Εν έτει 2038, τα ανδροειδή υπάρχουν τόσο για να εξυπηρετούν τους ανθρώπους όσο και να κάνουν την ζωή τους δύσκολη. Από την μια πλευρά, τα ανδροειδή πλένουν τα πιάτα, πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο και μαγειρεύουν το αγαπημένο τους φαγητό. Από την άλλη, είναι ο λόγος για τον οποίο χιλιάδες άτομα χάνουν τις δουλειές τους, δεν συμμερίζονται τα συναισθήματα των ανθρώπων και δεν έχουν ελεύθερη βούληση. Ή, τουλάχιστον, έτσι έχουν τα πράγματα μέχρι τη στιγμή που, μετά από χρόνια καταπίεσης και κακομεταχείρισης από τους ανθρώπους, τα ανδροειδή ξεκινούν να παλεύουν για τα δικαιώματά τους και να απαιτούν ίση μεταχείριση, εφόσον κανένας άνθρωπος δεν νοιάζεται γι αυτά. Άραγε, δεν μπορούμε όλοι μαζί, άνθρωποι και ανδροειδή, να ζήσουμε αρμονικά δίπλα δίπλα; Στην περίπτωση που οι μηχανές αναπτύξουν συνείδηση εμείς πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε σαν ίσους ή σαν δημιουργήματά μας; Είμαστε θεοί ή ένας κρίκος στην εξελικτική αλυσίδα; Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θέτει το παιχνίδι και σας κάνει να αναρωτιέστε γι αυτά, όμως δυστυχώς δεν τα αναπτύσσει όσο θα έπρεπε.
Σε αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, το παιχνίδι εστιάζει σε τρεις χαρακτήρες-ανδροειδή. Η οικονόμος Kara (στο ρόλο η Valorie Curry, γνωστή από τα Twilight Saga: Breaking Dawn – Part 2 και Blair Witch) καλείται να φροντίσει έναν βίαιο μοναχικό πατέρα και την μικρή του κόρη, Alice. Μετά από ένα τρομερό περιστατικό, η Kara αναγκάζεται να αναλάβει το ρόλο της μητέρας του κοριτσιού. Μέσα από μια σειρά ηθικών αποφάσεων και ευέλικτων κινήσεων, είναι στο χέρι σας το αν η Kara θα πετύχει ως γονιός ή όχι. Στην αρχή, ως Kara κάνετε πολλές καθημερινές εργασίες, όπως το να πλύνετε τα πιάτα, να μαζέψετε τα απλωμένα ρούχα και να στρώσετε το κρεβάτι. Αν και, ευτυχώς, αυτό αλλάζει με την εξέλιξη του παιχνιδιού, το μεγαλύτερο μέρος του gameplay της Kara περιλαμβάνει ενέργειες που έχουν να κάνουν με τη φροντίδα της Alice και προσομοίωση απλών δραστηριοτήτων.
Ώρα για το φαρμακάκι μας.
Ο Markus (στο ρόλο ο Jesse Williams, γνωστός από το Grey’s Anatomy) είναι το ανδροειδές εκείνο που βιώνει την προσωπική αλλαγή περισσότερο από όλους. Από μια ήσυχη ζωή ως φροντιστής ενός ηλικιωμένου επιτυχημένου ζωγράφου, που του συμπεριφέρεται σα να είναι γιος του, φτάνει σε ένα φρικτό σημείο μεταμόρφωσης που επηρεάζει εξίσου ανθρώπους και μηχανές. Η ιστορία του Markus, που από πολλές πλευρές είναι η πιο καθοριστική εκ των τριών πρωταγωνιστών, περιλαμβάνει τα περισσότερα και εντονότερα θέματα προς συζήτηση στο παιχνίδι. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές η αλληλεπίδρασή σας με το περιβάλλον περιορίζεται στην απλή επιλογή ανάμεσα σε μια ειρηνική ή επιθετική λύση, με όλα να γίνονται με το πάτημα ενός κουμπιού. Το gameplay του Markus είναι αρκετά παρόμοιο με αυτό της Kara, με την διαφορά ότι ο Markus έρχεται αντιμέτωπος με καίριες επιλογές στους διαλόγους του και περισσότερα quick time events. Παρόλο που ο Markus είναι το πρόσωπο-κλειδί της υπόθεσης, δυστυχώς είναι ταυτόχρονα και ο λιγότερο συναρπαστικός χαρακτήρας που χειρίζεστε.
