Όταν το 2018 ένα «επερχόμενο Harry Potter RPG» διέρρευσε, το ίντερνετ άναψε και κόρωσε εν μια νυκτί. Δεν ήθελε και πολύ βέβαια. Οι υποφέροντες από χρόνια λειψυδρία φίλοι του ποτερικού σύμπαντος χύμηξαν σαν λυσσασμένες ύαινες στην είδηση, καταβροχθίζοντας μετά βουλιμίας την κάθε λεπτομέρεια, το κάθε μικρό ψήγμα πληροφορίας. Φυσικά αυτό συνεχίστηκε και εντάθηκε από τη στιγμή που το παιχνίδι ανακοινώθηκε επίσημα. Το Hogwarts Legacy πλέον είναι εδώ, με τις προσδοκίες των παικτών να έχουν τρυπήσει την στρατόσφαιρα και μια βαριά κληρονομιά να πλανάται από πάνω του.
Σε πρώτη φάση, να σημειωθεί πως το Hogwarts Legacy δεν έχει καμία σχέση με τον Χάρι Πότερ, καθώς διαδραματίζεται κατά την Βικτωριανή εποχή, 100 χρόνια πριν από τα γεγονότα του πρώτου βιβλίου. Για τον πρωταγωνιστή/πρωταγωνίστρια το παιχνίδι δεν αποκαλύπτει τίποτα εξαρχής, πέραν του ότι είναι 15 χρονών και θα φοιτήσει για πρώτη φορά στη σχολή του Χόγκουαρτς για Μαγείες και Ξόρκια, γεγονός εντελώς ασυνήθιστο δεδομένου πως όλοι οι μαθητευόμενοι μάγοι και μάγισσες ξεκινούν τις σπουδές τους στην ηλικία των 11 ετών. Ευθύς εξαρχής σας δίνεται η δυνατότητα να εξατομικεύσετε τον χαρακτήρα σας κατά τα δικά σας γούστα. Μπορείτε να διαλέξετε την εμφάνιση, το φύλο, την φωνή, το όνομα, όπως και τον κοιτώνα σας (στην πορεία του παιχνιδιού). Η αφήγηση ξεκινά κάπως απότομα, σε μια σκηνή που μοιάζει να άρχισε από τη μέση των τεκταινόμενων. Ταξιδεύετε προς το Χογκουαρτς συνοδεία του μέντορά σας καθηγητή Fig κι ενός υψηλόβαθμου αξιωματούχου του Υπουργείου. Σύντομα μαθαίνετε πως ο χαρακτήρας σας διαθέτει το σπάνιο χάρισμα μιας αρχαίας μαγείας, την ύπαρξη της οποίας ελάχιστοι γνωρίζουν. Το μυστήριο γύρω απ’ τον πρωταγωνιστή πυκνώνει, μόλις συνειδητοποιείτε πως στο κατόπι σας βρίσκονται ο αρχηγός μια εξτρεμιστικής φράξιας των καλικάντζαρων και ο σκοτεινός μάγος Victor Rookwood.
Η ιστορία του Hogwarts Legacy είναι καλή στον πυρήνα της και καταφέρνει και κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο. Ωστόσο, μαστίζεται από ορισμένα δομικά προβλήματα. Καταρχάς ο αφηγηματικός ρυθμός είναι κακός. Χρειάζεται να περάσουν πολλές ώρες μέχρι το πράγμα να δέσει και να πάρει μπρος. Κι ακόμη κι όταν το κάνει, έχει σκαμπανεβάσματα. Προσωπικά, όχι μόνο δεν έχω θέμα με βραδύκαυστες αφηγήσεις, τις προτιμώ – με την προϋπόθεση πως είναι στημένες και δοσμένες σωστά. Στην προκειμένη περίπτωση, η ιστορία τρέχει όταν πρέπει να πάει πιο αργά και «μπουσουλάει» όταν πρέπει να τρέξει. Ευτυχώς τα πράγματα βελτιώνονται κάπως μετά το πέρας του προλόγου, που διαρκεί βέβαια τουλάχιστον οκτώ-εννιά ώρες, αναλόγως τον τρόπο παιχνιδιού του καθενός. Πέραν τούτου, υπάρχουν κάμποσες σεναριακές ανακολουθίες που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί (συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια), ενώ οι κακοί της υπόθεσης στερούνται βάθους. Τέλος, η γραφή -ιδίως στους διαλόγους- καμιά φορά γίνεται «ξύλινη» και δεν καταφέρνει να γοητεύσει. Συνολικά, πάντως, θα έλεγα πως η ιστορία εξυπηρετεί τον σκοπό της, έχοντας και ορισμένες πολύ δυνατές στιγμές. Υπάρχουν δευτερεύουσες αποστολές, μάλιστα, που αφορούν άτομα από το περιβάλλον του πρωταγωνιστή (και όχι μόνο), οι οποίες είναι εξαιρετικές και σαφώς ανώτερες από τον κεντρικό αφηγηματικό κορμό.
