Η ιστορία ξεκινάει στην πλασματική κωμόπολη Farewell της πολιτείας του Oregon. Το εναρκτήριο cutscene σας ρίχνει απότομα στα βαθιά. Αναβρασμός, χάος και πλήρης αναρχία κυριαρχούν επί της οθόνης. Άνθρωποι τρέχουν αλαφιασμένοι να σωθούν από κάτι, φωτιές και εκρήξεις ξεσπούν παντού και ήχοι από σφαίρες προς πάσα κατεύθυνση σας “καλωσορίζουν” στην ωμή πραγματικότητα του παιχνιδιού. Στο επίκεντρο του σεναρίου εμφανίζονται τρεις χαρακτήρες: οι μηχανόβιοι (ή αλλιώς drifters) Deacon “Deek” St.John και Will “Boozer” Gray και μια νεαρή γυναίκα, η Sarah Whitaker. Η τελευταία είναι θανάσιμα τραυματισμένη στην κοιλιακή χώρα, με τους Deacon και Boozman να πασχίζουν να βρουν βοήθεια. Σύντομα, υποπίπτει στην αντίληψή τους το ελικόπτερο της Nero (ερευνητική μονάδα επιστημών), το οποίο φορτώνει τραυματίες με σκοπό να τους μεταφέρει στο πλησιέστερο διασωστικό κέντρο. Όταν οι τρεις πλησιάζουν στο ελικόπτερο, ο επικεφαλής της Nero τους ενημερώνει ότι υπάρχει χώρος μόνο για δύο άτομα. Ο κλήρος πέφτει στον γενναίο Deacon, που άμεσα καλείται να πάρει μια απόφαση: θα ακολουθήσει την αγαπημένη του Sarah ή θα μείνει πίσω για να μην αποχωριστεί τον κολλητό του Boozer; Τελικώς και με προτροπή της Sarah, o Deacon μένει με τον Boozer. Προτού απογειωθεί το ελικόπτερο, ο Deacon δίνει το δαχτυλίδι της λέσχης του (MC Mongrels) στη Sarah, ζητώντας της να το φυλάξει για εκείνον.
Η συνέχεια λαμβάνει χώρα δυο χρόνια μετά, με τους Boozer και Deacon να περιπλανιούνται με τις μοτοσυκλέτες τους στην δασώδη περιοχή του Cascade, για μια δουλειά της λέσχης. Από τις συζητήσεις ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες, πληροφορείστε ότι η καταστροφή του Farewell προήλθε από το ξέσπασμα ενός ιού που εν συνεχεία εξαπλώθηκε σε όλο το Oregon, μετατρέποντας κάθε ζωντανό οργανισμό σε άψυχα και αιμοδιψή πλάσματα, τoυς λεγόμενους freakers. Οι δύο συνοδοιπόροι θέλουν να ξεμπερδέψουν με τις εκκρεμότητες της λέσχης και έπειτα να ταξιδέψουν στον μακρινό βορρά, μακριά από τις κακουχίες, το τραυματικό παρελθόν και τα δεινά του ιού. Για τον Deacon όλα φαντάζουν χαμένα, καθώς ενημερώνεται ότι το ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε η Sarah τελικά συνετρίβη υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες και θρηνεί τον άδικο χαμό της αγαπημένης του. Μετά τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού και μέσα από μια αναπάντεχη εξέλιξη, ο Boozer τραυματίζεται σοβαρά, αδυνατώντας έτσι να ακολουθεί τον Deacon στις εξορμήσεις τους. Εσείς, ως Deacon, ξεχύνεστε στην δράση για να παλέψετε για την ζωή σας με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο.
Another day in the office.
Όπως μπορείτε να καταλάβετε, δίνω μονάχα μια γεύση από την πλοκή του Days Gone. Δεν θέλω να γράψω περισσότερα λόγω spoilers. Η Sony Bend, δίχως να έχει σοβαρή εμπειρία από την ανάπτυξη μεγάλων ΑΑΑ single-player περιπετειών, προσφέρει ένα ώριμο δείγμα σεναριακής γραφής, με τρομερή έμφαση στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Η κεντρική ιστορία ξεπερνά σε διάρκεια τις 30 ώρες, ενώ αν αποφασίσετε να επενδύσετε επιπλέον χρόνο στο δευτερεύον περιεχόμενο του παιχνιδιού θα ξεπεράσετε σίγουρα τις 60 ώρες gameplay. Εδώ πρέπει να σημειωθεί βέβαια ότι υπάρχουν στιγμές όπου η ιστορία πλατιάζει, ξεχειλώνοντας έτσι τον ρυθμό στην αφήγηση. Ουσιαστικά, η ιστορία αρχίζει και αποκτά νόημα μετά τις πρώτες 10-15 ώρες.