Αντιθέτως, ο τρίτος πρωταγωνιστής, ο Connor (στο ρόλο ο Bryan Dechart, γνωστός από τα True Blood και The Remaining), θυμίζοντας κάτι από Norman Jayden του Heavy Rain, έχει τα πιο ενδιαφέροντα σκέλη gameplay. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο ανδροειδές, σχεδιασμένο να βοηθάει στην εξιχνίαση εγκλημάτων που διαπράττονται από άλλα ανδροειδή που εμφανίζουν αποκλίνουσες συμπεριφορές. Μπορεί εύκολα να επεξεργαστεί στοιχεία και να αναλύσει αίμα εν κινήσει, κάτι που τον κάνει ιδανικό συνεργάτη της αστυνομίας. Όταν αναγκάζεται να συνεργαστεί με έναν άνθρωπο ντετέκτιβ, τον μεσήλικα Hank, τα πράγματα περιπλέκονται, καθώς ο Hank αντιπαθεί τα ανδροειδή μέχρι θανάτου, για λόγους που δεν είναι διατεθειμένος να μοιραστεί εύκολα με κανέναν. Ως Connor, όχι μόνο βοηθάτε τον Hank στην επίλυση φόνων που σχετίζονται με άλλα ανδροειδή, αλλά και παλεύετε να του αποδείξετε ότι είστε με το μέρος του (αν το επιθυμείτε) και δεν βρίσκεστε εκεί για να του πάρετε την δουλειά. Η έρευνα σε κάθε σκηνή εγκλήματος, η αναπαράσταση εγκλημάτων, η εξερεύνηση του αστυνομικού τμήματος και η ανάλυση των στοιχείων από κοντά αποτελούν τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του παιχνιδιού και θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο συχνά στη θέση των quick time events.
Η ιστορία χωρίζεται σε κεφάλαια, με το καθένα να διαρκεί από πέντε έως 20 λεπτά περίπου. Ένας ικανοποιητικός αριθμός δευτερευόντων χαρακτήρων βοηθούν την εξέλιξη της υπόθεσης, με κάποιους από αυτούς να διαθέτουν βάθος και παρελθόν προς ανακάλυψη και άλλους να είναι επιφανειακοί. Χειρίζεστε τους πρωταγωνιστές εναλλάξ (τουλάχιστον όσο τους κρατάτε ζωντανούς), με το τέλος σχεδόν κάθε κεφαλαίου να σας βρίσκει αντιμέτωπους με κάποια βαθιά απορία, δραματική σκηνή ή απλά να σας κρατάει σε αγωνία για τη συνέχεια, κάτι που μερικές φορές δείχνει βεβιασμένο. Ζητήματα επιβίωσης οπωσδήποτε χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης, όμως όταν παρουσιάζονται συνεχώς τότε σας απευαισθητοποιούν, αφού από ένα σημείο και μετά απλά περιμένετε την επόμενη καταστροφή.
Τελικά δεν ήταν το μπλε καλώδιo...