Εκ πρώτης όψεως, η δομή της πλοκής μοιάζει πολύ με αυτή των βιβλίων. Έχουμε έναν πρωταγωνιστή σημαδεμένο από τα ίχνη μιας αρχαίας μαγείας, που προορίζεται να γίνει ο εκλεκτός, σκοτεινούς μάγους να τον καταδιώκουν, έναν μέντορα που του προσφέρει πολύτιμη βοήθεια, κι ένα μυστήριο που καλούμαστε να λύσουμε κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους. Μην ξεχνάμε, πως τα βιβλία Χάρι Πότερ, είναι πρωτίστως βιβλία μυστηρίου. Ωστόσο, υπάρχουν τρεις σημαντικές διαφορές που ωθούν τα πράγματα προς μια νέα κατεύθυνση. Η πρώτη αφορά τις δεξιότητες του πρωταγωνιστή, η δεύτερη κι η τρίτη την ιδιοσυγκρασία του. Αν το καλοεξετάσει κανείς, σε επίπεδο δεξιοτήτων, ο Χάρι Πότερ είναι μια χρυσή μετριότητα. Πέραν του κουίντιτς και τον γρήγορων αντανακλαστικών του, δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο ταλέντο, καθώς τα περισσότερα πράγματα τα κάνει σε ικανοποιητικό επίπεδο και μέχρι εκεί. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, αυτός με τον οποίο ο καθένας θα μπορούσε να ταυτιστεί. Ξεχωρίζει λόγω του αδιάτρητου θάρρους του και του πανίσχυρου ηθικού του ενστίκτου. Της συμπόνιας, της ενσυναίσθησης και της βαθιάς αγάπης κι αφοσίωσης που δύναται να νιώσει. Ο Χάρι Πότερ θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά να προδώσει τους φίλους του. Κι οι φίλοι του δεν τον πλαισιώνουν απλώς – τον καθορίζουν.
Η περίπτωση του πρωταγωνιστή εδώ είναι διαφορετική. Αντί να ακολουθήσει την πεπατημένη, το παιχνίδι τολμάει να «λύσει τα λουριά» και να σας αφήσει να παίξετε ως ένας χαρακτήρας που μοιάζει πολύ λιγότερο με τον Χάρι και πολύ περισσότερο με τον -μάλλον- ισχυρότερο μάγο όλων των εποχών: τον Άλμπους Ντάμπλντορ. Ποια είναι τα τρία βασικά στοιχεία του εν λόγω χαρακτήρα; Πρώτον, είναι ασύγκριτα χαρισματικός και ταλαντούχος. Δεύτερον, είναι ηθικά ευέλικτος. Και τρίτον, αγαπά τη μοναξιά – δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν έχει φίλους, προτιμά να κάνει τα πράγματα μόνος του. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά αποτελούν τον πυρήνα του ήρωά μας. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ στο στοιχείο της ηθικής ευελιξίας. Στο παιχνίδι σας δίνεται η δυνατότητα να κάνετε επιλογές σε ό,τι αφορά τα λόγια και τις πράξεις του χαρακτήρα σας. Οι επιλογές αυτές σπάνια επηρεάζουν την εξέλιξη της πλοκής, αλλά τουλάχιστον προσφέρουν μια κάποια πιστότητα στον ρόλο που θέλετε να ενσαρκώσετε. Ο ρόλος χρωματίζει τον χαρακτήρα, όμως δεν τον καθορίζει, ούτε τον κατατάσσει σε κανένα από τα δύο άκρα: ό,τι κι αν επιλέξετε, δεν θα γίνετε ποτέ τόσο ενάρετος όσο ο Χάρι, ούτε τόσο διαβολικός όσο ο Λόρδος Βόλντεμορτ. Το πιθανότερο είναι να κάνετε ορισμένα ανήθικα πράγματα «για το ευρύτερο συμφέρον».
Το Hogwarts Legacy διαφημίζεται ως action-RPG ανοιχτού κόσμου. Στην πραγματικότητα είναι action-adventure ανοιχτού κόσμου, με έμφαση στην ιστορία, διανθισμένο με ορισμένα RPG στοιχεία (κρατήστε το αυτό, θα επανέλθω). Μοναδικό σας όπλο στη μάχη είναι το ραβδί σας, το οποίο βέβαια αποδεικνύεται υπεραρκετό. Πέραν του βασικού ξορκιού που έχετε πάντα διαθέσιμο, ξεκλειδώνετε σταδιακά ξόρκια τα οποία μπορείτε έπειτα να τα ενσωματώσετε στα spell slots (σετ ξορκιών, το καθένα εκ των οποίων αντιστοιχεί και σε ένα κουμπί του χειριστηρίου), ώστε να έχετε άμεση πρόσβαση. Αρχικά, μπορείτε να εξοπλίσετε μέχρι και τέσσερα ξόρκια στο αντίστοιχο σετ. Στην πορεία σας δίνεται η δυνατότητα για άλλα τρία σετ, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό σε 16 ξόρκια που μπορείτε να χρησιμοποιείτε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Πέραν των βασικών ξορκιών, που δεν καταλαμβάνουν χώρο στα spell slots, υπάρχουν οι εξής κατηγορίες: τα ξόρκια γενικής λειτουργίας (όπως το reparo και το lumos), ξόρκια που σας βοηθάνε να φέρετε τους εχθρούς εκεί που θέλετε, αλλά και στην επίλυση γρίφων (όπως το ξόρκι κλήτευσης ή το απωθητικό ξόρκι), ξόρκια μεταμόρφωσης, και ξόρκια που κάνουν damage.
Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν οι δυνάμεις σας που σχετίζονται με την προαναφερθείσα αρχαία μαγεία, και οι ασυγχώρητες κατάρες που θεωρούνται ταμπού στον κόσμο των μάγων λόγω της βαθύτατα σκοτεινής τους φύσης. Με το πάτημα ενός κουμπιού, μπορείτε να σηκώσετε αντικείμενα από το περιβάλλον και να τα εκτοξεύσετε κατά των αντιπάλων σας. Εφόσον η μπάρα αρχαίας μαγείας είναι πλήρης, με το πάτημα δύο κουμπιών μπορείτε να διαλύσετε τον εχθρό σας, είτε κοπανώντας τον με λύσσα στο έδαφος ξανά και ξανά, είτε εξαπολύοντας έναν κεραυνό καταπάνω του, είτε κάνοντάς τον στάχτη και μπούρμπερη. Σε ό,τι αφορά τις ασυγχώρητες κατάρες, είναι τρεις στον αριθμό και έχουν -εύλογα- μεγαλύτερο cooldown από τα υπόλοιπα ξόρκια: η εξουσιαστική κατάρα που σας επιτρέπει να ελέγχετε τον εχθρό σαν μαριονέττα στρέφοντάς τον κατά των συμμάχων του, η βασανιστική κατάρα που προκαλεί στον εχθρό ανείπωτο πόνο, η avada kedavra, η φονική κατάρα που σκοτώνει οποιονδήποτε εχθρό πριν καν το σώμα του αγγίξει το έδαφος.
Στην πράξη όλα αυτά μεταφράζονται σε αμέτρητους συνδυασμούς από ξόρκια και κατάρες κατά τη διάρκεια της μάχης. Μπορείτε να αφοπλίσετε έναν εχθρό, να πιάσετε το όπλο του στον αέρα και να το στρέψετε εναντίον του. Μπορείτε να βάλετε φωτιά σε κάμποσους εχθρούς, να εμφανιστείτε από την άλλη πλευρά και να τους πετάξετε απ’ τον γκρεμό που λίγο πριν βρισκόταν πίσω σας. Μπορείτε να τους φέρετε κοντά σας, να τους απωθήσετε μακριά σας, να τους σηκώσετε, να τους κοπανήσετε στο έδαφος, να τους παγώσετε, να τους βασανίσετε, να τους ελέγξετε και να τους σκοτώσετε. Όλα αυτά μαζί, εφόσον σας κάνει κέφι. Αν προσθέσουμε και ένα φαντεζί αισθητικό αποτύπωμα σε ό,τι αφορά τις κινήσεις σας κατά τη διάρκεια της μάχης, από ένα σημείο κι έπειτα το παιχνίδι σας κάνει να νιώθετε θεός, ακριβώς όπως θα νιώθατε αν μπαίνατε στο πετσί ενός πανίσχυρου μάγου. Υπάρχει, ωστόσο, το μειονέκτημα πως το παιχνίδι καθίσταται πολύ εύκολο, ιδίως στο κανονικό επίπεδο δυσκολίας. Στο hard, οι εχθροί γίνονται αισθητά πιο επιθετικοί, προσπαθούν να σας κυκλώσουν, ενώ το damage που κάνουν είναι μεγαλύτερο. Εδώ καλείστε κατά καιρούς να χρησιμοποιήσετε και τους υπόλοιπους μηχανισμούς που σας παρέχονται, ακόμη κι έτσι όμως, αν περιμένετε ένα παιχνίδι υψηλής πρόκλησης θα απογοητευτείτε.
Αυτά, λοιπόν, είναι τα βασικά σας όπλα στη μάχη. Ο τρόπος που ξεκλειδώνετε τα ξόρκια είναι είτε μέσω των κύριων αποστολών, είτε μέσω των παράπλευρων. Στην πορεία, μπορείτε να τα ενισχύσετε περαιτέρω μέσω του δέντρου δεξιοτήτων, στο οποίο αποκτάτε πρόσβαση μετά το πέρας του μακροσκελούς προλόγου. Πέραν όλων αυτών, υπάρχει η δυνατότητα παρασκευής μαγικών φίλτρων, χρησιμοποιώντας συστατικά που είτε αγοράζετε, είτε καλλιεργείτε ο ίδιος. Για την καλλιέργεια των συστατικών αυτών χρειάζεστε προφανώς πόρους που τους βρίσκετε κατά την εξερεύνηση. Υπάρχουν φίλτρα που σας θεραπεύουν, άλλα που κάνουν το δέρμα σας σκληρό και επομένως δέχεστε λιγότερο damage, φίλτρα που δημιουργούν μια καταιγίδα που πέφτει με λύσσα πάνω στους εχθρούς σας κτλ. Επιπλέον, μπορείτε να καλλιεργήσετε ή και να αγοράσετε μαγικά φυτά που συνδράμουν στην μάχη. Αν πετάξετε πχ έναν μανδραγόρα στο έδαφος, αυτός θα αρχίσει να ουρλιάζει παροπλίζοντας τους εχθρούς για λίγα δευτερόλεπτα. Τέλος, υπάρχει και η stealth προσέγγιση, σε περίπτωση που θέλετε να βγάλετε από τη μέση τους εχθρούς σας αθόρυβα. Το stealth είναι από τα πιο αδύναμα κομμάτια του παιχνιδιού – κάνετε ένα ξόρκι καμουφλάζ και πηγαίνετε πίσω από εγκεφαλικά νεκρούς εχθρούς και τους ακινητοποιείτε. Ευτυχώς δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κεντρικό πυλώνα του gameplay, και μπορείτε να το αποφύγετε σχεδόν εξ ολοκλήρου.