Ας σταθούμε και λίγο στο προφίλ του πρωταγωνιστή. Επί της ουσίας, η προσωπικότητα του Deacon είναι διττή, παρουσιάζοντας δύο εντελώς διαφορετικές προεκτάσεις. Από την μια, γνωρίζετε έναν Deacon χαβαλετζή, αλητάμπουρα και αγαπησιάρη, παρατηρώντας αρκετά είναι η αλήθεια flashbacks από την παλιά ζωή του. Η ανέμελη καθημερινότητα ενός nomad (μοναχικός καβαλάρης), η αδελφότητα των MC Mongrels, η γνωριμία του με τη Sarah, η κατάληξή της σε ρομαντικό ειδύλλιο, συνθέτουν την “παλιά” εκδοχή του εαυτού του. Από την άλλη, ο “τωρινός” Deacon, δίχως να χάνει το αυτοσαρκαστικό χιούμορ του, εμφανίζεται πιο σκοτεινός, λακωνικός και απόλυτος στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων του. Έχοντας υπηρετήσει στην 10η μεραρχία στον πόλεμο του Ιράκ, αποδεικνύεται αυθεντία στην ιχνηλασία και στον ανταρτοπόλεμο. Ο Deacon υποστηρίζει με συνέπεια θα έλεγα την μορφή ενός αντί-ήρωα που θεωρεί τον εαυτό του παράδειγμα προς αποφυγήν. Εκεί που σπεύδει να σώσει μια ανυπεράσπιστη γυναίκα, δεν διστάζει να αφαιρέσει την ζωή ενός ετοιμοθάνατου ανθρώπου. Γενικότερα, αν έπρεπε να αναφέρω ένα κεντρικό νόημα που απορρέει από το παιχνίδι, αυτό θα ήταν το εξής: σε έναν κόσμο όπου επικρατούν η μιζέρια και η ανηθικότητα, πόση α(π)ανθρωπιά έχει απομείνει άραγε;
Ο open-world σχεδιασμός του Days Gone σηκώνει μπόλικη συζήτηση. Εικαστικά, το παιχνίδι άνετα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα The Last of Us σε ανοικτό και αφιλόξενο κόσμο. Οι δημιουργοί τονίζουν εύστοχα ότι “αυτός ο κόσμος σε κυνηγάει”, υπονοώντας ότι η απειλή καραδοκεί σε κάθε γωνία. Και έτσι είναι. Ως λάτρης των open-world παιχνιδιών, τολμώ να χαρακτηρίσω τον κόσμο του Days Gone το πιο “επικίνδυνο” οικοσύστημα που έχω συναντήσει σε παιχνίδι. Ειδικά κατά την μετάβαση από μέρα σε νύχτα, τα πράγματα γίνονται απείρως πιο άβολα, καθώς τότε περσσότεροι freakers ξυπνούν από τον πρωινό λήθαργο.
Φτερά στα πόδια!
Ο χάρτης σε έκταση ικανοποιεί και με το παραπάνω, όντας περίπου διπλάσιος από αυτόν του Horizon Zero Dawn. Τμηματικά χωρίζεται σε τέσσερις περιοχές: το πελώριο δάσος του Cascade, τις ιαματικές πηγές του Belknap, την κοιλάδα της Lost Lake και μια τέταρτη περιοχή που ξεκλειδώνεται αργότερα και προτιμώ να ανακαλύψετε μόνος σας. Τα φυσικά περιβάλλοντα είναι μαγευτικά, ατμοσφαρικά και παρουσιάζουν μια σεβαστή ποικιλομορφία καθώς εναλλάσονται με τρόπο απολύτως αρμονικό και ζηλευτό, τονίζοντας μαεστρικά το μετα-αποκαλυπτικό στιλ του τίτλου. Κάνοντας μια σύντομη αποτίμηση, το world-building των παιχνιδιών ανοιχτού κόσμου αυτής της γενιάς πλέον κυμαίνεται σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Στα δασικά εδάφη του Cascade, ο καταυλισμός του συνομωσιολόγου Copeland αντιστέκεται σθεναρά από τις επιδρομές των εχθρικών factions. Μέσω της ενδοεπικοινωνίας, ο Copeland αναπαράγει τα δικά του πιστεύω, αναφορικά με το ξέσπασμα του ιού, εμπλέκοντας ομοσπονδιακούς πράκτορες, την κυβέρνηση, κυνηγώντας ως άλλος Δον Κιχώτης φανταστικούς ανεμόμυλους. Στην περιοχή των ιαματικών πηγών του Belknap, η γριούλα Ada Tucker θυμίζει μια αντιφρονούντα επαναστάτρια που ωθεί σχεδόν με τη βία τους επιζώνες σε καταναγκαστικές εργασίες. Στον οικισμό της Lost Lake, η σφριγηλή φιγούρα του Iron Mike και ο παλαβιάρης Scizzo ηγούνται της διατήρησης μιας εύθραυστης ειρήνης/ανακωχής με τους Rippers. Κατά πόσον τα καταφέρνουν, το διαπιστώνετε ιδίοις όμμασι. Όπως γίνεται αντιληπτό, το “ρόστερ” του Days Gone δεν περιορίζεται σε τέσσερις-πέντε χαρακτήρες. Τουναντίον, καθόλη την περιπέτεια αλληλεπιδράτε με διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό χαρακτήρων, με τον καθένα τους να πρεσβεύει ξεχωριστά ιδανικά και ιδιόμορφες αξίες.