Παρόλα αυτά, νοιάζεστε για τους χαρακτήρες, είτε πρόκειται για τους πρωταγωνιστές είτε για τους συντρόφους τους και πολλές φορές νιώθετε την ένταση να αυξάνεται όταν κάποιος από αυτούς κινδυνεύει. Αυτό συμβαίνει τόσο κατά την διάρκεια απαιτητικών quick time events, όπου πρέπει να διαλέξετε γρήγορα ποιον θα σώσετε, όσο και σε σημεία όπου έχετε να διαλέξετε μεταξύ της γρηγορότερης αλλά και επικίνδυνης και της πιο χρονοβόρας αλλά ασφαλέστερης διαδρομής. Τα σημεία αυτά, σε συνδυασμό με την έρευνα του Connor και το γεγονός ότι οποιοσδήποτε μπορεί να σκοτωθεί ανά πάσα στιγμή, αποτελούν τα καλύτερα στοιχεία του παιχνιδιού και δείχνουν ότι η Quantic Dream έχει περαιτέρω περιθώριο και δυνατότητα βελτίωσης στο μέλλον.
Κάθε προσωπική ιστορία ξεκινάει αργά αλλά σταθερά, παρουσιάζοντας σταδιακά την προσωπικότητα του κάθε πρωταγωνιστή, παρόλο που πρόκειται για μηχανές. Κάποια στιγμή και οι τρεις τους αναπτύσσουν αισθήσεις και συναισθήματα που ξεπερνούν αυτά των απλών μηχανών. Ωστόσο, δεν μαθαίνουμε ποτέ πώς και γιατί ακόμη σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα ανδροειδές σπίτι τους, εμφανώς ανεξέλεγκτα και ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση. Τα σημεία όπου μαθαίνουμε περισσότερα σχετικά με το πώς είναι να ζει κανείς ως άνθρωπος σε έναν τέτοιο κόσμο είναι λίγα και εμφανίζονται μόνο σε σύντομες συζητήσεις και άρθρα περιοδικών. Άλλες φορές, η υπόθεση παίρνει πολύ ενδιαφέρουσα τροπή αλλά μισή ώρα αργότερα ατονεί. Όταν μεταφέρεστε από συλλογή στοιχείων σε σκηνή εγκλήματος και ανάκριση σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο, στην (περιορισμένη) εξερεύνηση ενός λούνα πάρκ και το στρώσιμο του κρεβατιού, τότε προκύπτει αστάθεια στο ρυθμό του παιχνιδιού.
Μια σημαντική σεναριακή αδυναμία του Detroit είναι ότι μείζονα θέματα που αφορούν την ανθρωπότητα, την ανθρωπιά και την ύπαρξη γενικότερα, παρόλο που αναφέρονται δεν αναπτύσσονται σε ικανοποιητικό βαθμό. Το αν μπορούμε να εμπιστευτούμε την τεχνητή νοημοσύνη στο να αντικαταστήσει τους γιατρούς, τους φροντιστές, τους αστυνομικούς ή ακόμη και τους εραστές είναι κάτι που έρχεται στο προσκήνιο αλλά δεν διαρκεί. Βλέπετε ανδροειδή να δέχονται επίθεση στην μέση του δρόμου από ομάδες αγανακτισμένων ανέργων, όμως δεν βλέπετε καμία λύση ως προς το τί μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι αυτοί για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα του ότι αντικαθίστανται από ανδροειδή κατά χιλιάδες σε ημερήσια βάση. Βλέπετε τα ζητήματα, αλλά όχι την μακροπρόθεσμη επίδραση που έχουν στην κοινωνία.
Πες με τενεκέ άλλη μια φορά...