Ένα άλλο αδύναμο στοιχείο, που όμως αποτελεί κεντρικό πυλώνα του gameplay, είναι το looting. Στον κόσμο βρίσκετε διάσπαρτο loot το οποίο αποτελείται από ρούχα και αξεσουάρ που λειτουργούν εν είδει εξοπλισμού. Αυτά χωρίζονται σε παλτά και μανδύες, σετ ρούχων βικτωριανής εποχής (πουκάμισα, παντελόνια με υποπόδια, κοστούμια κτλ), γάντια, γυαλιά, μάσκες και καπέλα. Το καθένα τους επηρεάζει δύο βασικά στατιστικά: το damage και το defence (το hp επηρεάζεται θετικά μόνο μέσω του level up). Το εν λόγω σύστημα, από αισθητικής άποψης, δεν απογοητεύει. Υπάρχουν επιλογές για όλα τα γούστα (καθώς και το σχετικό transmog να τις υποστηρίζει). Έχει, παρόλα αυτά, τρία σοβαρά μειονεκτήματα. Το πρώτο είναι πως βρίσκετε εξοπλισμό ανά τρία λεπτά. Συνεπώς, η χαρά της ανακάλυψης εξανεμίζεται ένεκα κορεσμού. Το δεύτερο είναι πως ο εξοπλισμός που βρίσκετε, παράγεται 100% τυχαία. Το αποτέλεσμα είναι να δεινοπαθήσετε να φτάσετε σε ένα καλά κρυμμένο και προστατευμένο chest, μόνο για να απογοητευτείτε από το κοινό ζευγάρι γάντια που βρήκατε – ενώ ο άκυρος καλικάντζαρος που σκοτώσατε νωρίτερα σας έδωσε ένα μυθικό αντικείμενο. Το τρίτο μειονέκτημα είναι πως τα στατιστικά που επηρεάζει είναι στημένα υποτυπωδώς, δεδομένου πως το παιχνίδι πλασάρεται για RPG.
Παρόλες τις αδυναμίες του looting και του stealth, το βασικό μέρος του gameplay είναι άκρως διασκεδαστικό και πληθωρικό. Πρακτικά, πρόκειται για το καλύτερο mage build που υπάρχει εκεί έξω. Μπορείτε να επιλέξετε μια πιο αμυντική και παθητική προσέγγιση που βασίζεται στην υπομονή και την αντεπίθεση ή και να γίνετε άκρως επιθετικός, βομβαρδίζοντας ασταμάτητα τους εχθρούς με συνδυασμούς ξορκιών. Οι μάχες, αν και στην αρχή μοιάζουν «κούφιες» και επαναλαμβανόμενες, αποκτάνε βάθος, ταυτότητα κι έναν χαρακτήρα τόσο φαντασμαγορικό που δεν τις βαριέστε ποτέ. Υπάρχει μια γοητεία και μια βαθιά ικανοποίηση στο να μάχεσαι με νύχια και με δόντια ενάντια στους εχθρούς, δίχως να ακουμπούν τα σώματά σας, μα μόνο με τη δύναμη του μυαλού. Ο χαρακτήρας σας γίνεται, από ένα σημείο κι έπειτα, μια αδυσώπητη μηχανή παραγωγής χάους, πόνου και αγνού, πατροπαράδοτου mayhem, ένα πολεμοχαρές τέρας που μετατρέπει κάθε φιλονικία σε κόκκινη ζώνη του Βιετνάμ. Αν υπάρχει ένα θέμα στις μάχες, αυτό είναι η έλλειψη ποικιλίας των εχθρών, αλλά και η ανεπαρκής νοημοσύνη τους στο κανονικό επίπεδο δυσκολίας. Οι εχθροί είναι κυρίως άλλοι μάγοι, καλικάντζαροι, κολασμένοι (ήτοι, ζόμπια) και πέτρινοι ιππότες. Εντάξει, μπορούσαν και καλύτερα.
Δε γίνεται βέβαια να μην αναφερθούμε εκτενώς στο κάστρο του Χόγκουαρτς. Το δηλώνω μετά παρρησίας, πρόκειται για το πιο εντυπωσιακό, το πιο φανταστικό, το πιο απίθανο κτήριο που φτιάχτηκε ποτέ στην ιστορία των video games. Η έμφαση στην λεπτομέρεια είναι α σ ύ λ λ η π τ η, τόσο σε ό,τι αφορά την καλλιτεχνική επιμέλεια, όσο και στον σχεδιασμό των επιπέδων. Αδυνατώ να καταλάβω πώς οι δημιουργοί ένωσαν όλα τα επιμέρους τμήματα του -δυσθεώρητου- κάστρου σε ένα ενιαίο σύνολο που απολαμβάνει ορθής, συνεκτικής διασύνδεσης. Όλα αυτά τα μέρη που έπλαθα ως παιδί με τη φαντασία μου, καταφέρνουν όχι μόνο να την τέρψουν, μα και να την ξεπεράσουν. Δεν θα τολμήσω να το κρίνω από αρχιτεκτονικής σκοπιάς, καθότι μου λείπουν οι απαραίτητες γνώσεις, θα πω μονάχα πως το κάθε τμήμα του κάστρου έχει διαφορετική διακόσμηση, θεματική και διαρρύθμιση, αντανακλώντας όλα τα στάδια της μακραίωνης ιστορίας του (Ώριμος Μεσαίωνας, Ύστερος Μεσαίωνας, Αναγέννηση, Βικτωριανή Εποχή). Παρόλα αυτά, τα επιμέρους τμήματα μοιάζουν κομμάτι του ίδιου οργανισμού, καθώς μοιράζονται μια κοινή, μαγική πρώτη ύλη.