Καθώς νωρίτερα χαρακτήρησα “αφιλόξενο” τον κόσμο του Days Gone, ας επιμείνω λιγάκι στον συγκεκριμένο προσδιορισμό, ξεκινώντας με την περιγραφή των εχθρικών factions. Την πρωτοκαθεδρία έχουν οι νεκροζώντανοι freakers που ποικίλουν σημαντικά. Οι swarmers απαρτίζονται από μικρές ομάδες ζόμπι που κινούνται σε μικρούς χώρους, στήνοντας φωλιές αναπαραγωγής. Οι screamers είναι ένα είδος freaker που όταν σας εντοπίσει βγάζει ένα διαπεραστικό ουρλιαχτό, ειδοποιώντας έτσι γειτονικούς swarmers. Οι breakers είναι ζόμπι-βρούτοι που κινούνται γρήγορα, είναι ιδιαίτερα ανθεκτικοί στις σφαίρες και το κάθε χτύπημά τους κοστίζει ακριβά. Οι newts συνιστούν το ύπουλο υπο-είδος των freakers. Μεγαλύτεροι οπορτουνιστές από δαύτους δεν υπάρχουν. Οι newts πρακτικά είναι ανθρώπινα απομεινάρια ανήλικων παιδιών που φωλιάζουν σε απομονωμένα σπίτια ή κτίσματα. Τις περισσότερες φορές καιροφυλακτούν πάνω σε ταράτσες ή οροφές δίχως να σας επιτεθούν. Κυρίως παρακαλουθούν τις κινήσεις σας. Όταν αντιληφθούν ότι βρίσκεστε σε κίνδυνο από εξωγενή παράγοντα, σας επιτίθενται από το πουθενά. Σκοτώνονται εύκολα αλλά μην τους υποτιμήσετε σε καμία των περιπτώσεων. Εξάλλου, το ξέσπασμα του ιού δεν μόλυνε μονάχα τους ανθρώπους, αλλά και την πανίδα του Oregon. Οι runners και οι ragers, αρκούδες και λύκοι σε ζόμπι έκδοση, δεν αστειεύονται, καθώς συνδυάζουν ταχύτητα και δύναμη.
Άντε και χώνομαι... Θα την βγάλω καθαρή;
Το εχθρικό δυναμικό του Days Gone δεν περιορίζεται μονάχα σε νεκροζώντανους, αλλά περιλαμβάνει και ανθρώπινη απειλή. Οι marauders είναι επιδρομείς που οχυρώνονται σε απομακρυσμένα φυλάκια και στήνουν περιμετρικά παγίδες με σύρματα με σκοπό να ντελαπάρουν μηχανοκίνητο όχημα. Πολλές φορές ενώ κινείστε ανέμελα στον κόσμο, η διόπτρα ενός ελεύθερου σκοπευτή σας μαρκάρει και δέχεστε μια σφαίρα κυριολεκτικά από το πουθενά, ρίχνοντας σας από τη σέλα της μηχανής σας. Συγχαρητήρια, μόλις πέσατε σε ενέδρα των marauders! Οι rippers είναι το άλλο άκρο στην υπόθεση. Πρόκειται για μια αίρεση ψυχοπαθών που έχασαν τα λογικά τους, κάνουν εκτεταμένη χρήση ναρκωτικών ουσιών, χαρακώνουν τα κορμιά τους με τα αρχικά R.I.P. και κάνουν βιασμούς και ανθρωποθυσίες, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τους freakers τους οποίους λατρεύουν σαν θεότητες. Οι κάφροι της υπόθεσης με άλλα λόγια. Ένα ακόμη εχθρικό γκρουπ ανθρώπων είναι οι anarchists, πρώην drifters, που κυκλοφορούν με μηχανές υψηλού κυβισμού, καταδιώκοντας και σκοτώνοντας οποιονδήποτε στέκεται ενάντια στα μοχθηρά σχέδιά τους.
