλήψεις μιας άλλης εποχής, πάνω από 100 χρόνια μακριά από τη δική μας. Διασκευάζοντας το ομώνυμο βιβλίο της Miriam Toews που είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, η Polley κάνει τη μεγάλη σκηνοθετική της επιστροφή με ένα φιλμ γεμάτο σοκαριστικές μαρτυρίες καταπίεσης και κακοποίησης που αποτυπώνονται στην οθόνη μέσα από τις καθηλωτικές ερμηνείες του A-list cast του.
Με αφορμή, λοιπόν, μια σεξουαλική επίθεση, οι άνδρες της θρησκευτικής κοινότητας ταξιδεύουν στην πόλη για να βγάλουν τους συλληφθέντες κατηγορούμενους από την φυλακή, δίνοντας στις γυναίκες 48 ώρες για να συζητήσουν και να αντιπαρατεθούν ώστε να πάρουν την απόφαση που θα καθορίσει το μέλλον το δικό τους αλλά και των παιδιών τους: να παραμείνουν στην αποικία άπραγες, να παραμείνουν και να παλέψουν με το ανδροκρατούμενο καθεστώς που τους επιβάλλει να ζουν στον φόβο και τον πόνο ή να εγκαταλείψουν την αποικία και τη μόνη ζωή που ξέρουν, χαράσσοντας τη δική τους διαδρομή ελεύθερες από τα δεσμά τους;
Το “Women Talking” μπορεί να μην είναι η πρώτη ταινία που εμπνέεται από το κίνημα “Me Too” και αποπειράται να δώσει φωνή στα θύματά του μέσω του κινηματογράφου, είναι ωστόσο μια σπάνια περίπτωση που τοποθετεί την ιστορία της σε ένα ιδιαίτερο χωροχρονικό πλαίσιο: μια κοινότητα που ζει στο σήμερα με τις αντιλήψεις του χθες και αποτελεί έναν καθρέπτη της σύγχρονης κοινωνίας που αντανακλά την υποκρισία και την αναχρονιστικότητά της. Η Sarah Polley παραλληλίζει την παραδοξότητα των ηθικών κανόνων που καθορίζουν τη θρησκευτική αποικία με την παραδοξότητα των ηθικών κανόνων που επέτρεψαν την εμφάνιση “Me Too” περιστατικών αλλά και τη συστηματική αποσιώπησή τους επί δεκαετίες στον υποτιθέμενα προοδευτικό δυτικό κόσμο μας. Ο παραλληλισμός αυτός εξυπηρετεί διπλό σκοπό, μιας και βοηθά την Polley να θίξει αποτελεσματικά το φαινόμενο που βάζει στο στόχαστρο και ταυτόχρονα να δώσει στην ιστορία της μια απρόσμενη προσιτότητα που ευνοεί τόσο την επιδραστικότητα όσο και τη διαχρονικότητά της.
Με μια δομή και μια προσέγγιση που θυμίζει το θεατρικό και κινηματογραφικό έργο “12 Angry Men”( 1957), το “Women Talking” δίνει έμφαση στις αντιπαραθέσεις μεταξύ των χαρακτήρων του και τον τρόπο με τον οποίο οι αντιπαραθέσεις αυτές διαμορφώνουν τόσο τους ίδιους όσο και την απόφαση που εν τέλει θα πάρουν. Διατηρώντας έναν σχεδόν θεατρικό χαρακτήρα σε όλη του την έκταση, το έργο διαδραματίζεται ως επί το πλείστον μέσα στον αχυρώνα όπου οι γυναίκες συνεδριάζουν και βασίζεται κυρίως στη δύναμη των διαλόγων και των ερμηνειών του για να οικοδομήσει ένταση, αποφεύγοντας να χρησιμοποιήσει γλαφυρές απεικονίσεις για να αποτυπώσει τη φρίκη των επιθέσεων. Καθώς οι συζητήσεις φουντώνουν και τα τραύματα των πρωταγωνιστριών αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια, η ταινία φαίνεται πως προετοιμάζει το έδαφος για ένα έντονο φινάλε το οποίο όμως ποτέ δεν έρχεται, με το τέλος να δίνει μια ταιριαστή μεν, ήπια δε κατάληξη που μας αφήνει με μια ανεκπλήρωτη προσμονή και μια επιθυμία για κάτι πιο βαρύ και πιο συναισθηματικό.
