Η ρουτίνα του έγγαμου βίου και η σπίθα που μπορεί να ανάψει μετά από δεκαετίες σε μια κομεντί φτιαγμένη (για) και στοχευμένη αποκλειστικά σε μεσήλικες. Η Μέριλ Στριπ και ο Τόμι Λι Τζόουνς είναι προβλέψιμα εξαιρετικοί, αλλά δεν σώζουν τη - βαρετή
Το ότι το Χόλιγουντ έχει εμμονή με τη νεότητα δεν είναι μυστικό: Οι καλύτεροι ρόλοι γράφονται για τις ηλικίες μεταξύ των 20 και των 40, οι πιο δημοφιλείς σταρ βρίσκονται σε αυτό το ηλικιακό γκρουπ και - φυσικά - οι περισσότερες ταινίες απευθύνονται στο αγαπημένο κοινό των διαφημιστών: από 14 έως 44. Όταν λοιπόν ένα στούντιο αποφασίζει να ποντάρει σε μια κομεντί με μεσήλικες πρωταγωνιστές βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα μεγάλο στοίχημα: πώς κάνεις cool ένα κόνσεπτ τόσο περιθωριοποιημένο στην ποπ κουλτούρα;
Εδώ, ο Ντέιβιντ Φράνκελ («Ο Διάβολος Φοράει Πράντα») αναλαμβάνει να ζωντανέψει την προβλέψιμα ρουτινιάρικη ιστορία της Κέι (Μέριλ Στριπ) και του Άρνολντ (Τόμι Λι Τζόουνς), οι οποίοι μετά από 30 χρόνια γάμου, συνειδητοποιούν πως χρειάζεται τελικά να προσπαθήσουν για να αποτρέψουν τον αργό θάνατο της σχέσης τους.
Το ζευγάρι, που διαθέτει επιτυχημένη καριέρα και ενήλικα πλέον τέκνα στους τέσσερις ορίζοντες, κουρασμένο από την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά του, επισκέπτεται την πόλη Great Hope Springs (εξ ου και ο αυθεντικός τίτλος) ώστε να συναντήσει έναν θαυματουργό σύμβουλο γάμου (Στιβ Καρέλ).
Η ιδέα είναι οικεία για τη μεγαλύτερη μερίδα των θεατών και το έδαφος πρόσφορο για πρωτότυπη κωμωδία, αλλά το κλισεδιασμένο σενάριο δεν βοηθάει ιδιαίτερα τον Φράνκελ, ο οποίος επαναπαύεται στην ερμηνευτική δεινότητα των πρωταγωνιστών του.
Τόσο η Στριπ όσο και ο Τζόουνς χτίζουν τους χαρακτήρες βασισμένοι σε σεναριακό υλικό ποιότητας πολύ κατώτερης των δεδομένων τους, ενώ ο συνήθως σπιρτόζος Καρέλ δεν έχει τον απαιτούμενο χώρο (ή τις ατάκες) για να βάλει την δική του προσωπική πινελιά στο φιλμ.
Το αποτέλεσμα είναι μια νυσταλέα απόπειρα σε ένα δυνάμει προκλητικό κόνσεπτ - και οι συνέπειες για το μέλλον παρόμοιων (και πιθανότατα πιο γενναίων) παραγωγών απομένει να φανούν.
Φυσικά, για κάθε γερο-φοβικό στούντιο υπάρχει ένας Μίκαελ Χάνεκε, ωστόσο ο κόσμος θα ήταν (λιγάκι) καλύτερος εάν το χολιγουντιανό σύστημα είχε περισσότερο χώρο για ταινίες και περφόρμερς μιας κάποιας ηλικίας. Εάν πάλι είδατε το τρέιλερ και καταφέρατε να μην βαρεθείτε, σπεύσατε στο σινεμά: what you see is what you get!
