Σε μια παραλλαγμένη εκδοχή του κόσμου μας το έτος 2127 και για λόγους που τους μάθαίνετε στη συνέχεια της ιστορίας, το κράτος της Garmoniya επιτίθεται σε αυτό της Ruthenia. Πρόκειται για μια αιφνιδιαστική επίθεση κύριος δέκτης της οποίας είναι η πόλη Novo Slava, που αφήνει ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης στη Ruthenia, με τους στρατιώτες να έχουν ξεκάθαρες εντολές να εξολοθρεύουν οποιονδήποτε μπαίνει στο στόχαστρο τους, ακόμα και απλούς πολίτες. Όλοι οι επιζήσαντες εκτελούνται, δεν παίρνονται αιχμάλωτοι. Εσείς αναλαμβάνετε το ρόλο τριών ξεχωριστών χαρακτήρων, που προσπαθούν να βγουν ζωντανοί από την πόλη.
Είναι συνηθισμένο σε πολλά παιχνίδια το κλασικό μήνυμα που ενημερώνει πως οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα η καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και πως ότι συμβαίνει ανήκει ξεκάθαρα στη σφαίρα της φαντασίας των δημιουργών. Στην περίπτωση του Left Alive μπορώ να πω πως αυτό το μήνυμα είναι ξεκάθαρα για τυπικούς λόγους, καθώς οι ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις είναι κραυγαλέες. Δεν θέλει και πολύ να καταλάβει κανείς πως η ιστορία του παιχνιδιού βασίζεται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την επιτιθέμενη Garmoniya να θυμίζει ξεκάθαρα την Γερμανία και την αμυνόμενη Ruthenia τη Ρωσία. Δεν θα μου έκανε εντύπωση και αν η πόλη όπου διαδραματίζεται η ιστορία ονομαζόταν... Novo Leningrad αντί για Novo Slava. Ακόμα και τα τεράστια πολεμικά ρομπότ των οποίων παίρνετε τον έλεγχο στο παιχνίδι και ονομάζονται Wanzer, θυμίζουν τα άρματα μάχης Panzer των Γερμανών.
Ετοιμαστείτε να συνηθίσετε σε τέτοιες καταστάσεις.
Μπορούμε φυσικά να παραβλέψουμε την έλλειψη πρωτοτυπίας στη βάση της ιστορίας του παιχνιδιού, δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα είναι ότι το παιχνίδι αδυνατεί να σας κερδίσει με την αδιάφορη ιστορία του και τους πνιγμένους στα κλισέ διαλόγους του. Ούτε οι χαρακτήρες που συναντάτε παρουσιάζουν κάτι το ιδιαίτερο - ακόμα και οι τρεις πρωταγωνιστές είναι παντελώς αδιάφοροι και άκρως συνηθισμένοι. Ο νεαρός στρατιωτικός που το θάρρος του ξεπερνά την ηλικία του, η όμορφη αστυνομικίνα που παραμένει πιστή στο καθήκον της όταν ο κόσμος γύρω της καίγεται, ενώ δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά και ο βαρύς και δύσκολος βετεράνος πολλών μαχών. Πραγματικά είναι κατόρθωμα να φτιάξεις τρεις πρωταγωνιστές και να είναι και οι τρεις αδιάφοροι και το χειρότερο όλων να χάνονται σε μια νερόβραστη ιστορία χωρίς συνοχή και αλληλουχία. Οι εναλλαγές είναι απότομες και χωρίς λογική, δεδομένου ότι υπάρχουν διαφορετικά τέλη με κάποιες επιλογές στους διαλόγους και ότι ίσως μπορείτε να επηρεάσετε την ιστορία σώζοντας μερικούς επιζήσαντες (οι οποίοι εκτός του ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου στην πλειοψηφία τους, θέλουν και καθοδήγηση ως το σημείο διάσωσης, κάτι που είναι κουραστικό και εκνευριστικό). Προσωπικά πολύ αμφιβάλλω αν γίνεται να αντέξει κάποιος να βγάλει το παιχνίδι μια φορά, πόσο μάλλον περισσότερες, αφού εκτός της αδιάφορης ιστορίας, υπάρχει και άλλο “πικρό ποτήρι”, το gameplay.
Στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού ασχολείστε με stealth, επιχειρώντας να περάσετε απαρατήρητος από τους εχθρικούς στρατιώτες ως τον στόχο σας. Επίσης υπάρχουν σημεία όπου κάνετε χρήση πυροβόλων όπλων και πολεμάτε μέσα σε ένα γιγαντιαίο Wanzer αντίπαλα Wanzer. Μιλώντας για stealth, που είναι και το “κυρίως πιάτο” του Left Alive, όλοι γνωρίζουμε πως ένα σημαντικό στοιχείο που κάνει ένα stealth game καλό η κακό είναι η εχθρική νοημοσύνη, η αντίδραση δηλαδή των εχθρών όταν σας εντοπίζουν και η δράση τους όταν περιπολούν ή φυλάνε ένα σημείο. Δυστυχώς η νοημοσύνη των εχθρών είναι για κλάματα και ότι κακοσχεδιασμένο ή όποια έλλειψη συναντάμε στα παιχνίδια του είδους, εδώ υπάρχει στο μεγαλείο του. Οι εχθροί είναι είτε παντελώς ανόητοι και κάνετε σλάλομ ανάμεσά τους καθώς τους αποφεύγετε, είτε σας εντοπίζουν από μακριά ακόμα και αν είστε σε κάλυψη. Συχνά ενώ έχουν γυρισμένη την πλάτη τους την ώρα που περνάτε αθόρυβα πίσω τους, για αδιευκρίνιστο λόγο γυρνάνε απότομα λες και μια φωνή μέσα στο κεφάλι τους τους ειδοποιεί για την παρουσία σας. Σε μερικές περιπτώσεις που σας εντοπίζουν τυχαίνει να απομακρυνθείτε πίσω από έναν φρουρό που συνεχίζει αδιάφορος το καθήκον του, ενώ πίσω του πέφτουν πυροβολισμοί και σφαίρες σκάνε γύρω του.
Ακόμα και οι μάχες με τα τεράστια mech δεν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο.
Δεχόμενοι ότι το Left Alive δεν είναι το επόμενο μεγάλο βήμα στα stealth παιχνίδια, ούτε είναι επιπέδου Metal Gear Solid, Thief ή Dishonored, δεν περιμένουμε πολλά από αυτό και θα μπορούσαμε να ανεχτούμε την ανεπάρκεια του. Αυτό που δεν ανέχεται με τίποτα όμως είναι ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να βγάλετε από την μέση έναν εχθρό αθόρυβα πλησιάζοντάς τον από πίσω και σκοτώνοντάς τον άμεσα. Είναι μια σημαντικότατη έλλειψη που χαντακώνει ακόμα περισσότερο το παιχνίδι. Μπορείτε να χρησιμοποιείτε τις συνηθισμένες μεθόδους όπως το να κρυφτείτε σε ένα ντουλάπι ή να αποσπάσετε την προσοχή των φρουρών με τενεκεδάκια ή μπουκάλια (που και πάλι μπορεί να τους απασχολήσουν για ελάχιστα δευτερόλεπτα που ενδεχομένως δεν σας αρκούν), αλλά δεν μπορείτε να σκοτώσετε αθόρυβα. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αθόρυβα όπλα όπως σιδερένιους σωλήνες και φτυάρια, αλλά δεν είναι καθόλου αποτελεσματικά σε σχέση με ένα περιποιημένο backstab. Επίσης για κάποιον παρανοϊκό λόγο όταν χαλάσουν δεν εξαφανίζονται από τα χέρια σας και το inventory, αλλά πρέπει να τα πετάξετε χειροκίνητα, καθώς δεν μπορούν να διορθωθούν για να τα χρησιμοποιήσετε αργότερα.
Το shooting του Left Alive περιλαμβάνει μάχες με εχθρικούς στρατιώτες και μάχες με τα ρομπότ Wanzer σε σημεία όπου μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάποιο που βρίσκετε. Οι εχθροί δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερη ποικιλία. Απλοί τουφεκιοφόροι, ελεύθεροι σκοπευτές και πιο θηριώδεις τύποι με μεγάλα όπλα, είναι μαζί με ελάχιστα boss ότι αντιμετωπίζετε. Δε συνίσταται η χρήση όπλων, καθώς τα πυρομαχικά που βρίσκετε είναι πολύ περιορισμένα και μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις αρχίζετε το πιστολίδι, κυρίως όταν σας αναγκάζει το παιχνίδι. Συλλέγετε και διάφορα αντικείμενα με τα οποία μπορείτε να φτιάξετε παγίδες με καλώδια η νάρκες, χειροβομβίδες και μολότοφ, αλλά και ιατρικής φύσεως κατασκευάσματα για αναπλήρωση ενέργειας και παύση της αιμορραγίας. Πιστό στο χαμηλό επίπεδο ποιότητας του παιχνιδιού, το πιστολίδι είναι αδιάφορο, με τα όπλα να μην έχουν καμία αίσθηση και τον ήχο τους να θυμίζει τον... φελλό που ανοίγει στα μπουκάλια σαμπάνιας. Ακόμα και οι μάχες με τα Wanzer δεν σας δίνουν την εντύπωση ότι χρησιμοποιείτε μια τεράστια πολεμική μηχανή, αλλά ένα δυσκίνητο τρακτέρ που τυχαίνει να έχει νιτρομπουκάλα και όπλα.