Το όλο οικοδόμημα φαντάζει ως ένα τεράστιο μουσείο Τέχνης πολύ υψηλού ποιοτικού επιπέδου, με αμέτρητους κινούμενους πίνακες, αγάλματα, πανοπλίες που τσακώνονται μεταξύ τους, χρυσοποίκιλτα αντικείμενα, πολύχρωμα χαλιά, μωσαϊκά μεσαιωνικής αισθητικής, ψηλά, εντέχνως σχεδιασμένα ταβάνια και τα ρέστα. Οι λάτρεις του Χάρι Πότερ θα πάθετε την πλάκα σας και θα βαδίζετε στους δαιδαλώδεις διαδρόμους με ένα μόνιμο, πανηλίθιο χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπό σας. Οι ΑΙ χαρακτήρες είναι ολίγον τι άψυχοι, κι υπάρχει παντελής έλλειψη διάδρασης με αυτούς εκτός του αφηγηματικού κορμού, γεγονός που, όμως, ωχριά μπροστά στο θηριώδες κι αδιανόητο επίτευγμα του παιχνιδιού. Να χτίσει δηλαδή εκ θεμελίων το Χόγκουαρτς των ονείρων μας, με απόλυτο σεβασμό στο lore του κόσμου των μάγων. Οι κοιτώνες, η μεγάλη τραπεζαρία, οι αίθουσες διδασκαλίας, τα μπουντρούμια στα οποία θα περιφέρεται 100 χρόνια μετά η σκοτεινή και λατρεμένη φιγούρα του Σέβερους Σνέιπ, το κτήμα, η λίμνη, μοιάζουν λες και ξεπήδησαν από τις σελίδες των βιβλίων που τόσο αγαπήσαμε. Μα πάνω απ’ όλα, το κάστρο δημιουργεί την αίσθηση πως είναι πράγματι ένας αρχαίος ναός μαγείας, ένα μέρος όπου εκατοντάδες γενεές μάγων έζησαν και εξελίχθηκαν πριν από εσένα, και θα συνεχίσουν να το κάνουν και μετά από εσένα. Δέος και κατάνυξη.
Πέραν του εξοπλισμού, στο κάστρο υπάρχουν πολλά μυστικά να ανακαλύψετε σε μορφή collectibles, κρυφά δωμάτια και διαδρόμους, γρίφοι προς επίλυση κτλ. Όλα αυτά προκύπτουν είτε οργανικά, μέσω της εξερεύνησης δηλαδή, είτε ως μέρος της αφήγησης. Και σε αυτό το σημείο ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το Δωμάτιο των Ευχών. Πρόκειται για έναν μυστικό χώρο, όπου ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει κανείς πρόσβαση, είναι να βαδίσει τρεις φορές πάνω-κάτω στον, φαινομενικά, άδειο διάδρομο του έβδομου ορόφου σκεπτόμενος έντονα αυτό που θέλει. Και, ως δια μαγείας, το δωμάτιο εμφανίζεται και ενσαρκώνει την επιθυμία του. Στο παιχνίδι, αυτό μεταφράζεται ως ο προσωπικός σας χώρος, τον οποίο διακοσμείτε σύμφωνα με τα γούστα σας. Τον χρησιμοποιείτε για την καλλιέργεια μαγικών φυτών, την παρασκευή φίλτρων, αλλά και την εκτροφή μαγικών πλασμάτων, τα οποία και φροντίζετε ως αντάλλαγμα για πολύτιμους πόρους, οι οποίοι με τη σειρά τους χρησιμεύουν στην αναβάθμιση του εξοπλισμού σας (ασχέτως που η ιστορία προσπαθεί να σας πείσει πως τα φροντίζετε επειδή τα αγαπάτε). Το συγκεκριμένο δωμάτιο αρκεί από μόνο του για να ρουφήξει αμέτρητες ώρες από τον χρόνο σας – ντρέπομαι που το λέω, αλλά υπήρξα θύμα της εθιστικής του λούπας. Το παιχνίδι βέβαια, αν και ενθαρρύνει την ενασχόληση, δεν σας την επιβάλλει.