Για το τέλος άφησα το καλύτερο: τις ορδές, κατ’ εμέ το απόλυτο highlight του παιχνιδιού, καθώς οι αναμετρήσεις μαζί τους είναι το λιγότερο απολαυστικές και εξουθενωτικές. Οι ορδές είναι μεγάλες ομάδες από freakers που αντιδρούν και λειτουργούν σαν ενιαία οντότητα. Αν πέσετε πάνω σε ορδή, ένας freaker αρκεί να σας πάρει πρέφα για να ξεκινήσει το... πανηγυράκι. Πώς αντιμετωπίζεται πρακτικά όμως μια ορδή εκατοντάδων ζόμπι; Πολλοί μπορεί να αναρωτηθείτε μάλιστα αν ο χαμός που επικρατεί με τις ορδές, μοιάζει με εκείνο το πρώτο gameplay που είδαμε πριν μερικά χρόνια στην E3. Και χειρότερα θα προσθέσω. Καταρχήν, μην αποπειραθείτε να επιτεθείτε σε ορδή από μόνος σας, ειδικά στην αρχή. Αν συναντήσετε ορδή, βάλτε τα πόδια στην πλάτη και μην τον είδατε τον Παναή. Μετά τις 9-10 ώρες, λαμβάνετε μια βασική αποστολή που σας οδηγεί αυτόματα σε μια μικρή ορδή. Από εκείνη την στιγμή σημαίνει ο εσωτερικός συναγερμός για εσάς. Παρεμπιπτόντως, αξίζει να τολμήσετε το hard επίπεδο δυσκολίας για μεγαλύτερη πρόκληση.
Κατά την πρώτη σας αναμέτρηση με ορδή από freakers, οι tutorial οδηγίες του παιχνιδιού σας ενημερώνουν ότι πρέπει να έχετε αφθονία σε skills, πυρομαχικά και εκρηκτικές ύλες, αν αποφασίσετε να εμπλακείτε. Εκτός αυτού, πρέπει να παρατηρήσετε προσεκτικά τον χώρο για εξόδους διαφυγής, αφού οι ελιγμοί από πλευρά σας πρέπει να είναι άρτια εκτελεσμένοι. Η κεντρική ιδέα είναι το kite (απευθύνομαι στους μυημένους του WoW). Κοινώς, γίνεστε ένα κινητό δόλωμα, παρασέρνοντας την ορδή μέσα από στενά περάσματα και ακολούθως είτε ξεκινάτε να ρίχνετε με ότι έχετε στο φορητό οπλοστάσιό σας, φράζετε προσωρινά τον δρόμο κόβοντας με το μαχαίρι στίβες από κορμούς δέντρων, κλείνετε πόρτες κτλ. Ο πιο αποδοτικός τρόπος για να ξεπαστρέψετε μια ορδή είναι η φωτιά και η έκρηξη. Μολότοφ, χειροβομβίδες, νάρκες, αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, βαρέλια/βυτία κηροζίνης. Προετοιμαστείτε για λαχτάρα και τρεχάλα! Δεν κάνω πλάκα. Χάνετε άπειρες φορές, ιδίως αν βρεθείτε αντιμέτωπος με πολυάριθμη ορδή.
Νεκροταφείο αεροπλάνων.
Παικτικά το Days Gone είναι εμπνευσμένο από τρία συγκεκριμένα ονόματα: Mad Max, The Last of Us και Uncharted. Ως γνήσιο action-adventure, άλλωστε, το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να μην επηρεαστεί από τα Uncharted του PSP που δημιούργησε η Sony Bend. Η κινηματογραφική δράση, τα πιστολίδια και τα καλογυρισμένα cinematics (υποτίθεται γύρω στις έξι ώρες cutscenes συνολικά) κοσμούν με δέοντα τρόπο το blockbuster-ικό ύφος του παιχνιδιού. Από εκεί και έπειτα, υπάρχουν και αρκετά στοιχεία επιβίωσης στον κεντρικό άξονα του gameplay. Οι κλασικές RPG-ιές όπως το level up, τα skill trees (melee, range, survival), η συλλογή υλικών για crafting, το άπλετο looting, ο απαιτούμενος ανεφοδιασμός πυρομαχικών και η ανάγκη για βενζίνη, αποτελούν κύρια ζητήματα που αναπαράγονται διαρκώς μέσα στο παιχνίδι, δίχως βέβαια να αποτελούν πολύπλοκους μηχανισμούς.