Ευτυχώς το φινάλε είναι το μόνο στοιχείο της ταινίας που δεν ανταπεξέρχεται πλήρως στις προσδοκίες του. Τόσο οι ερμηνείες όσο και οι διάλογοι -τα πιο ζωτικά στοιχεία του έργου- έχουν την αναμενόμενη ποιότητα και συντελούν σε ένα αποτέλεσμα που δικαιώνει απόλυτα τους συντελεστές και συνεπαίρνει τους θεατές. Το all star cast αναδεικνύει την πολυπλοκότητα αλλά και την ποικιλότητα των προσωπικοτήτων που υπάρχουν μέσα στο διασκευασμένο σενάριο της Polley μέσα από ενσαρκώσεις που κάνουν μια ηχηρή δήλωση κατά της κουλτούρας του βιασμού και της πατριαρχικής καταπίεσης. Οι ηρωίδες παρά τα κοινά τους βιώματα παρουσιάζουν αντίθετες στάσεις, με τον φόβο να έχει ριζώσει σε κάποιες και το μίσος σε κάποιες άλλες, ενώ μέσα στην εξίσωση πάντα βρίσκεται το θέμα της πίστης. Από την έντονη και αντιδραστική Claire Foy μέχρι τη λογική και σκεπτόμενη Rooney Mara, το cast αντιπαρατίθεται με οργή, εκφράζεται με πάθος και αποτυπώνει ένα φάσμα συναισθημάτων που ζωντανεύει ρεαλιστικά τη συνθήκη στην οποία βρίσκεται.
The Verdict
To “Women Talking” δεν είναι μια ακόμα ιστορία για το “Me Too”, αλλά μια μοναδική εξερεύνηση στη γυναικεία ψυχοσύνθεση και τον τρόπο με τον οποίο μεταβάλλεται όταν μολύνεται από τον φόβο, την κακοποίηση και την τυφλή υποταγή. Με την πλοκή να διαδραματίζεται σε μια θρησκευτική αποικία που φέρνει τις αντιλήψεις του χθες στην κοινωνία του σήμερα, η Sarah Polley χλευάζει την υποκρισία της δυτικής κοινωνίας, τη στάση της απέναντι στη γυναικεία κακοποίηση και την αναχρονιστικά πατριαρχική δομή της. Ρίχνοντας όλο το βάρος στους διαλόγους και τις ερμηνείες της, η ταινία είναι ένα έντονο -ως επί το πλείστον- θέαμα που μελετά το θέμα της γυναικείας κακοποίησης με σπάνια ευαισθησία και αυθεντικότητα.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο.
To “Women Talking” δεν είναι μια ακόμα ιστορία για το “Me Too”, αλλά μια μοναδική εξερεύνηση στη γυναικεία ψυχοσύνθεση και τον τρόπο με τον οποίο μεταβάλλεται όταν μολύνεται από τον φόβο, την κακοποίηση και την τυφλή υποταγή. Με την πλοκή να διαδραματίζεται σε μια θρησκευτική αποικία που φέρνει τις αντιλήψεις του χθες στην κοινωνία του σήμερα, η Sarah Polley χλευάζει την υποκρισία της δυτικής κοινωνίας, τη στάση της απέναντι στη γυναικεία κακοποίηση και την αναχρονιστικά πατριαρχική δομή της. Ρίχνοντας όλο το βάρος στους διαλόγους και τις ερμηνείες της, η ταινία είναι ένα έντονο -ως επί το πλείστον- θέαμα που μελετά το θέμα της γυναικείας κακοποίησης με σπάνια ευαισθησία και αυθεντικότητα.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο.