Αν υπάρχει μια τοποθεσία -εκτός του Χόγκουαρτς- που οι φίλοι των βιβλίων αδημονούσαν να εξερευνήσουν, αυτή είναι σίγουρα το Χόγκσμιντ, το μοναδικό χωριό στη Βρετανία όπου κατοικούν αποκλειστικά μάγοι. Στο γλυκούλι και πανέμορφο Χόγκσμιντ υπάρχουν διάφορα μαγαζιά που πουλάνε ρούχα, μαγικά φίλτρα, φυτά και συστατικά για την καλλιέργειά τους, σκουπόξυλα κτλ. Πέραν τούτου, εδώ βρίσκετε και αρκετά side-quests να ασχοληθείτε, τα οποία ανανεώνονται όσο προχωράτε την ιστορία. Όμως καθώς είναι παιχνίδι ανοιχτού κόσμου, προσφέρει ακριβώς αυτό: έναν τεράστιο μαγικό κόσμο προς εξερεύνηση, πέραν των ορίων του Χόγκουαρτς, του Απαγορευμένου Δάσους και του Χόγκσμιντ. Αν και η ποικιλία στα περιβάλλοντα είναι ελλιπής, δεδομένου πως το παιχνίδι διαδραματίζεται στα Highlands της Σκωτίας, ο ανοιχτός κόσμος είναι πανέμορφος και φτιαγμένος με μεράκι. Περιηγείστε σε αυτόν είτε καβάλα στο σκουπόξυλό σας ή και με τα πόδια αν σας κάνει κέφι (υπάρχει και άλλο ένα μέσο μεταφοράς, το οποίο όμως το αφήνω για έκπληξη).
Η αίσθηση της πτήσης με σκουπόξυλο είναι ασύγκριτη, ιδίως μόλις ξεκλειδώσετε τις αναβαθμίσεις που το κάνουν πιο γρήγορο. Λίγα παιχνίδια μπορούν να ανταγωνιστούν την πανοραμική εικόνα του βουτηγμένου στην ομίχλη Χόγκουαρτς, με την πυρωμένη ανατολή για φόντο, την λίμνη και τις γύρω περιοχές να απλώνονται κάτω από τα πόδια σας, ενώ σκίζετε με ταχύτητα τον άνεμο. Κρίμα που δεν υπάρχει κουίντιτς στο παιχνίδι. Σε ό,τι αφορά τις δραστηριότητες που προσφέρει ο ανοικτός κόσμος, δυστυχώς δεν ξεφεύγουν από τους φορμαλισμούς του είδους. Υπάρχουν τα κλασικά μικρά χωριουδάκια με τις δευτερεύουσες αποστολές, στρατόπεδα καλικάντζαρων, σκοτεινών μάγων ή λαθροκυνηγών μαγικών πλασμάτων προς εκκαθάριση, απλουστευμένοι, διάσπαρτοι γρίφοι προς επίλυση κτλ. Όμως ακόμη κι εδώ, η απαράμιλλη έμφαση στην λεπτομέρεια καταφέρνει και φρεσκάρει την εμπειρία, χαρίζοντας την ψευδαίσθηση πως κάνεις κάτι το διαφορετικό. Το γεγονός πχ, πως τα περισσότερα κάστρα δεν είναι προϊόν αντιγραφής/επικόλλησης προσδίδει στον κόσμο την απαιτούμενη πιστότητα και γοητεία. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, πως για μια εντελώς άκυρη δευτερεύουσα αποστολή υπάρχει ένα ολόκληρο κάστρο, εντελώς διαφορετικό από όλα τα άλλα. Το κάστρο αποπνέει έναν αέρα εγκατάλειψης και είναι έτσι στημένο που σε πείθει πως πράγματι έζησαν άνθρωποι εκεί κι αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν κακήν κακώς.
Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, οι αποστολές στο Hogwarts Legacy χωρίζονται σε κύριες και δευτερεύουσες. Οι κύριες αποστολές αφορούν σαφώς την ιστορία του πρωταγωνιστή ή της πρωταγωνίστριας και προσφέρουν αρκετή ποικιλία ώστε να σας κρατούν σε εγρήγορση. Είναι ωραίος ο τρόπος που το παιχνίδι συνδέει την εκμάθηση ξορκιών με τα μαθήματα στο Χόγκουαρτς. Το καστ των καθηγητών είναι φανταστικό, με τους περισσότερους να ξεχωρίζουν είτε λόγω της θεατρικότητάς τους, είτε της ιστορίας που κουβαλάνε. Πέραν των μαθημάτων, οι πρώτες αποστολές σας βοηθάνε να εξοικειωθείτε με τους μηχανισμούς, ενώ παράλληλα λειτουργούν και ως ξεναγοί, αφού σας μαθαίνουν τα κατατόπια εντός και εκτός του Χόγκουαρτς. Όπως προαναφέρθηκε, ο πρόλογος του παιχνιδιού τραβάει πολύ και καταλήγει να καταλαμβάνει το ένα τέταρτο της εμπειρίας. Αυτή η προσέγγιση έχει ένα καλό κι ένα κακό. Το καλό είναι πως μαθαίνετε τους μηχανισμούς σταδιακά, γεγονός που σας επιτρέπει να τους αφομοιώσετε, ενώ παράλληλα έχετε την διαρκή αίσθηση πως μαθαίνετε συνεχώς καινούργια πράγματα (ακόμη και μετά το πέρας του προλόγου). Το κακό είναι πως αρκετοί μπορεί να βρουν την όλη εμπειρία υπερβολικά αργοκίνητη και να βαρεθούν.
Οι δευτερεύουσες αποστολές είναι από τα πιο άνισα στοιχεία του παιχνιδιού. Υπάρχουν αρκετές που είναι κοινότυπες αγγαρείες, ιδίως στο πρώτο μισό, άλλες που έχουν ένα ενδιαφέρον αλλά δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν απ’ την πεπατημένη, κι έπειτα υπάρχουν κάποιες των οποίων η ποιότητα ξεπερνά τις προσδοκίες. Δεν θα πω πολλά για να μην σας το χαλάσω, θα πω μονάχα να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά – σας παρακαλώ, επίσης, να δώσετε τους χαιρετισμούς μου στον φίλο κι αδερφό από τον τιμημένο οίκο του Σάλαζαρ Σλίθεριν.