Το οπλοστάσιο του Deacon θα το χαρακτήριζα αρκετά πληθωρικό και άκρως παραγωγικό. Ο ήρωας μπορεί να κουβαλάει πάνω του το μαχαίρι του, ένα πιστόλι, ένα αυτόματο πυροβόλο όπλο, βαλίστρα ή sniper και ένα melee όπλο που craft-άρει ο ίδιος και που μετά από αλεπάλληλα χτυπήματα σπάει. Με το L1 εμφανίζετε το weapon wheel μέσω του οποίου αλλάζετε σε πρώτο χρόνο, όπλα, εκρηκτικά, medkits, craft-άρετε αναλώσιμα και είδη βελών για την βαλίστρα. Με τα L2+R2 στάζετε καυτό μολύβι στους εχθρούς, με το R1 επιδίδεστε σε μάχες σώμα με σώμα, ενώ όταν οδηγείτε την μηχανή και θέλετε να ρίξετε σε κινούμενο στόχο “κλειδώνετε” με το L1 και πυροβολάτε με το R1.Όταν επιθυμείτε μουλωχτές stealth επιθέσεις, πλησιάζετε από πίσω έναν εχθρό και μόλις εμφανιστεί η σχετική ένδειξη εξαπολύετε ένα θανατηφόρο finisher. Επίσης, όταν στριμωχθείτε επικίνδυνα από πολυάριθμους εχθρούς, δύναται σαν επιλογή το dodge και το sprint, ταυτόχρονα όμως καταναλώνετε μέρος της μπάρας αντοχής σας. To πιστολίδι θυμίζει ξεκάθαρα παιχνίδια όπως Uncharted, The Last of Us και Tomb Raider. Στην αρχή δεν σας κρύβω ότι δυσανασχέτησα διότι μου φάνηκε “πλαστικό” και “ξύλινο” (προφανέστατα έπαιξε ρόλο η πρόσφατη ενασχόλησή μου με το The Division 2), αλλά σταδιακά το συνήθισα και εν τέλει μια χαρούλα κάνει την δουλειά του. Το δε stealth system έχει κάποια θέματα, όντας υπερβολικά φιλικό προς τον παίκτη.
Εντός του χάρτη, η κίνησή σας εξαρτάται σε υπερθετικό βαθμό από την drifter μηχανή του Deacon, η οποία επιδέχεται πολλαπλών παραμετροποιήσεων. H οδήγηση με την μηχανή είναι απολαυστική αλλά όχι και ατέλειωτη, αφού το ντεπόζιτο της βενζίνης αδειάζει γρήγορα, ειδικά στην αρχή. Αυτό σημαίνει ότι αρκετές φορές χρειάζεται να περιπλανηθείτε πεζός στην ερημιά με σκοπό να βρείτε κάποιο βενζινάδικο ή κάποιο όχημα με μπιτόνι βενζίνης. Ο κόσμος προσφέρεται για εξερεύνηση, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο το looting. Σε κάθε λογής εγκαταλελειμμένο όχημα ή οίκημα, όλο και κάτι χρήσιμο κρύβεται για εσάς. Melee όπλα, crafting υλικά, επίδεσμοι, collectibles. Συγκεκριμένα, στα ασθενοφόρα συλλέγετε health kits, στα περιπολικά βρίσκετε σφαίρες, ενώ πολλές φορές ανοίγοντας τα καπό των απλών οχημάτων αποκομίζετε scraps μέσω των οποίων craft-άρετε melee όπλα και επισκευάζετε την μηχανή σας. Επίσης συλλέγοντας κομμάτι από το φίλτρο λαδιού, το εφαρμόζετε στο πιστόλι σας σαν σιγαστήρα.
Μάχη σώμα με σώμα.
Διάσπαρτοι στον χάρτη υπάρχουν σταθμοί της Nero και καταυλισμοί επιζώντων που έχουν οργανωθεί σε μικρές κοινότητες τύπου The Walking Dead, επιτρέποντας μεταξύ άλλων και τη χρήση του fast travel. Το fast travel διευκολύνει την γρήγορη μετάβαση, αλλά το τίμημα της βενζίνης πληρώνεται ακριβά. Κάθε φορά που επιθυμείτε να μεταφερθείτε από το ένα σημείο ενδιαφέροντος στο άλλο, ανάλογα με την τοποθεσία όπου βρίσκεστε, καταναλώνετε λίτρα από το ντεπόζιτο της μηχανής σας. Κάτι ακόμη: η μοτοσυκλέτα δεν υποστηρίζει κάποιο spawning system. Μένει εκεί που την αφήνετε. Φροντίστε λοιπόν να παρατηρείτε διαρκώς την ένδειξη της βενζίνης προτού αποφασίσετε να κατευθυνθείτε κάπου και παράλληλα έχετε τα μάτια σας ανοιχτά για βενζινάδικο και μπιτόνια βενζίνης. Ενδεχομένως στην αρχή να σας κουράσει η διαρκής αναζήτηση βενζίνης, αλλά στη συνέχεια, αυξάνοντας σταδιακά τη χωρητικότητα του ντεπόζιτου, δεν έχετε πρόβλημα. Να σημειωθεί επίσης ότι η πρόοδός σας σώζεται με ένα quicksave όταν βρίσκεστε δίπλα στην μηχανή, όταν βάζετε τον Deacon για ύπνο και με την αυτοματοποιημένη χρήση των συχνών autosave.