Εμμέσως, το παιχνίδι αποδίδει ανθρώπινες ιδιότητες στα ανδροειδή, φέρνοντας στο νου θέματα όπως η προσφυγιά, η φυλή και το φύλο, κάτι που λειτουργεί ως δίκοπο μαχαίρι. Από την μία, αυτό βοηθάει να καταλάβετε και να συσχετιστείτε με αυτό που περνούν τα ανδροειδή, από την άλλη δύσκολα αποφεύγετε να μειδιάσετε αμήχανα σε ιαχές όπως “ελευθερία ή θάνατος” που ακούγονται από μηχανές οι οποίες έχουν αποκτήσει συνείδηση εντελώς ξαφνικά και ανεξήγητα. Η προσπάθεια συνδυασμού ζητημάτων της καθημερινότητας και ιστορικών αγώνων της ανθρωπότητας με την τεχνητή νοημοσύνη είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη, όμως οι καταστάσεις στις οποίες τοποθετούνται οι τρεις πρωταγωνιστές δεν επαρκούν για να σηκώσουν τέτοιο βάρος. Σκηνές κακοποίησης των ανδροειδών από ανθρώπους δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να δηλώνουν το προφανές: ότι οποιαδήποτε μορφή βίας δύναται να οδηγήσει σε περισσότερη βία και ότι (μεταφορική ή κυριολεκτική) κατάχρηση της τεχνολογίας μπορεί να μετατραπεί σε μπούμερανγκ.
Επίσης, αρκετά νωρίς στο παιχνίδι, βλέπετε ανδροειδή να κλαίνε ή να νιώθουν όμορφα κι έτσι δεν νιώθετε ποτέ πως τα ανδροειδή αυτά ήταν απλά μηχανές. Εξάλλου, εσείς χειρίζεστε το τί λένε και κάνουν, οπότε κατά κάποιον τρόπο δεν είναι ποτέ πραγματικά ευάλωτα ή αβοήθητα. Υπήρχαν τόσες ευκαιρίες για ενδιαφέρουσες ιστορίες και περιστάσεις, όμως ο πυρήνας της κεντρικής υπόθεσης παραμένει ένας και επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά: τα ανδροειδή πρέπει να αντιμετωπίζονται από τους ανθρώπους ως ίσοι και όχι ως δούλοι. Οτιδήποτε άλλο είναι απάνθρωπο.
Ακολουθώντας την παράδοση των προηγούμενων παιχνιδιών της Quantic Dream, το gameplay αποτελείται κυρίως από quick time events. Για να εξετάσετε κάτι, να ανοίξετε μια πόρτα ή να μιλήσετε με κάποιον, πρέπει να ακολουθήσετε τις οδηγίες που εμφανίζονται στην οθόνη, οι οποίες δεν ακολουθούν κάποια λογική σειρά. Πότε πρέπει να κρατήσετε τρία κουμπιά πατημένα ταυτόχρονα, πότε να σχηματίσετε ένα ημικύκλιο με τον μοχλό και πότε να πατάτε επαναλαμβανόμενα ένα κουμπί. Αυτά τα quick time events δεν πρέπει να τα παίρνετε αψήφιστα, καθώς αν κάνετε λάθος σε σημαντικά σημεία τότε ριψοκινδυνεύετε την ζωή κεντρικών ή δευτερευόντων χαρακτήρων. Επίσης, οι πρωταγωνιστές δεν τρέχουν με το πάτημα κάποιου κουμπιού, κάτι που μπορεί να γίνει λίγο ενοχλητικό όταν έχετε να διασχίσετε μεγάλες αποστάσεις.
Αναπαράσταση του εγκλήματος.
Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και ρεαλιστικοί, όμως δεν μπορείτε να επιλέγετε πάντα όλες τις δυνατές ερωτήσεις/απαντήσεις, γι αυτό πρέπει να είστε επιλεκτικοί μέσα σε περιορισμένο χρονικό διάστημα. Κάποιες φορές πρέπει να είστε γρήγοροι κατά την επιλογή μιας εκ των τεσσάρων πιθανών απαντήσεων, κάτι που αν και φέρνει τον ρεαλισμό πιο κοντά, μπορεί να οδηγήσει σε βιαστικές αποφάσεις που κανονικά δεν θα παίρνατε. Ίσως αυτός να είναι ο στόχος του παιχνιδιού, αφού έτσι υπάρχει κι ένας λόγος παραπάνω για να ξαναπαίξετε το εκάστοτε κεφάλαιο από την αρχή, όμως σημαντικές αποφάσεις δεν πρέπει ποτέ να παίρνονται βιαστικά. Το DualShock 4 αξιοποιείται στο έπακρο, τόσο πρακτικά, επιτρέποντάς σας να σκρολάρετε επάνω σε μια ταμπλέτα με χρήση του touchpad του χειριστηρίου, όσο και ακουστικά, μεταφέροντάς σας ομιλίες και θορύβους από το περιβάλλον μέσω του ηχείου του, κάτι που σας απορροφά στην εμπειρία ακόμα περισσότερο.