Πολλές αποστολές -κύριες και δευτερεύουσες- έχουν γρίφους προς επίλυση και κάμποσο platforming εδώ κι εκεί. Οι γρίφοι είναι στην πλειονότητά τους εύκολοι, αλλά τουλάχιστον είναι διασκεδαστικοί και, επίσης, διαφορετικοί μεταξύ τους, πράγμα εντυπωσιακό. Η επιρροή από το Breath of the Wild είναι εμφανής εδώ. Πέραν τούτου, οφείλω να σημειώσω πως το παιχνίδι έχει περισσότερους διαλόγους και λιγότερη δράση. Κατά τους διαλόγους, έχετε την δυνατότητα να κάνετε διευκρινιστικές ερωτήσεις, όπως και να επιλέξετε ανάμεσα σε δύο ή τρεις διαφορετικές απαντήσεις. Η διαφορά συνήθως συνοψίζεται σε μια ευγενική απάντηση έναντι μιας στρυφνής ή λίγο πιο επιθετικής απάντησης. Όπως ανέφερα (πολύ) πιο πάνω, οι επιλογές αυτές χρωματίζουν τον χαρακτήρα, δίχως όμως να τον καθορίζουν. Οι δυνατότητες για role playing είναι πάρα πολύ περιορισμένες και εδώ. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί το γεγονός, πως, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, οι επιλογές σας δεν έχουν συνέπειες, ούτε αντίκρισμα. Κανονικά, κάτι τέτοιο δεν θα με ενοχλούσε, δεν χρειάζεται όλα τα παιχνίδια να προσφέρουν πληθωρικό εύρος επιλογών στο τί κάνει ο παίκτης και πώς αυτό επηρεάζει τον κόσμο γύρω του. Όμως το παιχνίδι διαφημίζεται ως action-RPG, ενώ δεν είναι.
Περνώντας στα γραφικά, το Hogwarts Legacy είναι από τα πιο όμορφα παιχνίδια που κυκλοφορούν εκεί έξω. Η αισθητική προσέγγιση είναι ελαφρώς καρτουνίστικη, γεγονός που προσδίδει μια παραμυθένια υφή στην εικόνα, η οποία με γέμισε νοσταλγία. Τα στοιχεία που εξυψώνουν την εμπειρία είναι η άρτια καλλιτεχνική επιμέλεια και η αδιανόητη έμφαση στην λεπτομέρεια, όπως αναλύσαμε πιο πάνω. Τα animations είναι εκπληκτικά, ενώ τα περισσότερα cutscenes ταιριάζουν σε μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών. Να σημειώσω εδώ πως, όσο προχωράτε την ιστορία, οι εποχές αλλάζουν κι αυτό επηρεάζει σφόδρα την οπτική απεικόνιση του κάστρου και του ανοιχτού κόσμου. Κατά το φθινόπωρο τα φύλλα πέφτουν, τα δέντρα αλλάζουν χρώμα, αποτυπώνοντας όλες τις αποχρώσεις του καφέ, ενώ σταδιακά βλέπετε τις κολοκύθες του Χάλοουιν να κάνουν την εμφάνισή τους. Τον χειμώνα, το χιόνι σκεπάζει τα πάντα γύρω σας, ενώ η Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση δεν αργεί να κάνει την εμφάνισή της. Και ούτω καθεξής. Αν υπάρχει κάτι που με χάλασε, είναι τα κάτω του μετρίου facial animations στις περισσότερες περιπτώσεις. Επιπλέον, η μετάβαση από gameplay σε cutscenes δεν ρέει αβίαστα, αλλά διακόπτεται από μια μαύρη οθόνη, την οποία διαδέχεται και μια δεύτερη μαύρη οθόνη, ακόμη και κατά την διάρκεια του cutscene. Η επιλογή αυτή μου θύμισε έντονα παιχνίδι προ Red Dead Redemption 2 εποχής.
Σε ό,τι αφορά τον τεχνικό τομέα, συνάντησα ορισμένα μικρά θέματα στο PS5. Το pop-in κάνει συχνά την εμφάνισή του, οι πόρτες στο Χόγκουαρτς κολλάνε καμιά φορά κι αργούν να ανοίξουν, κάμποσα ηχητικά κανάλια χάνονται ξαφνικά, αφήνοντας μια κούφια ηχητική αίσθηση του περιβάλλοντος, ενώ υπήρξαν και δύο-τρεις περιπτώσεις που χρειάστηκε να επανεκκινήσω το παιχνίδι γιατί κράσαρε. Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, αλλά θα μπορούσε να είναι και πολύ καλύτερα. Επίσης, εφόσον το υποστηρίζει η τηλεόρασή σας, προτείνω το balanced mode γραφικών, διότι πρώτον είναι πιο σταθερό από το fidelity mode, και δεύτερον συνδυάζει υπεργραφικά και fps δίχως να θυσιάζει πολλά από το ένα ή απ’ το άλλο.