Σε ένα developer diary του Days Gone, αναφέρεται ότι το παιχνίδι ακολουθεί μια νοητή storytelling γραμμή μέσα σε ένα ανοικτό περιβάλλον, δίχως να αποσπά την προσοχή του παίκτη από την κεντρική ιστορία. Το παιχνίδι “γεννά” συνεχώς κύριες αποστολές, με τις περισσότερες εξ αυτών να παρουσιάζουν συνεχιζόμενο χαρακτήρα, ενώ κάποιες έχουν αυτοτελή κατάληξη. Στις μικρές κοινότητες ανθρώπων, συνομιλείτε με τον τοπικό αρχηγό λαμβάνοντας κύριες και δευτερεύουσες αποστολές. Όσες περισσότερες αποστολές ολοκληρώνετε επιτυχώς, αποκτάτε credits για αγοραπωλησίες και αυξάνετε τον δείκτη εμπιστοσύνης με την εκάστοτε κοινότητα. Συν τοις άλλοις, ο μετρητής εμπιστοσύνης ανεβαίνει, με πιο αργό ρυθμό είναι η αλήθεια, όταν παραδίνετε στα camps δωρεές από δέρματα άγριων ζώων, βότανα και αυτιά από νεκρούς freakers. Όταν level-άρετε το trust, οι μηχανικοί και οι έμποροι του καταυλισμού σας ανταμοίβουν με πολύτιμες προμήθειες, εξαρτήματα και πολεμοφόδια. Για παράδειγμα, αναβαθμίζετε την μηχανή σας με καλύτερες ρόδες, εξατμίσεις, αναρτήσεις, πιο ανθεκτική θωράκιση κτλ. Επιπλέον, αποκτάτε και καλύτερο εξοπλισμό. Χειροβομβίδες πάσης φύσης, κουτιά πρώτων βοηθειών, σιγαστήρες, επιπλέον απόθεμα σφαιρών που τοποθετείτε στον αποθηκευτικό χώρο της μηχανής, περίστροφα, πυροβόλα, καραμπίνες, μονόβολα τουφέκια, sniper, ακόμα και βαλίστρες, το καθένα με ξεχωριστά χαρακτηριστικά και στατιστικά.
Από εκεί και πέρα, το δευτερεύον περιεχόμενο απαρτίζεται από “καθάρισμα” εχθρικών camps και ορδών, ερωτηματικά με την μορφή τυχαίων events, φωλιές από swarmers που πρέπει να κάψετε και κυνήγι επικηρυγμένων. Όταν καθαρίσετε ένα camp από εχθρούς, επόμενη κίνησή σας είναι να εντοπίσετε το υπόγειο καταφύγιό τους στο εσωτερικό του οποίου βρίσκετε σχεδιαγράμματα melee όπλων (πχ ρόπαλα με καρφιά, σωλήνες με λάμες κτλ.), ξεκλειδώνοντας παράλληλα νέα σημεία ενδιαφέροντος στο χάρτη. Τα γαλάζια ερωτηματικά που εμφανίζονται στο minimap συμβολίζουν οτιδήποτε, από εχθρικά camps μέχρι σημεία για looting. Σε αρκετές περιπτώσεις, μέσω μιας ενόρασης (R3-survival instinct) που διαθέτει ο Deacon, ανακαλύπτετε ίχνη στο έδαφος τα οποία ακολουθείτε, οδηγώντας σας τελικά σε παγίδα εχθρικού faction με αποτέλεσμα να πιαστείτε αιχμάλωτος. Κάποιες άλλες φορές, απλά σώζετε έναν άνθρωπο από μια άβολη κατάσταση και εν συνεχεία τον φυγαδεύετε σε έναν από τους καταυλισμούς ανθρώπων, κερδίζοντας έτσι περισσότερους πόντους εμπιστοσύνης.