Ένα ασυνήθιστο πρόβλημα που επηρεάζει την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού και θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί πολύ εύκολα, είναι το “διάγραμμα ροής”. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου εμφανίζεται ένα διάγραμμα ροής με όλα τα ανεξερεύνητα μονοπάτια και όλα όσα ξεκλειδώσατε, όπως το ότι η πρώτη σκηνή έχει τέσσερα διαφορετικά φινάλε. Με αυτόν τον τρόπο, μπορείτε να επαναλάβετε το κεφάλαιο ώστε να φτάσετε στο αποτέλεσμα που επιθυμείτε ή να σώσετε κάποιον ήρωα που σκοτώθηκε, χωρίς να χρειαστεί να ξαναπαίξετε όλο το παιχνίδι από την αρχή. Επίσης, στο διάγραμμα αυτό βλέπετε τις επιλογές που έχουν κάνει άλλοι παίκτες, όπως στα αντίστοιχα παιχνίδια της Telltale. Εντούτοις, το διάγραμμα ροής σας βγάζει εντελώς και με απότομο τρόπο από το κλίμα του παιχνιδιού. Είναι κάτι που θα έπρεπε να εμφανίζεται μόνο προαιρετικά και τουλάχιστον μόνο αφού έχετε φτάσει μια φορά στο τέλος της ιστορίας.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι απλά εκπληκτικά, αγγίζοντας το φωτορεαλισμό και κάνοντάς σας να νιώθετε ότι βρίσκεστε σε ένα πιθανό μελλοντικό Detroit. Τόσο οι εσωτερικοί όσο και οι εξωτερικοί χώροι είναι γεμάτοι λεπτομέρειες και ζωή, όπως ένα εργοτάξιο δίπλα στο πάρκο, ακατάστατοι τόποι εγκλημάτων, γυαλιστερές βιτρίνες και πολυτελή γραφεία. Τόσο η κίνηση όσο και τα χαρακτηριστικά ανθρώπων και ανδροειδών είναι πολύ αληθοφανή και πανέμορφα στο μάτι. Ωστόσο, αρκετές τοποθεσίες υπόσχονται πολλά περισσότερα από όσα προσφέρουν. Κάποιες φορές το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να μιλήσετε με μερικούς χαρακτήρες, παρότι ο χώρος θα μπορούσε να περιέχει αντικείμενα που θα προσέθεταν στην ατμόσφαιρα και την διαδραστικότητα του παιχνιδιού. Είναι κρίμα να περνούν από μπροστά σας τόσο όμορφα μέρη μιας τόσο εντυπωσιακής δουλειάς, χωρίς να αλληλεπιδράτε περισσότερο μαζί τους. Για παράδειγμα, στέκεστε σε έναν κεντρικό δρόμο, με την εντύπωση ότι μπορείτε να πάτε είτε δεξιά είτε αριστερά είτε ευθεία, όπου βρίσκεται το objective σας. Δοκιμάζοντας, όμως, να πάτε δεξιά βλέπετε πως απαγορεύεται να πάτε προς τα εκεί, ενώ αν πάτε προς τα αριστερά το παιχνίδι σας υπενθυμίζει πως “το objective σας δεν είναι προς τα εκεί”, οπότε αναγκαστικά ακολουθείτε μια προδιαγεγραμμένη πορεία.
Detroit, 2038.