Οι δημιουργοί του Left Alive κατάφεραν να εξελίξουν τη συνταγή της... αποτυχίας και σε άλλη μια περίπτωση. Σε αρκετά shooter τρίτου προσώπου χρησιμοποιείται το ίδιο κουμπί για κάλυψη και για τούμπα-αποφυγή, με αποτέλεσμα ο παίκτης να μπερδεύεται και να γίνεται το αντίθετο από αυτό που θέλει. Εδώ αυτό το φαινόμενο είναι πολύ συχνό και σύντομα σας εκνευρίζει να κάνετε τούμπες όταν θέλετε να καλυφτείτε και το αντίθετο. Αυτό δε που σας αποτελειώνει, όση καλή διάθεση και να έχετε να συνεχίσετε, είναι η παρανοϊκή δυσκολία του παιχνιδιού. Ακόμα και στο normal, οι εχθροί χρειάζονται ολόκληρους γεμιστήρες για να πέσουν, ενώ σας ξεκάνουν σε ελάχιστο χρόνο, ειδικά όταν είναι πολλοί. Αυτό σε συνδυασμό με την κακή εχθρική νοημοσύνη, κάνει το παιχνίδι ακόμα πιο ανυπόφορο, αρκετά ώστε να απορείτε αν το τέσταραν καθόλου πριν κυκλοφορήσει και πώς στα κομμάτια πήρε πράσινο φως αυτό το πράγμα.
Μερικοί επιζήσαντες θέλουν ντάντεμα για να τους πείσετε να δεχτούν την βοήθειά σας.
Οπτικά το Left Alive είναι συμπαθητικό, αν έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία πλέον. Όλα γίνονται σε μια πόλη και αρκετές φορές τριγυρνάτε στα ίδια μέρη και με τους τρεις χαρακτήρες, οπότε δεν υπάρχουν ιδιαίτερες αλλαγές στα περιβάλλοντα. Υπόνομοι, στενά και λεωφόροι και το εσωτερικό μερικών κτιρίων είναι τα μέρη όπου κινείστε κατά κύριο λόγο. Ηχητικά το παιχνίδι κινείται στα ίδια ρηχά και θολά νερά. Το voice acting περνά οριακά τη βάση, ενώ η μόνη μουσική που παρατήρησα είναι αυτή όταν σας εντοπίζουν. Έχετε στην διάθεση σας και μια ηλεκτρονική βοηθό που σας ενημερώνει για το τί πρέπει να κάνετε και πού να πάτε και επίσης σας εκνευρίζει με το να σας λέει συνέχεια ότι κάποιος εχθρός βρίσκεται κοντά σας.
Πρέπει να οπλιστείτε με ατσάλινα νεύρα και ιώβεια υπομονή για να αντέξετε τις 10 περίπου ώρες που διαρκεί το Left Alive. Ομολογώ ότι ολοκλήρωσα το παιχνίδι μόνο και μόνο για τις ανάγκες του review και σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα ασχολιόμουν μαζί του πέρα από τα πρώτα κεφάλαια. Στην περίπτωση δε που θα είχα δώσει λεφτά για να το πάρω, θα είχα κάνει ίσως τη χειρότερη gaming αγορά της ζωής μου. Εφόσον υπάρχουν άλλα, πολύ καλύτερα παρόμοια παιχνίδια, το Left Alive δεν αξίζει ακόμα και αν... ξεμείνετε σε κάποιο ερημονήσι. Μακριά και (καθόλου) αγαπημένοι.
- Σε μερικές περιπτώσεις χρειάζεται τακτική
- Αδιάφορη ιστορία και χαρακτήρες
- Λειψό stealth
- O χειρισμός μπερδεύει συχνά
- Σχεδόν ανύπαρκτη μουσική υπόκρουση
- Εξωφρενική δυσκολία ακόμα και στο normal
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4.0
| ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ: | PS4, PC |
| ΑΝΑΠΤΥΞΗ: | Square Enix |
| ΕΚΔΟΣΗ: | Square Enix |
| ΔΙΑΘΕΣΗ: | CD Media |
| ΕΙΔΟΣ: | Survival action shooter |
| ΠΑΙΚΤΕΣ: | Single-player |
| ΕΠΙΣΗΜΟ SITE: | https://left-alive.square-enix-games.com/en |
| HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: | 5/3/2019 |
Πηγη
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο. Γράψτε μας τα σχόλιά σας στο κάτω μέρος του άρθρου.