Κατέβα από την μηχανή αν σου βαστάει.
Οι ερευνητικοί σταθμοί της Nero απαιτούν περισσότερη μεθοδικότητα από την μεριά σας. Καταφθάνοντας στο σημείο, μια γεννήτρια φράζει προσωρινά την είσοδό σας εντός της ερευνητικής μονάδας. Πρώτο σας μέλημα είναι η ανεύρεση καυσίμου προκειμένου να φουλάρετε την γεννήτρια ώστε να τροφοδοτήσει με ηλεκτρικό ρεύμα το ερευνητικό συγκρότημα. Προσοχή όμως: το ρεύμα ενεργοποιεί ηχογραφημένες ομίλιες από τα μεγάφωνα του σταθμού, προσελκύοντας swarmers, ακόμα και ορδές. Γι’αυτό προτού ξεκινήσετε με την γεννήτρια, απενεργοποιήστε νωρίτερα όλα τα εξωτερικά μεγάφωνα. Όταν εισέλθετε εντός του σταθμού, αναβαθμίζετε κάθε φορά ένα εκ των τριών χαρακτηριστικών του Deacon (health, stamina, focus).
Δυστυχώς το Days Gone έχει κάποια κακώς κείμενα που... βγάζουν μάτι. Μερικά δε είναι ανεπίτρεπτα για ΑΑΑ παιχνίδι, αλλά συνάμα και δικαιολογημένα, τουλάχιστον κατ’ εμέ. Εξηγούμαι: για πολλοστή φορά συναντάμε προβληματική εχθρική νοημοσύνη σε τέτοιου είδους παιχνίδι. Άντε και να δεχθώ (προς χάριν της συζήτησης) ότι τα ζόμπι δεν διακρίνονται για την εξυπνάδα τους, αφού είναι άμυαλα πλάσματα. Οι ανθρώπινοι εχθροί όμως στέκονται στο ύψος των περιστάσεων; Ξεκάθαρα όχι. Κάποιες εκλάμψεις υπάρχουν, του στυλ να σας σταμπάρει από μακριά ένας sniper. Μέχρι εκεί. Το stealth system λειτουργεί και αντιδρά με αφέλεια που δεν αρμόζει σε τέτοιου επιπέδου παραγωγή. Συνάντησα επίσης bugs και πτώσεις του frame rate. Δεν σας κρύβω ότι η πρώτη βδομάδα ενασχόλησής μου με το παιχνίδι (το λάβαμε αρκετά πριν την επίσημη κυκλοφορία του) ήταν τραγέλαφος. Σε σημείο που μου ερχόταν να εκσφενδονίσω βάζο στην τηλεόραση. Το πράγμα κάπου άρχισε να στρώνει μετά το patch 1.03 και πολύ περισσότερο μετά το 1.04. Πλέον, παίζοντας στο PS4 Pro, η κατάσταση έχει ομολοποιηθεί μερικώς.
Το τεχνικό άθροισμα του Days Gone φέρει την υπογραφή της Unreal Engine 4 και αν εξαιρεθούν από την εξίσωση τα προαναφερθέντα τεχνικά προβλήματα, επί του συνόλου έχουμε ένα οπτικό υπερθέαμα. Καταπληκτικά γραφικά και animations, ρεαλιστικές φωτοσκιάσεις είναι τα πρώτα στοιχεία που μου έρχονται κατά νου. Τρομερά εντυπωσιακά επίσης τα καιρικά φαινόμενα. Ο σκιερός και βροχερός καιρός ντύνει με μια άκρως μελαγχολική και απόκοσμη νότα τον κόσμο του παιχνιδιού. Η πυκνή ομίχλη και το χιόνι περιορίζουν με επιβλητικό τρόπο την ορατότητα, δημιουργώντας αίσθηση κλειστοφοβίας, ακόμα και σε ανοικτούς χώρους. Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην τονίσω τις ορδές, ένα μεγάλο στοίχημα που υλοποιείται άριστα. Πριν κάποια χρόνια δεν θα μπορούσαμε ούτε να διανοηθούμε τετραψήφιο αριθμό ΑΙ εχθρών να κινούνται κατά κύματα και σε πλήρη αρμονία, με τέτοια συνέπεια. Το παιχνίδι συνεχίζει τις “υψηλές πτήσεις” και στον ηχητικό τομέα. Οι ρεαλιστικοί ήχοι της φύσης, οι “ογκώδεις” ήχοι των όπλων, τα νεκρικά μουγκρητά/ουρλιαχτά των freakers, οι μηχανικοί ήχοι των οχημάτων, όλα ανεξαιρέτως αποδίδονται εκπληκτικά. Η μουσική επένδυση κλείνει με τσαχπινιά το μάτι στο The Last of Us, απορρέοντας συναίσθημα και γλυκές μελωδίες που κεντούν οι ροκ μπαλάντες και τα μπλουζ, μέχρι τη στιγμή που ο επιθετικός τόνος των βιολιών και των πνευστών σηματοδοτούν τον διαφαινόμενο κίνδυνο.