Ο ηχητικός τομέας κυμαίνεται σε αντίστοιχα υψηλό επίπεδο με αυτό των γραφικών. Η μουσική υπόκρουση είναι ατμοσφαιρική και γίνεται εντονότερη όταν το απαιτεί η περίσταση. Ορισμένα ηχητικά εφέ μοιάζουν με εκείνα του Beyond: Two Souls, χωρίς αυτό να είναι κάτι κακό. Τέλος, οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι άριστες, όπως επιβάλλεται σε τέτοιου είδους παιχνίδι. Οι ελληνικοί υπότιτλοι είναι πολύ θετική προσθήκη, όπως και η δυνατότητα να αλλάξετε το μέγεθός τους (κάτι που πρέπει να υπάρχει σε όλα τα παιχνίδια). Η υψηλή ποιότητα των υποτίτλων φέρνει το Detroit πιο κοντά στο να μπορείτε να το απολαύσετε περισσότερο ως ταινία παρά ως παιχνίδι ή έστω κάτι μεταξύ των δύο.
Αν έχετε παρακολουθήσει την πορεία της Quantic Dream, τότε θα αναγνωρίσετε τις ομοιότητες αλλά και τις μεγάλες διαφορές μεταξύ του Detroit: Become Human και των προηγούμενων τίτλων της εταιρείας. Αν και δεν ξεπερνάει το Heavy Rain, το Detroit είναι ένα εξαιρετικό κοινωνικό δράμα επιστημονικής φαντασίας που θα σας κρατήσει απασχολημένους για τουλάχιστον 10 ώρες (η μέση διάρκεια ενός playthrough χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι εντελώς διαφορετικές σκηνές κάθε κεφαλαίου). Τα ουσιαστικά φινάλε είναι δύο, όμως υπάρχουν τόσες λεπτομέρειες και τόσες διαφορετικές αποφάσεις διάσπαρτες που επηρεάζουν την εξέλιξη της ιστορίας, που πρέπει να παίξετε διάφορα κεφάλαια πολλές φορές για να ξεκλειδώσετε όλες τις πιθανές σκηνές. Από την άλλη, πολλές από αυτές τις λεπτομέρειες εμφανίζονται με την μορφή επιτυχημένων quick time events, την πολυπλοκότητα των οποίων μπορείτε να περιορίσετε επιλέγοντας χαμηλό επίπεδο δυσκολίας. Παρά τις όποιες αδυναμίες του, το Detroit εξελίσσει τα adventure αυτού του είδους και αποτελεί μια περιπέτεια που αξίζει να ζήσετε αν έχετε PS4.
- Οπτικοακουστικά εκπληκτικό (και με ελληνικούς υπότιτλους)
- Ατμoσφαιρικό και ρεαλιστικό
- Επιλογές ζωής και θανάτου που μετράνε πραγματικά
- Η ιστορία και το gameplay του Connor
- Αναφορά σε ενδιαφέροντα φιλοσοφικά και ανθρώπινα θέματα...
- ...με τα οποία, όμως, ασχολείται μόνο επιφανειακά
- Πάρα πολλά quick time events
- Περιορισμένη διαδραστικότητα με το περιβάλλον
- Το διάγραμμα ροής στο τέλος κάθε κεφαλαίου χαλάει την ατμόσφαιρα
- Μερικές φορές πρέπει να αποφασίσετε υπερβολικά γρήγορα σε καίρια σημεία
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0
| ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ: | PS4 |
| ΑΝΑΠΤΥΞΗ: | Quantic Dream |
| ΕΚΔΟΣΗ: | Sony |
| ΔΙΑΘΕΣΗ: | Sony Hellas |
| ΕΙΔΟΣ: | Adventure |
| ΠΑΙΚΤΕΣ: | Single-player |
| ΕΠΙΣΗΜΟ SITE: | https://www.playstation.com/en-us/games/detroit-become-human-ps4/ |
| HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: | 25/5/2018 |
πηγη
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook και ενημερωθείτε για ό,τι νέο. Γράψτε μας τα σχόλιά σας στο κάτω μέρος του άρθρου.