Στα του ήχου, τα εφέ των ξορκιών ξεχωρίζουν για την μεστότητα και το «βάρος» που φέρουν. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνουν μικρές λεπτομέρειες, όπως το γεγονός πως όταν εξαπολύετε την βασανιστική κατάρα, μπορείτε να ακούσετε αμυδρά τις κραυγές δεκάδων θυμάτων που ουρλιάζουν. Σε ό,τι αφορά τους ήχους και τα εφέ του περιβάλλοντος, το παιχνίδι είναι ό,τι θα περίμενε κανείς από μια ΑΑΑ παραγωγή, δίχως όμως να φτάνει τα ποιοτικά επίπεδα πρόσφατων τίτλων. H ερμηνείες της Amelia Gething στο ρόλο της πρωταγωνίστριας και του Sebastian Croft στον αντίστοιχο αντρικό είναι εξίσου ποιοτικές, αν και του δεύτερου στερείται συνέπειας, με αποτέλεσμα εδώ κι εκεί να μην ανταποκρίνεται επαρκώς. Το υπόλοιπο καστ επίσης κάνει πολύ καλή δουλειά, με εξαίρεση τον ηθοποιό του καθηγητή Fig, του οποίου η ερμηνεία είναι υπερβολικά ενθουσιώδης λες και απευθύνεται μονίμως σε 10χρονο. Στην μουσική επίσης έχει γίνει φανταστική δουλειά. Το παιχνίδι πατάει πάνω στις μυθικές βάσεις που έθεσε ο σπουδαίος John Williams, με ένα soundtrack που φαντάζει νοσταλγικά οικείο με αυτό των ταινιών, όμως καταφέρνει να έχει και ξεχωριστή ταυτότητα. Να προσθέσω, επίσης, πως η εκτέλεση της Lacrimosa, που ακούγεται κατά τις νυχτερινές ώρες της περιπλάνησης στο Χόγκουαρτς, είναι ό,τι πιο όμορφο, σκοτεινό και διεστραμμένο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.
Το Hogwarts Legacy δεν είναι ένα συνηθισμένο παιχνίδι. Κι αυτό γιατί βασίζεται σε μια σειρά βιβλίων που καθόρισαν την ποπ κουλτούρα στα 00s. Υπάρχει μια γενιά ανθρώπων, στην οποία ανήκω και εγώ, που μεγάλωσε με αυτά τα βιβλία: όταν διαβάσαμε το πρώτο βιβλίο, ήμασταν ακριβώς στην ηλικία του Χάρι, όταν βγήκε το πέμπτο βιβλίο ήμασταν 15, όσο και ο Χάρι, και στο τελευταίο ήμασταν 18, ήτοι ένα χρόνο μεγαλύτεροι από τον Χάρι. Συνεπώς, τα επίπεδα ταύτισης με τον χαρακτήρα έχουν τόσο βαθιές απολήξεις εντός του ψυχισμού του καθενός από εμάς, που είναι αδύνατον να εξηγηθούν με λέξεις. Δεν μεγαλώσαμε απλώς με το Χόγκουαρτς, ζήσαμε μέσα σε αυτό, αγαπήσαμε χαρακτήρες που μοιράζονταν την ηλικία και τους προβληματισμούς μας. Και το ερώτημα που προκύπτει: είναι το Hogwarts Legacy αντάξιο αυτής της πολύτιμης κληρονομιάς που άγγιξε εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη; Η απάντηση είναι ένα βροντερό, άνευ όρων και δεύτερων σκέψεων, «ΝΑΙ». Σέβεται απόλυτα το αυθεντικό υλικό, ενστερνίζεται το πνεύμα του, το επεκτείνει και προσφέρει μια εμπειρία που εξυμνεί τον κόσμο των μάγων σε κάθε στροφή. Αυτό είναι και το πιο σπουδαίο επίτευγμά του. Αν σας αρέσουν οι περιπέτειες ανοιχτού κόσμου με έμφαση στην αφήγηση, τσιμπήστε άφοβα. Το κυριότερο: αν είστε φίλος της σειράς Χάρι Πότερ, το Hogwarts Legacy είναι το παιχνίδι των ονείρων σας.
- Παραμυθένιος κόσμος, φιλοτεχνημένος με μεράκι
- Οργασμικό σύστημα μάχης
- Δυνατότητα παρασκευής φίλτρων και καλλιέργειας μαγικών φυτών
- Το Χόγκουαρτς είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό κτήριο σε video game
- Φανταστική αίσθηση της εξερεύνησης
- Πανέμορφο
- Σέβεται το μυθοπλαστικό του υπόβαθρο και το επεκτείνει
- Μουσική αντάξια της κληρονομιάς του John Williams
- Ορισμένες δευτερεύουσες αποστολές είναι εξαιρετικές
- Ενδιαφέρουσα ιστορία...
- ...που όμως υποβαθμίζεται από δομικά προβλήματα
- Κακοστημένο σύστημα looting
- Φορμαλιστικός σχεδιασμός open-world
- Δεν είναι RPG, παρόλο που πλασάρεται ως τέτοιο
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.0
| ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ: | PS5, Xbox Series X/S, PS4 (4/4/2023), Xbox One (4/4/2023), Switch (25/7/2023), PC |
| ΑΝΑΠΤΥΞΗ: | Avalanche Software |
| ΕΚΔΟΣΗ: | Warner |
| ΔΙΑΘΕΣΗ: | CD Media |
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο.