Με μια σφαίρα στη θαλάμη.
Την παράσταση όμως κλέβουν οι ερμηνείες των ηθοποιών, με πρώτο και καλύτερο τον Sam Witwer στο ρόλο του Deacon. Ακροβατώντας κάπου ανάμεσα στον Nolan North και τον Troy Baker, παραδίδει ερμηνειάρα με πολλά... καρύδια! Άλλοτε αλέγκρος με σκέρτσο, άλλοτε βαθιά συναισθηματικός και άλλοτε απειλητικός. Ενα χαρακτηριστικό στοιχείο της ερμηνείας του Witwer ως Deacon είναι οι σύντομοι μονόλογοι-ατάκες του. Ξεστομίζει κατάρες, σατυρίζει καταστάσεις και αυτοσαρκάζεται με την ατυχία που τον δέρνει, με έναν πιο γλαφυρό τρόπο συγκριτικά με τους North και Baker. Sam Witwer κύριοι! Κρατήστε το όνομα, σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Αριστουργηματική δουλειά κάνει και το υπόλοιπο καστ, με τους Jim Pirri (Boozer), Coυrtnee Draper (Sarah), Eric Allan Kramer (Iron Mike), Jason Spisak (Scizzo) και Nishi Munshi (Rikki) να συμπληρώνουν με θαυμαστή ομοιογένεια το ρόστερ των χαρακτήρων. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον ελληνικό υποτιτλισμό. Προσωπικά δεν συνηθίζω να επιλέγω ελληνικούς υποτίτλους, όμως στην περίπτωση του Days Gone είπα να κάνω μια εξαίρεση, έτσι για την αλλαγή και πραγματικά ομολογώ ότι η δουλειά που έχει γίνει είναι καταπληκτική.
Το Days Gone έρχεται να προστεθεί στον επιτυχημένο και μακρύ κατάλογο των single-player αποκλειστικοτήτων του PS4. Έχει χτυπητές ατέλειες που έπρεπε να έχουν αποφευχθεί, αλλά σε τελική ανάλυση εκτιμώ ότι το πρόσημο είναι ξεκάθαρα θετικό. Ο πολυμήχανος Deacon, o απειλητικός ανοικτός κόσμος, η πληθώρα των νεκροζώντανων φρικιών, η άπλετη δράση και η έμφαση στο στοιχείο της επιβίωσης, αποτελούν μερικά από τα μεγάλα ατού του παιχνιδιού. Αν σας αρέσουν οι αγνές περιπέτειες ανοιχτού κόσμου, θα το καταευχαριστηθείτε. For the Mongrels!
- Δίνει νέο αέρα στην κορεσμένη θεματολογία των ζόμπι
- Ο Deacon
- To The Walking Dead συναντά το Sons of Anarchy
- Ένας ανοικτός κόσμος που σε καταδιώκει διαρκώς
- Μεγάλη διάρκεια
- Η μετακίνηση με την μηχανή
- Το πιστολίδι και η επιβίωση ισορροπούν με επιτυχία
- Λειτουργικοί και εύχρηστοι RPG μηχανισμοί
- Οι αγχωτικές αναμετρήσεις με τις ορδές εχθρών
- Εκπληκτικά καιρικά φαινόμενα
- Υψηλού επιπέδου γραφικά
- Εξαιρετικό voice acting
- Η ιστορία πλατιάζει μέχρι την μέση του παιχνιδιού
- Επαναλαμβανόμενο δευτερεύον περιεχόμενο
- Ασταθές frame rate κατά περιόδους
- Προχειροφτιαγμένη εχθρική νοημοσύνη
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.5
| ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ: | PS4 |
| ΑΝΑΠΤΥΞΗ: | Sony Bend |
| ΕΚΔΟΣΗ: | Sony |
| ΔΙΑΘΕΣΗ: | Sony Hellas |
| ΕΙΔΟΣ: | Action-adventure |
| ΠΑΙΚΤΕΣ: | Single-player |
| ΕΠΙΣΗΜΟ SITE: | https://www.playstation.com/en-us/games/days-gone-ps4/ |
| HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: | 26/4/2019 |
Πηγη
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο. Γράψτε μας τα σχόλιά σας στο κάτω μέρος του άρθρου.
